ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 984

กลุ่มของพวกเขาเดินเล่นไปรอบ ๆ จนถึงเย็น ก่อนจะไปที่ร้านอาหารหรูอีกแห่งเพื่อทานอาหารค่ำ

หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ คุณดอนเนลลีก็ถามพวกเขาว่าอยากไปตลาดกลางคืน หรือสถานบันเทิงที่ไหนอีกหรือเปล่า

แต่เนลล์ก็ปฏิเสธ เพราะว่าเธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

คุณดอนเนลลี่ก็ไม่ได้บังคับ เขาพาเธอกลับไปส่งที่โรงแรม

แม้ว่าเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ แต่เขาก็มาที่ประเทศทีอยู่บ่อยครั้ง จนเขามีบ้านเป็นของตัวเองที่นี่ เขาจึงกลับไปพักค้างคืนที่บ้านของเขาเอง

หลังจากที่คุณดอนเนลลี่กำลังจะกลับ เนลล์ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัยว่า “เราจะไปที่เหมืองกันเมื่อไหร่คะ?”

คุณดอนเนลลี่ยิ้มออกมา "พรุ่งนี้ครับ เพราะว่าเหมืองค่อนข้างอยู่ไกลจากตัวเมือง ถ้าเราออกไปกันตอนนี้ ผมคิดว่าเราคงจะกลับมาไม่ทัน สถานที่ที่อยู่ห่างไกลและความปลอดภัยไม่ค่อยดีนัก ผมเกรงว่ามันจะไม่ค่อยปลอดภัยกับเราที่จะไปที่นั้นในตอนกลางคืนแบบนี้ เราจะไปที่นั่นในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ และกลับมาในตอนกลางคืน”

เนลล์พยักหน้า

เมื่อคุณดอนเนลลี่กลับไปแล้ว เธอก็ไปที่ห้องแล้วอาบน้ำนอนพักผ่อน

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น คุณดอนเนลลี่ก็ขับรถมารับพวกเขา

วันนี้เขาขับรถลีมูซีนคันใหญ่มา

รถคันนี้ใหญ่พอให้ทุกคนนั้งได้ แถมยังมีตู้เย็นและไวน์แดงอีกด้วย เนื่องจากการเดินทางใช้เวลานานกว่าสามชั่วโมง พวกเขาจึงสามารถดื่มไวน์และสนุกสนานได้โดยไม่มีเบื่อ

เป็นเพราะเนลล์กำลังตั้งครรภ์ เธอจึงไม่ได้ดื่มกับพวกเขา

กิดเดียนก็เลยไม่ดื่ม และฌอนกับเคธี่ก็ไม่ดื่มเช่นกัน

ท้ายที่สุด มีเพียงแค่คุณดอนเนลลีและจีนเท่านั้นที่ดื่มฉลองกันสองคน

พวกเขาหยอกล้อและหัวเราะไปด้วยกัน คุณดอนเนลลี่เป็นคนช่างพูดและเอาใจใส่มาก เขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับวิถีชีวิต และขนบธรรมเนียมท้องถิ่นของคนที่นี่ ในขณะที่กำลังเล่าเรื่องตลกให้จีนฟัง บรรยากาศที่แสนจะอบอุ่นก็ได้เกิดขึ้น

ในที่สุดรถก็หยุดแล่นตอนเกือบจะเที่ยงแล้ว

เมื่อพวกเขาลงมาจากรถ รอบ ๆ ตัวก็ดูรกร้างไปหมด ไม่มีผู้คนอยู่แถวนี้ และดวงอาทิตย์ก็กำลังส่องแสงอยู่เหนือศีรษะ มันจึงให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังยืนอยู่ในที่เปลี่ยว

นี่เป็นครั้งแรกที่จีนได้มาสถานที่แบบนี้ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

เธอโน้มตัวไปด้านข้างของคุณดอนเนลลี่เล็กน้อย แล้วถามว่า “คุณดอนเนลลี่เหมืองที่คุณพูดถึงอยู่ที่ไหน? คุณไม่ได้หลอกเราอยู่ใช่ไหม?”

คุณดอนเนลลี่หัวเราะออกมา “คุณกำลังพูดอะไรน่ะ คุณลีย์? เหมืองอยู่ในสถานที่ที่ค่อนข้างห่างไกล หากมันอยู่ใกล้เมือง มันก็คงจะถูกค้นพบโดยง่าย และมีใครบางคนมาขุดมันไปแล้ว ที่นี่อาจจะไกลไปสักหน่อย แต่เราก็มาใกล้จะถึงแล้วล่ะ มันอยู่อีกฟากหนึ่งของเนินเขานี้เอง”

เขาชี้ไปที่เนินเขาเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างหน้าของพวกเขาขณะพูด

เนื่องจากเนินเขานั้น ถนนยังเข้าไม่ถึง พวกเขาจึงต้องเดินเข้าไปเท่านั้น นั่นคือสาเหตุที่พวกเขาจำเป็นต้องจอดรถไว้ที่นี่

จีนหันไปมองหน้ากิดเดียน

แต่ทว่ากิดเดียนกลับหันหน้ามาหาเนลล์ "คุณเหนื่อยไหม?"

เนลล์ส่ายหน้า

“งั้นเราไปดูกันเถอะ”

เธอพยักหน้ารับ

ดังนั้นพวกเขาจึงพากันมุ่งหน้าไปยังบนเนินเขาเล็ก ๆ นั้น

หลังจากที่ปีนขึ้นมาจนถึงข้างบนเนินเขาแล้ว พวกเขาก็เห็นเหมืองที่อยู่ตรงข้ามกับถ้ำที่อยู่ด้านล่าง พวกคนงานหลายสิบคนกำลังทำงานกันอย่างหนัก

เมื่อชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ได้มองเห็นคุณดอนเนลลี่ เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหา

“บอสครับ บอสกลับมาแล้ว”

คุณดอนเนลลี่ยิ้มออกมา พลางพยักหน้ารับ "ฉันจะแนะนำ ให้นายรู้จักกับ คุณลีย์และภรรยาของเขาท่านประธานเจนนิงส์ ส่วนคุณผู้ชายคนนี้คือคุณมิลเลอร์ คุณนายมิลเลอร์ และนี่คือคุณนายลีย์”