ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1023

"ก็ได้" ซินแสกุ่ยตอบรับ

"เรื่องนี้วางไวก่อนแล้วกัน ฉันเองก็ต้องการเวลาคิดว่าจะแก้ปัญหายังไง" เฉินเกอสูบบุหรี่ เวลาหลายนาทีนี้เขารู้สึกดีขึ้นแล้ว

แต่เพียงแค่รู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย ตามหลักแล้ว เกาะโยวหลงถูกเผ่าไห่ต้องซ่อนอย่างแน่นหนาขนาดนี้ อย่าว่าแต่ขึ้นไปเลย แค่อยากจะหาให้เจอยังต้องเสียแรงอย่างมาก งั้นเฉินเตี๋ยนชางพาตระกูลเฉินขึ้นไปได้ยังไง

อีกอย่าง สิ่งของที่สามารถขึ้นเกาะโยวหลงได้ล้วนอยู่ในบ้านของตัวเองทั้งนั้น หรือว่าก่อนหน้านี้ เฉินเตี๋ยนชางก็เหมือนกับตัวเขา เดินเส้นทางเดียวกันถึงจะหาเกาะโยวหลงเจอ?

แต่ถ้าหากเป็นอย่างนี้ ทากูยะ ฟุตาบะน่าจะบอกกับตัวเขา หรือไม่ก็ ตระกูลฟุตาบะก็น่าจะบันทึกอะไรไว้บ้างสิ ไม่น่าจะตกใจขนาดนั้นตอนที่ตัวเขาบอกกับทากูยะ

"หนังสือเล่มนั้นให้ฉันเก็บไว้ได้มั้ย?" ซินแสกุ่ยชี้หนังสือโบราณด้านข้าง

"นายจะเอาไปทำอะไร?" เฉินเกอมองไปทางเขา

"ฉันอยากจะดูต่อในตอนที่ว่างๆ ไม่แน่อาจจะยังเจอข้อมูลอะไรบางอย่างจากด้านในอีก ถึงแม้ว่าความเป็นไปได้นี้จะน้อยมากก็เถอะ" ซินแสกุ่ยพูด

"ไม่มีปัญหา นายเอาไปเถอะ เพียงแต่ว่าต้องเก็บรักษาอย่างระมัดระวัง รอใช้เสร็จแล้วยังต้องคืนไปที่ซากโบราณสถานอีก" เฉินเกอพยักหน้าตกลง หนังสือโบราณเล่มนี้เก็บไว้ที่ตัวเองก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ให้ซินแสกุ่ย ยังจะพอมีความหวังอยู่บ้างเล็กน้อย

ได้ยินคำพูดของเฉินเกอ ซินแสกุ่ยก็เก็บหนังสือโบราณอย่างระมัดระวัง

"กลับไปพักผ่อนเถอะ ช่วยเหลียงลู่ออกมาก่อน เกาะโยวหลงรอเรื่องนี้จบแล้วค่อยว่ากัน" โยนก้นบุหรี่ทิ้ง เฉินเกอลุกขึ้นยืดตัวบิดขี้เกียจ

เมื่อคิดดีแล้ว เฉินเกอกลับไม่รู้สึกแย่ขนาดนั้น ขณะเดียวกันก็เข้าใจว่า อยากจะช่วยพ่อแม่กับพี่สาวออกมา ไม่สามารถทำได้อย่างง่ายดายแน่นอน สิ่งนี้จะต้องเป็นขั้นตอนที่ซับซ้อนและอันตรายมากแน่ๆ

ส่วนหลังจากนั้นไท่หยางเหมิงก็ไม่มีข่าวคราวอะไรอีกเลย เฉินเกอรู้ มีเพียงแค่จัดการตระกูลเฉินแล้ว ถึงจะมีความเป็นไปได้ที่จะได้รับรู้ข้อมูลของไท่หยางเหมิง คิดถึงนี่ เฉินเกอหรี่ตาลงเล็กน้อย นี่ถูกกำหนดมาแล้วว่ามันไม่ง่าย แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่ายังไง ก็จะต้องเดินเส้นทางนี้ต่อไป

----

กลับถึงห้อง เฉินเกอลืมเรื่องนี้ไปก่อน แล้วอาบน้ำอีกครั้ง จากนั้นก็กลับมาที่เตียงและนอนหลับ

