ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 970

จีนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็มองดูสีหน้าของเนลล์อย่างระมัดระวังและนึกได้ว่าบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นเธอจึงเข้าใจได้ว่าจะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงโบกมือให้พนักงานออกไปข้างนอกก่อน

หลังจากนั้น เธอก็ยิ้มให้เนลล์แล้วถามว่า “เนลลี่ มีธุระอะไรกับป้าเหรอ?”

เนลล์หยิบจี้หยกออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วมองไปที่จีนด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม “คุณป้าคะ คุณป้าไปเอาจี้หยกนี้มาจากที่ไหน?”

จีนตกใจเมื่อเห็นจี้หยกนั้น เธอเกิดความรู้สึกผิดเล็กน้อยเช่นกัน

เธอพยายามหลบสายตาของเนลล์ “จี้หยกนี้…ป้าจะไปเจอมันได้ที่ไหนอีก? ป้าไปซื้อมันมาจากเคาน์เตอร์เครื่องประดับ แต่ป้าได้ให้จี้หยกอันนี้กับลิซซี่ แต่ทำไมตอนนี้มันถึงอยู่ในมือของเธอได้ล่ะ?”

ขณะที่เธอพูดจบ เธอได้พยายามที่จะคว้าจี้หยกนั้น แต่เนลล์สามารถหลบได้อย่างรวดเร็ว

เนลล์ไม่ต้องการที่จะพูดอ้อมค้อม เธอพูดตรงไปถึงประเด็นนั้น

“เคาน์เตอร์เครื่องประดับที่ไหนเหรอคะ? พาฉันไปที่นั่นหน่อยได้ไหม?”

หลังจากที่จีนได้ยินคำขอจากเนลล์ เธอมองกลับไปอย่างมืดมน

เธอจ้องไปที่เนลล์ด้วยความโกรธ

“แล้วยังไง? เธอหมายความว่าอย่างไรเกี่ยวกับสิ่งนี้? ที่เธอกำลังถามฉันในตอนนี้เพราะอะไร? เธอเริ่มกังวลตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าฉันจะได้จี้หยกนี้มาจากที่ไหน? นอกจากนี้ฉันมอบจี้หยกนี้ให้กับลิซซี่ไม่ใช่เอาให้เธอ ถึงเธอจะเป็นแม่ของหล่อน แต่เธอก็ไม่สามารถเอาสิ่งของของหล่อนไปได้ทุกที่ที่เธอต้องการ ฉันจะบอกกับเธอเอาไว้นะว่านั่นเป็นนิสัยที่ไม่ดีเอาซะเลย

เนลล์กัดริมฝีปากและมองไปที่จีน เธอไม่ยอมพูดอะไรเลย

จีนจึงพูดต่อ “เอ่อ ป้าไม่ได้ตั้งใจที่จะตำหนิเธอ แต่ป้าคิดว่ามีเรื่องร้ายแรงบางอย่างเกิดขึ้น ที่เธอรีบมาที่นี่ ใครจะรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะจี้หยก? ถ้าเธอชอบจี้หยกนี้ ก็ไปซื้อให้เป็นของตัวเอง ทำไมเธอถึงมาถามฉัน ฉันจะไม่รับผิดชอบกับการหาข้อมูลของเธอ”

หลังจากที่จีนบ่นเสร็จแล้ว เนลล์ก็ได้เปิดปากพูดออกมา “นี่เป็นจี้หยกของแม่ฉัน”

หัวใจของจีนเต้นผิดจังหวะ

เธอหันกลับมามองเนลล์อย่างไม่อยากจะเชื่อ

เนลล์พูดทวนคำพูดของเธอ เผื่อว่าจีนอาจจะไม่ได้ฟังเธอในครั้งแรก

“นี่เป็นของแม่ของฉัน คำที่สลักบนจี้นั้นเป็นของแม่ของฉันเท่านั้น เพราะฉะนั้นมันจะต้องเป็นของเธอแน่นอน คุณป้าช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าคุณป้าไปเอาจี้หยกนี้มาจากที่ไหน? ถ้าหากคุณป้าจะซื้อมันมาคุณป้าช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคุณป้าซื้อมันมาจากที่ไหน?”

ในที่สุดจีนก็กลับมาได้สติอีกครั้งหลังจากที่ได้ฟังคำพูดของเนลล์จบลง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เมื่อเธอคิดว่าคำพูดของเนลล์นั้นดูออกจะตลกเล็กน้อย

“แม่ของเธอได้เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วสิ่งนี้มันจะเป็นของแม่เธอได้ยังไง…”

เธอรู้สึกผิดมากขึ้น ในขณะที่เธอพูดต่อ

ใบหน้าของเธอก็มืดลงในทันที หลังจากที่คิดว่าจะมีใครรู้อะไรอีก

เนลล์ยังคงจ้องไปที่จีนโดยไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ

หลังจากนั้นไม่นานจีนไม่สามารถที่จะทนต่อการจ้องมองของเนลล์ได้อีกต่อไป เธอโบกมือและพูดออกมาอย่างฉุนเฉียว “ตกลงฉันจะบอกกับเธอ ป้าไม่ได้ซื้อจี้หยกนี้มา แต่ป้าเก็บมันได้”

เนลล์ขมวดคิ้ว “คุณป้าเก็บมันได้? จากที่ไหนคะ?"

จีนขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “ป้าเก็บมันได้ที่งานการพนันหิน ป้าไม่รู้ว่าจี้หยกที่หยิบขึ้นมานั้นเป็นของแม่เธอ หากมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ ป้าคงจะเป็นคนโชคร้ายคนนั้น”

เธอกลอกตา ในขณะที่พูดแบบนั้น

แต่เนลล์ก็ใจจดใจจ่อที่จะจับประเด็นสำคัญจากคำพูดของจีน

“งานการพนันหิน? งานการพนันหินอยู่ที่ไหนคะ?”

"มันคือ…"

จีนหยุดพูดก่อนที่จะจบประโยค ดวงตาของเธอเกิดเป็นประกายขึ้นมา เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง

เธอโบกมืออย่างตื่นเต้น “เนลลี่ เรามาคุยอะไรบางอย่างด้วยกันดีไหม”