ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1041

"เกาะชิงเจียวของนายจะปรากฏขึ้นเฉพาะเมื่อมีการประมูลงั้นหรือ?"

"ฉันได้ยินมาว่า หากไม่ใช่ตอนที่จัดงานประมูล เมื่อเดินทางผ่านบริเวณน่านน้ำใกล้ๆ ก็จะมองไม่เห็นมันเลย"

เฉินเกอมองที่เขาและเอ่ยถาม

"ที่คุณถามนี่ บอกคุณตรงๆเลยแล้วกัน ผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะมายังเกาะนี้เมื่อการประมูลเริ่มขึ้นเท่านั้น ลูกศิษย์อย่างพวกเรามีหน้าที่แค่รักษาความสงบเท่านั้น ไม่สามารถมาที่นี่ได้เลยในเวลาปกติ"

"หากคุณไม่พูด ผมก็คงไม่รู้เรื่องพวกนี้" โจวหยวนทงส่ายหัวและเอ่ยขึ้น

"อืม งั้นนายรู้อะไรที่บอกฉันได้บ้าง" เฉินเกอรู้สึกว่าเขาไม่คล้ายกำลังโกหก ดังนั้นจึงถอนหายใจออกมา

"บนเกาะนี้มีขนมอร่อยมาก ผมจะพาคุณไปชิม" เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของโจวหยวนทง ก็ส่องประกาย

"ช่างเถอะ ฉันกลับไปพักผ่อนดีกว่า" มีเขาตามติดอยู่ เฉินเกอพูดไม่ออกว่าจะสุขหรือเศร้าดี

แต่อย่างน้อยก็พิสูจน์ให้เห็นว่า ผู้จัดงานไม่ได้มีความคิดจะลงมือกับตัวเอง นี่ถือเป็นการรับรองความปลอดภัยของตัวเอง ไป๋เสี่ยวเฟยและโกวหลินเทียนเอาไว้ได้ แต่สำหรับเรื่องภายหลังที่เขาพูด กลับทำให้เฉินเกอไม่เข้าใจอยู่บ้างและไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร

ตนเองมาเข้าร่วมการประมูลเพียงลำพัง อีกทั้งยังไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่เมื่อฟังเขาพูดกลับดูเหมือนตนมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับตระกูลของพวกเขา

"นายรู้จักหญิงชราที่มีพลังแข็งแกร่งหรือไม่?" เฉินเกอเอ่ยถามขณะเดินกลับ

ไม่ง่ายเลยที่จะได้รู้จักกับลูกศิษย์ของตระกูลผู้จัดงาน อย่างนั้นก็ควรต้องรู้อะไรบางอย่างจากเขาหน่อยถึงจะได้

"หญิงชราผู้นั้นคือ..." โจวหยวนทงโบกมือและพูดโดยไม่รู้ตัว แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ จู่ๆ เขาก็ปิดปากของตนเอาไว้

"คืออะไร?" เฉินเกอหยุดลง

"ไม่มีอะไร ผมจะบอกว่าอาจเป็นคนที่มาร่วมประมูล" โจวหยวนทงส่ายหัวและคิดคำแก้ตัวในทันที

"อืม" เฉินเกอยักไหล่

เขารู้ว่าหญิงชราคนนั้นมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลของโจวหยวนทง อย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่ชายชราในชุดเทาจะไม่ติดตามมาเอาเรื่องหลังจากที่ช่วยตนออกมา

ความแข็งแกร่งของฝ่ายหลัง หากคิดจะใช้ชี่แท้ตามหาตัวเองก็ง่ายเพียงหยิบมือ

"คุณจะกลับไปพักผ่อนหรือ?" โจวหยวนทงถาม

"แล้วนายล่ะ จะตามฉันไปด้วย?" เฉินเกอถอนหายใจและถามอย่างช่วยไม่ได้

"แน่นอน ภารกิจของผมคือติดตามคุณ" โจวหยวนทงพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา "แต่คุณไม่ต้องกังวล ผมไม่ทำร้ายคุณแน่"

"อย่างนั้นบอกได้ไหมว่าทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้?" เฉินเกอรู้สึกว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่เขาขึ้นมาบนเกาะล้วนทำให้เขางุนงง

"ตอนนี้ยังบอกคุณไม่ได้ เดี๋ยวคุณก็รู้เองภายหลัง"

"เดี๋ยวก็รู้เองภายหลัง"

ก่อนที่โจวหยวนทงจะพูดจบ เฉินเกอก็รู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร ดังนั้นจึงพูดซ้ำออกมา เมื่อเขาได้ยินว่าเป็นอย่างที่คิดจริงๆ เขาก็อารมณ์เสีย "ตามใจ อยากจะตามมาก็ตา แต่อย่ามากระทบชีวิตปกติของฉันก็พอ"

"ไม่แน่" โจวหยวนทงส่ายหัว

เฉินเกอไม่ได้สนใจเขา ยังไงเสียสิ่งที่เขาต้องการรู้ก็ได้รับการยืนยันแล้ว อีกทั้งแผงขายของพวกนั้นก็ไม่มีอะไรที่เขาต้องการ ดังนั้นกลับไปพักผ่อนแต่โดยดีจะดีเสียกว่า