ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 975

มันเป็นความรู้สึกที่โศกเศร้าที่เคธี่ไม่สามารถพูดออกมาดัง ๆ ได้ ราวกับว่ามีคนขโมยของสำคัญของเธอไป

ฌอนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงถามด้วยความเป็นห่วง “เคธี่ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เคธี่ส่ายหน้า จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าว่า “ฌอน ฉันเหนื่อย พาฉันกลับก่อนได้ไหม? ฉันอยากกลับไปพักผ่อน”

ฌอนพยักหน้า

มิสเตอร์ดอนเนลลี่รีบหยิบจี้หยกบนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นเขาก็ส่งให้กับเคธี่และยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเชิญพวกคุณไปพักผ่อนก่อน เราจะคุยกันในภายหลังเมื่อคุณสบายใจขึ้นแล้ว”

ฌอนพยักหน้า จากนั้นเขาก็ประคองเคธี่ออกไป

…

กิดเดียนทำงานล่วงเวลาอยู่ที่บริษัท เนื่องจากวันนี้เขาต้องยุ่งกับเรื่องการประชุม เมื่อเขากลับถึงบ้านก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

โดยปกติแล้ว เด็ก ๆ จะนอนเร็วเพราะจะต้องไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้น

หลังจากที่กิดเดียนเปลี่ยนรองเท้าแล้ว เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเนลล์ไม่ได้อยู่ภายในห้องนั่งเล่น เขามองเห็นป้าจอยซ์คนเดียวที่อยู่ที่นั่น ในขณะที่เธอกำลังทำความสะอาดบริเวณโดยรอบ

เขาแปลกใจเล็กน้อย

เพราะปกติแล้ว เนลล์จะรอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นทุกครั้งที่เขาต้องทำงานล่วงเวลา จากนั้นพวกเขาก็จะกลับไปที่ห้องนอนพร้อมกัน

เธอไปไหน?

กิดเดียนสงสัย เขาคลายเนคไทที่คอออก ในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาป้าจอยซ์และถามว่า “คุณเห็นคุณผู้หญิงหรือเปล่า?”

ป้าจอยซ์ยืนขึ้นและตอบว่า “เธออยู่ในห้องที่ชั้นบนค่ะ”

จากนั้นเธอก็หยุดชะงัก เธอพูดต่ออย่างลังเลว่า “แต่วันนี้คุณผู้หญิงดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยค่ะ เธอกลับมาตั้งแต่บ่ายแต่เธอเอาแต่ขังตัวเองอยู่ภายในห้อง เธอไม่ได้ออกมาทานอาหารเย็นด้วยซ้ำ คุณผู้ชายควรจะรีบขึ้นไปหาเธอนะคะ”

กิดเดียนขมวดคิ้ว “เธอไม่ทานข้าวเย็นเหรอ?”

"ใช่ค่ะ พวกเราไม่กล้ารบกวนเธอ เธอยังปฏิเสธที่จะพบคุณลิซซี่และนายน้อยด้วยค่ะ เราไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

กิดเดียนพยักหน้า "เข้าใจแล้ว”

เขาเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนและหยุดอยู่ตรงประตู

กิดเดียนผลักประตูและพบว่ามันถูกล็อค เขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องเคาะประตู

“เนลลี่ ผมเอง เปิดประตูหน่อย”

ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน

กิดเดียนขมวดคิ้วและเคาะประตูอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เขาจึงเริ่มเป็นกังวล เขาหันไปหาป้าจอยซ์ที่ทางเดิน จากนั้นเขาก็ขอให้เธอนำกุญแจสำรองมาให้เขา

ป้าจอยซ์รีบหากุญแจและส่งมันให้กิดเดียน

กิดเดียนโบกมือบอกให้ป้าจอยซ์ถอยกลับไป จากนั้นเขาก็เปิดประตูด้วยกุญแจสำรอง

ห้องนอนมืดสนิท

ห้องเงียบมากจนได้ยินเสียงเข็มหมุดหล่น เมื่อห้องนอนมืดสนิทเขาจึงไม่สามารถมองเห็นด้านในได้ชัดเจน

เขาขมวดคิ้วและเปิดโคมไฟระย้าบางดวง ต้องขอบคุณแสงสลัวจากโคมระย้า ในที่สุดเขาก็เห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาได้

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”