ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 950

ชายชราพยักหน้าและชูมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้กิดเดียนนั่งลง จากนั้นเขาก็ถามว่า "แล้วนายจะช่วยเธอออกมาได้ยังไง บอกฉันทีได้ไหม?"

พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากัน จากนั้นพวกเขาก็บอกรายละเอียดของแผนการให้ชายชราฟัง

ในเวลานี้อีกด้านหนึ่ง

ภายในบ้านที่มืดมิดและทรุดโทรม มีเด็กสาวนั่งอยู่บนเตียง

มือและเท้าของเธอถูกมัดเอาไว้ และปากของเธอก็ถูกปิดเอาไว้ด้วยผ้า ใบหน้าของดูเธอซีดเซียวและน่าสงสาร

ด้านนอกมีฝีเสียงเท้าที่ชัดเจน

จากนั้นไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกแล้วโยนมันลง

หญิงสาวรู้สึกเย็นยะเยือกด้วยออร่าที่เย็นชาของเขา เธอจึงขยับร่างกายเพื่อหลีกเลี่ยงเขา

ชายผู้นั้นยืนอยู่ที่ขอบเตียงและมองลงมาที่เธอ ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ก้มลงมองเธอด้วยสายตาที่เฉียบขาด

“ฟลอร่า บอกฉันมาว่าปู่ของเธอซ่อนมันเอาไว้ที่ไหน?”

เสียงของเขาดูน่ากลัวราวกับงูพิษ

ฟลอร่าส่ายหน้าและกลืนน้ำลาย เธอไม่สามารถพูดออกมาอย่างชัดเจนได้

ชายผู้นั้นเริ่มหมดความอดทน เขายกมือขึ้นแล้วดึงผ้าออกจากปากของเธอ จากนั้นเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “บอกมาว่ามันซ่อนอยู่ที่ไหน?”

ฟลอร่ากลัวมากจนแทบจะร้องไห้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ฉันไม่รู้จริง ๆ"

“ไม่รู้เหรอ? เธออยู่กับเขาทุกวัน ทำอาหารให้เขา ดูแลเขา และดูแลร้านให้เขา แต่เธอกลับบอกว่าเธอไม่รู้ว่าเขาซ่อนมันเอาไว้ที่ไหน ล้อเล่นหรือเปล่า?”

เขาพูดด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็จับผมของเธอแล้วลากเธอลงมาจากเตียง

ฟลอร่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและพยายามดิ้นรน แต่เธอไม่สามารถต้านทานกำลังของเขาได้ และในไม่ช้าเธอก็ถูกลากไปที่ประตู

“ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าสิ่งที่คุณต้องการซ่อนอยู่ที่ไหน ฉันขอร้อง! ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”

เห็นได้ชัดว่าชายผู้นั้นไม่ฟังคำวิงวอนขอความเมตตาจากเธอ

เขายังคงลากเธอออกจากบ้านไปจนสุดทาง และไปถึงยังบ่อน้ำในลานบ้าน เขาตะโกนขึ้นว่า "บอกมา! ถ้าเธอไม่บอกฉัน ฉันจะโยนเธอลงไปในนั้นซะ!"

ฟลอร่าถูกจับให้นอนแนบลงที่ข้างบ่อน้ำ เธอมองเข้าไปในบ่อน้ำสีดำลึกด้วยความหวาดกลัว

ชายผู้นั้นคว้าเข้าที่คอของเธอ แล้วดันหัวของเธอลงไปในบ่อน้ำ

“จะบอกหรือไม่บอก?”

ฟลอร่าสะอื้นไห้ในทันใด เธอพยายามอดทนอยู่นาน แต่แล้วเธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

“ก็ได้ ฉันจะบอก!”

ชายผู้นั้นคว้าผมของเธอขึ้นอีกครั้งและมองดูเธอ

"มันอยู่ที่ไหน?"

ฟลอร่าพูดในขณะที่สะอึกสะอื้น "อยู่ในหลุมศพของย่าทวดของฉัน"

ใบหน้าของชายผู้นั้นดูเคร่งขรึม เขารีบบอกเธอว่า “พาฉันไปที่นั่น!”

ค่ำคืนนั้นมืดมิดและสายลมก็พัดแรง ในขณะที่ทั้งสองเดินไปที่สุสานของครอบครัวบรู๊คส์

เนื่องจากสุสานอยู่ใกล้กับบรู๊คส์วิลล่า ชายผู้นี้จึงไม่กล้าปล่อยเธอไป ถึงแม้ว่าเชือกที่เท้าของเธอจะคลายออก แต่มือของเธอก็ยังถูกมัดและปากของเธอก็ถูกยัดด้วยผ้าเพื่อที่เธอจะได้ไม่ร้องเรียกให้ใครเข้ามาช่วยเธอ

ในตอนนี้มีคนในหมู่บ้านอยู่ข้างนอกไม่มากนัก เพราะเป็นเวลากลางดึกแล้ว และเมื่อทุกคนเข้านอน ดังนั้นจึงไม่มีเสียงใด ๆ ในเวลานี้ ยกเว้นแต่เสียงร้องของสัตว์หรือแมลงบางชนิด

แกรนท์ เลนนอนลากเธอไปที่สุสาน และบอกให้เธอชี้ไปที่หลุมฝังศพ

“หลุมศพย่าทวดของเธออยู่ที่ไหน?”

ฟลอร่ามองไปรอบ ๆ จากนั้นเธอก็ชี้ไปจุดที่อยู่ตรงกลางสุด

แกรนท์ เลนนอนเดินผ่านเนินหินขึ้นมา และมองดูข้อความบนป้ายหลุมศพให้ละเอียดเพื่อต้องการยืนยันว่าเป็นย่าทวดของเธอ