ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1039

หลังทานอาหารกลางวันเสร็จ โกวหลินเทียนก็กลับมาพร้อมกับสินค้าประมูล

"พวกนายกินกันเสร็จหมดแล้วหรือ?" เมื่อมองดูถุงบนโต๊ะ โกวหลินเทียนก็ถามด้วยรอยยิ้ม

"ลุงโกว ผมออกไปซื้อให้คุณสักหน่อย" ไป๋เสี่ยวเฟยลุกขึ้นและเอ่ยขึ้น

"ฉันกินมาจากข้างนอกบ้านแล้ว" โกวหลินเทียนโบกมือของเขา "มาๆมาดูของที่ฉันซื้อมา บอกได้เลยว่าฉันเก็บของดีได้แล้ว ของพวกนี้หากซื้อที่ข้างนอกนี้ ราคาจะต้องมากกว่าสองเท่า!"

"โอ้?" เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจ

โกวหลินเทียนเปิดกล่องหลายกล่องออก

จากนั้นก็เห็นเป็นสมุนไพรอยู่ข้างในนั้น แต่เฉินเกอไม่ได้ศึกษาด้านนี้ดังนั้นจึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"นี่คือหญ้าเป่ยโต่ว"

"นี่คือโสมป่า500 ปี"

โกวหลินเทียนชี้ไปที่สิ่งของในกล่องและแนะนำพวกมัน

"ดูเหมือนว่ายังมีของดีอยู่มากมายในแผงขายของพวกนี้" เฉินเกอพยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้ศึกษามัน แต่ก็เคยได้ยินชื่อสมุนไพรบางชนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโสมป่าอายุ 500 ปี

สิ่งที่ถูกวางอยู่ในกล่องคือหญ้าแห้งที่ชื่อเป่ยโต่ว เฉินเกอจำได้ลางๆว่าเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาได้ยินเฉินเตี๋ยนชางพูดถึง มันถือเป็นสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้ในตลาด

"พวกเขาไม่เหมือนแผงลอยริมถนน"

"เพียงแค่ของที่นำมานั้นไม่มีมูลค่ามากพอที่จะนำไปประมูลในการประมูลก็เท่านั้นเอง แต่ว่ามันก็เป็นของที่ทั้งผู้ฝึกตนและตระกูลใหญ่นับไม่ถ้วนเสาะหา"

โกวหลินเทียนเก็บกล่องหลายกล่องอย่างระมัดระวัง สามารถซื้อมันได้ในราคาต่ำ ครั้งนี้ที่มางานประมูลก็ถือว่าไม่เสียแรงแล้ว

"ไม่มีพวกหลอกลวงหรือ?" เฉินเกอไม่ได้เข้าร่วมการประมูล

"แน่นอนว่ามี หากพูดในระดับหนึ่ง ขอแค่จ่ายค่าเข้าร่วมงาน 20000 ดอลลาร์สหรัฐ นายก็จะมีสิทธิ์มาที่นี่ ส่วนใหญ่ล้วนต้องการซื้อขายของอย่างจริงใจ แต่ก็มีคนฉวยโอกาสเช่นกัน ดังนั้นจึงมีของปลอมอยู่ไม่น้อยอยู่ด้วย ขึ้นอยู่กับว่านายจะดูออกหรือไม่"

โกวหลินเทียนพยักหน้าและอธิบายต่อไป

"แบบนี้นี่เอง" เฉินเกอตอบรับอย่างครุ่นคิด

"ถ้านายไม่เข้าใจ หากจะซื้ออะไรก็มาบอกฉัน แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องสมุนไพรและพวกสมบัติล้ำค่าอะไรพวกนั้นมากนัก แต่ฉันก็เก่งกว่านายอยู่สักหน่อย" หลังจากที่โกวหลินเทียนวางมันลงเรียบร้อย เขาก็หันมาและพูดกับเฉินเกอ

"ขอบคุณครับพี่โกว" เฉินเกอค้อมตัวเล็กน้อย

"ไม่มีอะไรต้องขอบคุณ" โกวหลินเทียนยิ้มและโบกมือเอ่ยถาม "อ้อใช่เฉินเกอ เมื่อคืนนายออกไปสืบเรื่องอะไรได้บ้างหรือยัง เมื่อวานนายคงกลับมาดึกล่ะสิ?"

"ไม่ได้เรื่องอะไรทั้งนั้น" เฉินเกอส่ายหัว

แต่เมื่อนึกถึงหญิงชราที่ช่วยเหลือตนเมื่อคืนนี้ เฉินเกอก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทันที "ลุงโกว ผมจะลงไปดูๆสักหน่อย"

เขาต้องการหาหญิงชราคนนั้นและถามเธอให้ชัดเจน สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ทำให้เฉินเกอสับสนมาจนถึงตอนนี้

เฉินเกอรู้ดี ขอแค่หญิงชราเต็มใจบอกความจริงกับตน อย่างนั้นความลับเหล่านี้ก็จะถูกแก้ไข

"ฉันจะไปกับนาย!" ไป๋เสี่ยวเฟยวางของลงและติดตามทันที

ทั้งสองลงไปข้างล่างด้วยกันแล้ว เฉินเกอก็เหลือบมองลงไปข้างล่างและเห็นว่าเก้าอี้พับตัวนั้นยังอยู่ที่ประตู แต่หญิงชรากลับหายตัวไปแล้ว

"น่าแปลกจริงๆ" เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินเกอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย