ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1015

"การจุดไฟจากอากาศก็คือการทำให้พลังวิชาของตนและพลังของฟ้าดินนั้นมีความสัมพันธ์อย่างต่อกัน จากนั้นก็ใช่ชี่แท้มาดึงพลังธรรมชาติเหล่านั้นเพื่อการใช้งานของตนเอง การจุดไฟ ก็แค่เป็นเพียงสิ่งที่ง่ายที่สุดในนั้นเท่านั้นเอง"

"เท่าที่ฉันรู้ ปรมาจารย์โบราณเหล่านั้นสามารถพลิกภูเขามหาสมุทร กลืนกินดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ได้"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สายตาที่ขุ่นมัวของชายชราก็ปรากฏแววกระหายใคร่ครวญ สำหรับพวกเขาแล้ว นี่คือพลังวิชาขั้นสุดท้าย แต่น่าเสียดายที่คนแทบจะ 100% ไม่สามารถครอบครองพลังนี้ได้

แม้แต่ในโลกของการฝึกตน ก็ไม่มีผู้ฝึกตนเช่นนี้มานานนับพันปีแล้ว

ไม่เพียงแต่ต้องมีพรสวรรค์สูงส่งเท่านั้น แต่ยังต้องมีพลังที่แข็งแกร่งอย่างมาก อีกทั้งยังต้องมีโชคและพลังจากธรรมชาติส่งเสริมด้วย

"แต่ผู้อาวุโส ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์จะถูกกลืนกินไปได้อย่างไรกัน" เฉินเกอรู้สึกอับอายอยู่บ้าง

เขาเป็นปัญญาชนยุคใหม่ที่ได้รับการศึกษาภาคบังคับมาตั้งเก้าปี เขารู้ว่าดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เป็นดาวเคราะห์นอกโลก หากผู้ฝึกฝนสามารถกลืนกินดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ได้ อย่างนั้นก็แทบจะเป็นการละเมิดกฎพื้นฐานที่สุดไปแล้ว

"เพี๊ยะ!"

"นายคิดว่าฉันโง่ใช่ไหม นี่ก็เป็นแค่การดัดแปลงคำที่ธรรมดาๆก็เท่านั้นเอง!"

ใครจะคาดคิดว่า หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินเกอ ชายชราก็มีสีหน้าโมโหอยู่บ้าง เขาเหยียดมือออกไปและตบหัวเฉินเกอ

"สูด..." หลังจากได้รับความเจ็บปวด เฉินเกอก็อดไม่ได้ที่จะกุมศีรษะของตนและสูดหายใจสองสามครั้ง

"ตราบใดที่นายสามารถฝึกฝนจนมีพลังวิชาในระดับหนึ่ง นายก็ย่อมรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงของพลังงานธรรมชาติรอบตัวนาย นายรู้ว่าข้างนอกฝนตกหนักมาหลายวันใช่ไหม" ชายชราราวกับไม่ได้รับผลกระทบใดจากคำพูดของเฉินเกอ

"ผมรู้" เฉินเกอพยักหน้า จากนั้นก็ลูบเสื้อผ้าของเขาที่แขวนอยู่ข้างๆ ซึ่งตอนนี้ผิงไฟจนแห้งหมดแล้ว

"ดูฝ่ามือฉันสิ" ชายชรายื่นมือแห้งเหี่ยวของเขาไปตรงหน้าเฉินเกอ

เฉินเกอจับจ้องไปที่มัน

จากนั้นเขาก็เห็นชายชราขมวดคิ้วและออกแรงที่ฝ่ามือเล็กน้อย ในไม่ช้า เฉินเกอก็รู้สึกได้ถึงความชื้นรอบๆตัวเขา จากนั้นภายใต้การจับจ้องของเขา หยดน้ำก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของชายชราและกลายเป็นแอ่งน้ำขนาดเล็กในเวลาต่อมา

แหล่งน้ำกำลังสะสมตัวอย่างต่อเนื่อง และไหลหยดจากฝ่ามือของชายชราตกลงบนพื้นโคลนข้างล่าง

"นี่ก็เป็นพลังงานธรรมชาติด้วยหรือ?" เฉินเกอรู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง เขาไม่เคยเจอวิธีแบบนี้มาก่อน

"แน่นอน พลังวิชาของฉันสามารถสะท้อนกับพลังธรรมชาติรอบตัวได้ เพียงแค่อาศัยพายุฝนที่ตกอยู่ภายนอกของวันนี้ ขอแค่ฉันต้องการ ก็จะสามารถทำให้น้ำท่วมถ้ำได้ในทันที นายอยากดูไหม?" ชายชราปัดๆมือและถามด้วยรอยยิ้ม

"อย่าเชียว!" เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินเกอก็ปฏิเสธทันที

ถ้ำนี้เป็นของทรัพย์สินส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว ถ้ามันถูกจมไป ไม่ต้องพูดถึงสมบัติในนี้ เกรงว่าแม้แต่ความลับของเกาะโยวหลงเขาก็ไม่มีหนทางเสาะหาแล้ว

"ไม่ต้องตกใจไป อาศัยพลังเทพจิตเก้าภพในตัวนาย ขอแค่พลังวิชาของนายมาถึงในระดับของฉัน นายก็จะแข็งแกร่งกว่าฉันไม่น้อย ฉันแค่สามารถระดมพลังธรรมชาติภายในรัศมีสิบกิโลเมตรเท่านั้น บางทีนายอาจระดมได้ในรัศมีร้อยกิโลเมตร"

เมื่อแสดงความสามารถเหล่านี้ ชายชราก็ไม่ได้เก็บซ่อนอะไรไว้อีก

เขายื่นมือไปทางชั้นวางหนังสือ จากนั้นหนังสือบนชั้นหนังสือก็บินมาหาเขาราวกับอยู่ภายใต้แรงฉุดบางอย่าง

"ตุบ!"