ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 983

เนื่องจากทั้งกิดเดียนและเนลล์อยู่ด้วย คุณดอนเนลลี่จึงไม่กล้าที่จะชักช้ายืดยาด

โรงแรมที่พวกเขาได้จองเอาไว้ เป็นโรงแรมที่ใหญ่และหรูหราที่สุดในประเทศที

หลังจากที่พวกเขาได้เข้ามาในโรงแรม เนลล์ดูจะให้ความสนใจเป็นพิเศษ เมื่อเธอรู้ว่าห้องของเคธี่กับฌอนอยู่ติดกับเธอ เธอรู้ว่าห้องนั้นคุณดอนเนลลี่คงจะจัดไว้ให้เป็นพิเศษ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณเขาอยู่ในใจ

ห้องของจีนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เธอไม่ชอบที่จะต้องตื่นมาเห็นหน้ากิดเดียนในทุก ๆ วัน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกชอบมันมากเช่นกัน

เมื่อพวกเขาเก็บสัมภาระกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็พากันออกไปกินข้าว

เนื่องจากว่าเนลล์กำลังตั้งครรภ์ เธอจึงรู้สึกหิวในทุก ๆ สองชั่วโมง และอยากจะทานแต่อาหารดี ๆ

กิดเดียนจะคอยเตรียมขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้เธอกิน คนอื่นคงคิดว่ากระเป๋าเอกสารของท่านประธานจะต้องเต็มไปด้วยสัญญาทางธุรกิจที่มีมูลค่าหลายแสนล้าน

แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าในกระเป๋าเอกสารของประธานจะเต็มไปด้วยช็อคโกแลตและปูอัด

เนลหยิบขนมที่กิดเดียนยื่นให้แล้วกัดเข้าไป เธอพูดอย่างพึงพอใจว่า “ถ้ามีของกินจะดีที่สุด”

เคธี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ เผยยิ้มออกมา “ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ เธออาจจะหิวง่าย แต่ฉันอยากให้เธอเลือกกินสักหน่อยนะ ของบางอย่างมันอาจจะอร่อย แต่เธอก็อย่ากินจนมากเกินไป เพราะฉันกลัวว่าหัวของเด็กจะโต และมันอาจจะส่งผลให้เธอคลอดยากขึ้น”

เนลล์ส่งยิ้มพลางพยักหน้า “ค่ะแม่ ฉันรู้ค่ะ"

พูดจบเธอก็ยัดขนมกลับเข้าไปในกระเป๋าเอกสาร และหยุดกินมันอย่างจริงจัง

เมื่อเห็นแบบนี้ กิดเดียนจึงเทน้ำหนึ่งแก้วให้กับเธอ

“ดื่มน้ำหน่อยนะคุณ”

"ได้ค่ะ"

เนลล์หยิบแก้วขึ้นมาแล้วจิบน้ำเข้าไป

ในขณะนั้น คุณดอนเนลลี่ก็ได้เดินเข้ามา

เขาพูดอย่างเคารพด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านประธานลีย์ คุณหญิงลีย์ ด็อกเตอร์มิลเลอร์ คุณมอร์ริสัน คุณนายลีย์ครับ วันนี้ผมได้สั่งอาหารต้นตำรับของแท้ที่ดีที่สุดมาไว้ให้แล้วครับ แต่ถ้าคุณทานแล้วไม่ชอบ ผมจะเปลี่ยนให้นะครับ”

เคธี่ยิ้มออกมา “พี่ดอนเนลลี่คะ ขอโทษที่ต้องรบกวนด้วยนะคะ”

คุณดอนเนลลี่หัวเราะออกมา “ไม่มีปัญหา ไม่ใช่ปัญหาเลย เธอไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่ว่าฉันมาทำธุรกิจที่นี่บ่อย ฉันมาที่นี่อย่างน้อยห้าหรือหกครั้งต่อปี และบางครั้งฉันก็ต้องอยู่ที่นี่เพื่อคอยดูแลเหมืองเกือบครึ่งปี”

เนลล์ดื่มน้ำพลางรำพึงรำพันออกมาว่า “คุณอยู่ในแวดวงของธุรกิจเหมืองหยกมานานแค่ไหนแล้วคะ?”

มิสเตอร์ดอนเนลลี่ ยังคงมีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้า ตอนที่เขาพูดว่า “ในประเทศที มันควรจะมีเหมืองมากกว่านี้ แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เหมืองถูกขุดทิ้งได้อย่างเลวร้ายมาก มันจึงเหลือเหมืองดี ๆ อยู่ไม่กี่ที่เท่านั้น”

เขากลัวว่าพวกเขาจะรู้สึกกังวล เขาจึงรีบพูดต่อว่า

“แต่ผมสามารถรับประกันได้ว่า เหมืองที่ผมจะพาคุณไปนั้น เป็นหนึ่งในเหมืองที่ดีที่สุด ที่ถูกค้นพบในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผมเพิ่งจะบอกกับคุณนายลีย์ตอนที่เธอเข้ามาหาผม มันคงเป็นเรื่องของโชคชะตานะผมว่า”

จีนไม่ค่อยมีใครมาชมเธอแบบนี้บ่อยนัก เธอจึงยิ้มกว้างออกมาจนตาแทบปิดในทันที

“แน่นอน ก็ฉันอยู่ในแวดวงธุรกิจนี้มานานหลายปีแล้ว คุณไม่ได้พูดเกินจริงไปหรอก เพราะโชคลาภ และวิสัยทัศน์ของฉันก็ไม่มีใครเหมือนอยู่แล้ว ไม่มีใครเทียบฉันได้หรอก”

เนลล์เม้มริมฝีปากของเธอและยิ้มออกมา ในขณะที่กิดเดียนยังคงนิ่งและทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะเขาไม่อยากจะแหกหน้าป้าจีน

คงมีเพียงแค่เคธี่เท่านั้น ที่ยกย่องเธออย่างจริงใจ "จริงเหรอคะ? คุณลีย์เป็นคนที่มีความสามารถมาก ๆ เลยค่ะ”

จีนโบกมือด้วยรอยยิ้ม “คุณก็พูดเกินไป มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

ไม่นานนักบริกรก็เริ่มนำอาหารออกมาเสริฟ

อาหารเลิศรสทุกชนิดถูกนำมาวางบนโต๊ะราวกับงานศิลปะที่สวยงาม แค่กลิ่นหอมเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนพากันน้ำลายสอ

เมื่อได้กลิ่นหอมเย้ายวนนี้เข้าไป เนลล์ก็รู้สึกหิวจนทนไม่ไหว เธอรีบหยิบตะเกียบของเธอขึ้นมา แล้วเริ่มกินโดยไม่รอใคร