วันต่อมา เฉินเกอไม่ได้เสนอ แต่กลับเป็นการพูดคุยปรึกษาหารือกันกับโกวหลินเทียนอย่างเป็นธรรมชาติว่าจะสืบหาข้อมูลของหน่วยรบยังไง

ครั้งนี้ โกวหลินเทียนนำข่าวดีมาอย่างหนึ่ง

"จริงหรอ?" เมื่อได้ยินคำพูดของเขา แววตาของไป๋เสี่ยวเฟยก็เป็นประกาย

"น่าจะไม่มีปัญหา เพื่อเรื่องของพวกเรา เพื่อนคนนั้นของฉันจงใจเข้าใกล้เฉินหมิงหย่ง แล้วแอบฟังมาจากตอนที่คุยกับลูกน้องของเขา" โกวหลินเทียนพยักหน้าพูด เมื่อรู้ข่าวนี้มา เขาก็รีบติดต่อทุกคน

"ตอนกลางคืนก็เป็นเวลาที่ดี คาดว่าเขาเองก็คงไม่อยากทำให้ที่อื่นมาสนใจ นี่ยิ่งน่าสงสัยมากขึ้น" หลังจากที่เฉินเกอได้ยินข่าวนี้แล้ว ก็เคยสงสัยหน่วยรบของหนานเยว่ แต่ไปใส่ร้ายโดยไม่มีหลักฐาน ก็พูดไม่ได้

แต่ตอนนี้ตามสถานการณ์ที่ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ แสดงออกได้ชัดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหน่วยรบหนานเยว่ โดยเฉพาะผู้รับผิดชอบกองทหารทางน้ำชื่อเฉินหมิงหย่งนั้นแน่นอน

"นั่นสิ ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน เพื่อนคนนั้นของฉันก็ไม่กล้าตาม กลัวว่าจะมีพิรุธ อย่างนั้นเขาก็จะอยู่หน่วยรบอย่างลำบากมากแล้ว" โกวหลินเทียนพูดตามด้วย

"เรื่องนี้จัดการง่าย ฉันกับไป๋เสี่ยวเฟยไปดูเอง" โกวหลินเทียนยังพูดไม่จบ เฉินเกอก็แย่งพูดขึ้นมา

"เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ผมตกลง!" คำพูดของเฉินเกอยังไม่จบ ไป๋เสี่ยวเฟยก็ยกมืออย่างตื่นเต้น ถึงแม้เฉินเกอจะไม่พูด เขาก็จะเสนอตัวขอทำแบบนี้เอง ตอนนี้เฉินเกอพูดออกมา เป็นไปตามที่เขาต้องการพอดี

"ฉันเองก็ไปกับพวกนายดีกว่า!" ทาตายุพูดตามมา

"เธออยู่ที่นี่ดีๆดีกว่า รอถึงเวลาที่ต้องใช้งาน จะต้องมาหาเธอให้ช่วยแน่นอน" เฉินเกอส่ายหัวปฏิเสธทาตายุ

"แต่ว่าความสามารถของฉันเก่งกว่าเสี่ยวเฟยเยอะเลยนะ!" ทาตายุไม่ค่อยเข้าใจ

"ปฏิบัติตอนกลางคืน เธอผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่กับพวกเราผู้ชายสองคน มันไม่ค่อยสะดวกจริงๆ อีกอย่างครั้งนี้ยังไม่รู้ว่าตามเฉินหมิงหย่งไปที่ไหน ฉันกับเสี่ยวเฟยทำ มันสะดวกแต่เหมาะสมที่สุดแล้ว"

เฉินเกอโบกมือ ปฏิเสธทาตายุต่อไป

เห็นว่าท่าทางของเฉินเกอเด็ดขาดมาก ทาตายุก็ไม่ได้ขอร้องต่อไป ใครให้เธอตอบตกลงก่อนออกจากตระกูลว่าจะฟังตามคำสั่งทุกอย่างกันละ ถ้าหากว่าไม่ฟัง ไม่แน่อาจจะถูกไล่กลับโวกั๋วก็ได้

"ฉันโทรหาเพื่อนก่อน บอกเขาสักหน่อย ถึงตอนนั้นจะได้ร่วมมือกับพวกนายได้ง่าย" เห็นว่าเฉินเกอกับเสี่ยวเฟยจะไป ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าในใจของโกวหลินเทียนดีใจขาดไหน เขารู้ว่าความสามารถของเฉินเกอเก่งขนาดไหน

ถ้าหากว่าหาตัวเหลียงลู่เจอจริงๆ ก่อนฟ้าจะสว่าง จะต้องพาตัวกลับมาได้แน่นอน

"ไม่ต้องหรอก ผมกับเสี่ยวเฟยไปรอที่หน้าประตูหน่วยรบก็พอแล้ว แต่ว่าลุงโกวครับ คุณต้องให้ผมรู้จักคนคนนี้ก่อนถึงจะได้" เฉินเกอโบกมือปฏิเสธ เรื่องที่เขาสามารถทำเองได้ เขาจะไม่รบกวนคนอื่น เป็นแบบนี้มาเสมอ

"ฉันหารูปภาพให้นาย!" โกวหลินเทียนตอบตกลง รีบเอาโทรศัพท์ออกมาค้นหา

สักพัก เขาหารูปถ่ายคู่กับเฉินหมิงหย่งตอนที่ออกงานกิจกรรม แล้วยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าเฉินเกอ

"ผมจำคนคนนี้ไว้แล้วครับ" เฉินเกอมองดูทีหนึ่ง แล้วก็พูดออกมานิ่งๆ

"เฉินเกอ ตอนกลางคืนพวกนายต้องระวังไว้นะ ในเมื่อเฉินหมิงหย่งคนนี้มีโอกาสที่จะให้เหลียงลู่มาล่อนายปรากฏตัว ไม่แน่เขาอาจจะเตรียมตัวไว้เรียบร้อยแล้ว เพื่อมาต่อกรกับการปรากฏตัวได้ทุกเมื่อของนาย!" เก็บโทรศัพท์คืนมา ความตื่นเต้นดีใจของโกวหลินเทียนก็ลดลงมาแล้ว ที่มาแทนที่คือ ความไม่สบายใจและความเป็นห่วง

"วางใจเถอะครับ ต่อกรกับคนอย่างพวกมัน ผมไม่มีปัญหาอะไรเลยสักนิด" เฉินเกอหัวเราะ แล้วตบหน้าอกพูดออกมา

"งั้นก็ดี ฉันจะให้เชฟไปทำอาหารเดี๋ยวนี้ พวกเรากินเร็วหน่อย พวกนายสองคนกินเสร็จแล้วก็พักผ่อนสักหน่อย ตอนกลางคืนค่อยปฏิบัติการ" โกวหลินเทียนเหลือบมองดูเวลา ถึงเวลาบ่ายสองแล้ว จึงรีบพูดกับพ่อบ้านด้านข้างว่า "บอกให้พวกเขาไปเตรียมกับข้าวเถอะ"

"ครับ นายท่าน" พ่อบ้านพยักหน้า แล้วรีบเดินออกไป

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา กับข้าวก็ยกออกมาเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่กินข้าว โกวหลินเทียนเอาแต่บอกสถานการณ์ในหน่วยรบให้กับเฉินเกอฟัง รวมทั้งสิ่งที่รู้จักเฉินหมิงหย่ง เฉินเกอจดจำทั้งหมดนี้ไว้

ทุกคนกินข้าวแล้วไม่ได้ไปพักผ่อน ก็ยังอยู่ในห้องรับแขก จนถึงท้องฟ้ามืดลงเล็กน้อย เฉินเกอตบบ่าของไป๋เสี่ยวเฟย พาเขาออกไปจากห้องรับแขก

"จัดส่งคนในตระกูลไปตามติด จำไว้ว่าต้องอยู่ห่างหน่อย อย่างแรกต้องมั่นใจถึงความปลอดภัยของเฉินเกอและไป๋เสี่ยวเฟย ถ้าหากว่าพวกเขามีอันตราย อย่าได้เคลื่อนไหวมั่ว ให้มาบอกข่าวกับฉันก่อน" รอจนกระทั่งทั้งสองคนเดินจากไปไกลแล้ว โกวหลินเทียนถึงได้บอกกับพ่อบ้าน

ถึงแม้เขาจะวางใจความสามารถของเฉินเกอมาก แต่ยังไงซะเฉินหมิงหย่งก็ไม่ใช่คนธรรมดา บวกกับที่มีโอกาสอย่างมากว่าจะจัดเตรียมกับดักไว้แต่แรกแล้ว หากเฉินเกอไม่ระวัง ก็มีโอกาสที่จะตกลงไปได้