ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 12

หยางเสว่เห็นเงินกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่

เธอตกใจอยู่พักหนึ่ง

เธอไม่เคยคาดฝันเลยว่าจริงๆแล้วถุงขยะของเฉินเกอเป็นกองเงิน?

“อ๊ะ? เงินพวกนี้...”

ใบหน้าหยางเสว่ร้อนใจและปวดร้าว “เฉินเกอ นายเอาเงินพวกนี้มาจากไหน?”

เฉินเกอไม่สนใจหยางเสว่

แต่นั่งคุกเข่าลงเก็บรวบรวมเงินกว่าแสนหยวนขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอจะสนใจของพวกนี้ทำไม? ก็เหมือนที่เธอพูด คนจนๆอย่างฉันไม่คู่ควรกับเธอ!”

พอพูดเสร็จ เฉินเกอก็หันตัวจะจากไป

หยางเสว่ร้อนใจแทบทนไม่ไหว

หากบอกว่าเฉินเกอไม่มีเงินจะเลิกก็คงเลิกไปแล้ว แม้ว่าเขาจะซื้อกระเป๋าโดยใช้บัตรช้อปปิ้งเพียงครั้งเดียวและให้คนอื่นไปแล้ว และหยางเสว่ก็รู้สึกเสียดายอยู่มากแต่เรื่องพวกนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป

เธอ...หยางเสว่ก็จะไม่เสียใจ!

แต่ตอนนี้เฉินเกอมีเงินสดหนึ่งแสนจริงๆ ...

“เฉินเกอ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ วันนี้นายจะต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันเข้าใจ ไม่อย่างนั้นฉันจะถือว่า...”หยางเสว่กระทืบเท้าอย่างลนลาน

เธอจะต้องทำให้ชัดเจน

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกลัวว่าเฉินเกอจะมีเงินขึ้นมาจริงๆ เธอกลัวมาก!

ว่าอะไรนะ?

หึหึ

เฉินเกอหัวเราะอย่างขมขื่น “เธอจะทำอะไร?”

“อ๊ะ! เร่เข้ามา มีคนรังแกผู้หญิง! มีคนรังแกผู้หญิง!

หยางเสว่ร้องตะโกนเสียงดัง

แม้ว่าตอนนี้ฟ้าจะมืดแล้ว แต่ภายในบริเวณสถานศึกษาก็มีคนออกมาเดินเล่นอยู่ไม่น้อย

เมื่อได้ยินเสียงนั้น พวกเขาต่างก็เข้ามาบริเวณริมทะเลสาบ

“ให้ตายเถอะ!”

เฉินเกอบ่นในใจอยู่สักพัก เขาไม่คิดเลยว่าหยางเสว่จะด่าเขา

“หยางเสว่ เธอคิดจะทำอะไรกันแน่? ฉันกลัวเธอแล้ว โอเคไหม?” เฉินเกอรีบกลับมา ทำให้หยางเสว่หุบปาก

“ฮึ เฉินเกอ นายแค่บอกฉันมาว่าได้เงินหนึ่งแสนนั่นมาได้อย่างไร? นายต้องบอกฉัน!”

หยางเสว่ขมวดคิ้ว

ตอนนี้เฉินเกอไม่มีความหวังอะไรกับผู้หญิงคนนี้แล้ว

และไม่อยากเกี่ยวพันกับเธออีก

หรือจะโกหกต่อไปให้เธอตายใจ?

“อ๋อ ฉันจะเอาเงินนี่ไปคืนคนอื่น ก่อนหน้านี้ที่ฉันช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้น นอกจากบัตรช้อปปิ้งนั่น พวกเขายังให้เงินอีกหนึ่งหมื่นหยวน แต่ตอนนั้นพวกเขากดมากไปก็เลยให้ฉันมาหนึ่งแสน ฉันว่าจะเอาไปคืนให้พวกเขาอีกเก้าหมื่น!”

เฉินเกอทำหน้าจริงจัง

และในที่สุดหยางเสว่ก็เข้าใจอย่างถ่องแท้

ข้อแรกเป็นเพราะเฉินเกอคนนี้โกหกไม่เป็น

ข้อที่สอง ถ้าเฉินเกอร่ำรวยในชั่วข้ามคืนแบบที่คิดไว้ ตอนนี้เขาจะแต่งตัวแบบนี้ได้อย่างไร?

ดูไม่เป็นผู้เป็นคนเลยสักนิด...

หลังจากฟังคำอธิบายของเฉินเกอ

ทุกอย่างก็ดูสมเหตุสมผล

“ฉันเข้าใจแล้ว พูดอีกอย่างก็คือตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของนายนอกจากเงินหนึ่งหมื่นแล้วก็ไม่มีอะไร!”

หยางเสว่สูดหายใจเข้าลึกๆ หัวใจที่ค้างเติ่งในที่สุดก็ผ่อนคลายลง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปละนะ!”

เฉินเกอพูดจบก็หอบเงินหนึ่งแสนเดินออกไป

“เฮ้อ คนจนก็ยังจนอยู่วันยังค่ำ กลับไปหาพี่หยางของฉันดีกว่า! ” หยางเสว่มองแผ่นหลังของเฉินเกอและเดินไปอย่างหงุดหงิด

หลังจากเฉินเกอนำเงินไปฝากเสร็จเรียบร้อยก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

หยางเสว่เปลี่ยนไปจนเขาแทบไม่รู้จัก

หยางเสว่นะหยางเสว่

หากเมื่อกี้เธอไม่สนใจกระเป๋าหรือเงินพวกนั้นจริงๆ แม้ว่าเธอยังสามารถแสร้งทำต่อไป

ฉัน...เฉินเกอก็จะสัญญากับเธอว่าตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของฉันนอกจากเงินหนึ่งหมื่นแล้ว ยังมีเงินอีกหลายหมื่นหยวนนับไม่ถ้วนอีกด้วย

เฮ้อ!

เฉินเกอถอนหายใจและเตรียมจะกลับ

ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

เป็นหม่าเสี่ยวหนานที่โทรมา

“เฉินเกอ นายจะกินเค้กไหม? ถ้าจะกินก็มาหาพวกเราที่ใต้ตึกหอพักหญิง ฉันจะลงเอาไปให้นายข้างล่าง!”

หม่าเสี่ยวหนานยังคงเป็นห่วงเป็นใยเฉินเกอ