ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 957

เนลล์ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "คุณป้าคะ ตั้งหนึ่งร้อยล้านไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลยนะคะ กิดเดียนจะรู้ได้ในทันทีที่ฉันโอนเงินจำนวนนี้ออกไป และเขาก็คงจะถามฉันอย่างแน่นอน แล้วถึงตอนนั้นจะให้ฉันตอบเขาว่ายังไงดีคะ?"

จีน ลีย์คิดเรื่องนี้อยู่เช่นกัน

เธอพูดอย่างลังเลว่า "ทำไมเธอไม่บอกเขาไปว่า เธอเอาเงินไปใช้จ่ายอะไรสักอย่างก็ได้ กิดเดียนตามใจเธอจะตาย เขาไม่มายุ่งกับเงินแค่หนึ่งร้อยล้านหรอก"

เนลล์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี

“ใช้มันกับบางสิ่ง… เพื่อแลกกับการได้เห็นอะไรบางอย่าง”

ป้าจีนโบกมือแล้วพูดว่า “โอ้ ง่าย ๆ เลย! เธอก็แค่เอาเครื่องประดับมาหลอกเขาซักหน่อย ยังไงซะ ผู้ชายใจใหญ่อย่างเขาคงไม่มาสนใจอะไรแบบนี้แน่ ๆ บอกเขาไปว่าเธอเอาเงินไปซื้อเครื่องประดับมา เขาคงจะไม่พูดอะไรหรอก”

ณ จุดนี้ ป้าจีนได้ขยิบตา และพูดอย่างมีเงื่อนงำว่า “เมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะคืนหนึ่งร้อยล้านให้กับเธอ แล้วเงินนั้นมันจะเป็นของเธอแค่คนเดียว เธอคงไม่ได้โง่หรอกนะใช่ไหม?”

เนลล์ถึงกับอึ้งไปเลย

เธอเห็นใบหน้าอันตรายของป้าจีน และรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันใด

ลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลลีย์จบลงแบบนี้ได้อย่างไร?

เธอคิดพลาญเงินในกระเป๋าของเธอเแบบนี้ได้อย่างไร?

เนลล์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณป้าคะ ฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ ฉันโกหกกิดเดียนไม่ได้ และฉันก็ไม่มีเจตนาอยากได้เงินหนึ่งร้อยล้านไว้ใช้เอง หากคุณป้าต้องการใช้เงินจริง ๆ ฉันต้องคุยกับกิดเดียนก่อน แต่ถ้าคุณป้าไม่อยากให้เขารู้...”

เธอหยุดพูด พลางหยิบบัตรเดบิตออกจากกระเป๋าข้าง ๆ เธอ แล้วยื่นมันให้กับป้าจีน

"นี่คือเงินออมของฉันเอง มันคงไม่มากไปกว่ายี่สิบล้านหรอกนะคะ กิดเดียนไม่รู้ว่าฉันมีบัญชีนี้อยู่ ถ้าคุณป้าไม่รังเกียจ ก็รับไว้เถอะนะคะ"

สีหน้าของป้าจีนหดหู่ลงเมื่อเห็นสิ่งนี้

เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และมองดูเนลล์ด้วยความรำคาญ พลางตะโกนว่า “เนลล์ เจนนิงส์! เธอคิดว่าฉันเป็นอะไร? เธอคิดว่าจะผลักใสฉันออกไปเหมือนกับพวกขอทานใช่ไหม? ยี่สิบล้านงั้นเหรอ? เข้าใจแล้ว! เธอคงคิดว่าตอนนี้เธอได้กลายเป็นผู้จัดการใหญ่ และคนจัดการธุรกิจของครอบครัวลีย์แล้วสินะ แต่อย่าลืมว่าฉันเป็นป้าของเธอ!"

เนลล์คุ้นเคยกับอารมณ์ที่โหดเหี้ยมของเธอมานานแล้ว เธอรู้ว่าป้าจีนไม่รับข้อเสนอของเธอ เธอจึงวางบัตรลงแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “ดูเหมือนว่าคุณป้าจะไม่ชอบข้อเสนอของฉันนะคะ งั้นคุณป้าก็ลืมมันไปซะเถอะ ฉันได้พูดออกมาหมดแล้ว คุณป้าก็ลองคิดเอาเองละกัน”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็เลิกสนใจป้าจีน และหันหลังกลับขึ้นไปที่ชั้นบน

เมื่อป้าจินเห็นแบบนี้เธอก็โมโหขึ้นมาทันที

เธอชี้ไปที่แผ่นหลังของเนลล์ และตะโกนใส่เธอ

“เนลล์ เจนนิงส์! เธอหมายความว่ายังไง? อย่าคิดว่าแค่ได้แต่งงานกับตระกูลลีย์ แล้วของทั้งหมดนั้นจะเป็นของเธอนะ? ให้ฉันเตือนความจำเธอหน่อยเอาไหมว่านามสกุลของเธอคือเจนนิงส์ ไม่ใช่ลีย์ ฉันต่างหากที่เป็นลีย์ เธอ..."

ป้าจีนรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน แต่ก็ถูกคนใช้สองคนขวางเอาไว้ก่อน

ป้าจอยซ์ก้มศีรษะลงเล็กน้อย และกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณผู้หญิงท้องอยู่นะคะ เธอคงจะเหนื่อยมากแล้ว เธอต้องการพักผ่อน ได้โปรดลดเสียงลงด้วยเถอะนะคะ”

เมื่อจินได้ยินดังนั้น เธอก็จ้องเขม็งไปที่ป้าจอยซ์

“ทำไมฉันต้องลดเสียงลงด้วยล่ะ? เธอท้องแล้วมันยังไง? ท้องของเธอเป็นขุมทรัพย์เหรอ? นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอด้วยซ้ำ จะทำมาเป็นแสดงละครทำไม?!”

หลังจากที่เธอพูดออกไป สุดท้ายยังไงเด็กในท้องก็เป็นลูกของกิดเดียน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กในท้องนั้น ผลที่ตามมาคงจะร้ายแรงมากแน่ ๆ ดังนั้นเธอจึงกลับไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

ตอนที่เธอกลับไป เธอเห็นสาวใช้มารับลิซซี่

วันนี้เป็นวันศุกร์ โรงเรียนที่ลิซซี่เข้าเรียน ทำการสอนแค่เพียงครึ่งวันเท่านั้น เป็นเหตุให้เธอสามารถกลับมาได้หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ

คนขับรถก็เลยไปรับเธอกลับบ้านเร็วกว่าทุกที พวกเขาก็เลยบังเอิญเจอกันในเวลานี้

เมื่อลิซซี่เห็นจีน แววตาของเธอก็เป็นประกาย เธอตะโกนว่า "คุณย่าคะ!"

จีนก็เห็นเธอเช่นกัน และทันใดนั้น ร่องรอยของความอาฆาตพยาบาท ก็ปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ

เธอเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ลิซซี่ ทำไมวันนี้หนูกลับมาเร็วจัง?”

ลิซซี่พยักหน้าอย่างมีความสุข พลางตอบว่า “ก็วันนี้เป็นวันศุกร์ไงค่ะ วันนี้โรงเรียนเลิกเรียนครึ่งวันค่ะ”

จีนลูบหัวเล็ก ๆ ของเธอแล้วพูดว่า "งั้นก็ดีเลย! หนูจะได้เก็บข้าวของของหนู แล้วย้ายไปอยู่กับคุณปู่ทวดและคุณย่าทวดของหนูไงค่ะ"

ลิซซี่ถึงกับอึ้งไปเลย ความสับสนปรากฏขึ้นในดวงตา พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลของเธอ