ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 144

“พี่ยวี่ เป็นพวกเขาที่มาทุบน้องชายผม!”

เวลานี้ซูเจี๋ยพูดอย่างยากลำบาก

ป๊าบ!

จากนั้นสิ่งที่ตอบเขามามีเพียงเสียงตบของเจิ้งยวี่ดังมาทีหนึ่ง

“ซูเจี๋ย ฉันว่านายไปกินหัวใจหมีตับเสือมารึไง ถึงได้กล้ามาก่อเรื่องที่นี่ แถมยังหาเรื่องกับเฉิน……คุณชายหลี่อีก!”

ซูเจี๋ยโดนตบหน้ามาทีหนึ่ง

ขณะเดียวกันแม้เขาจะไม่ได้รับความเป็นธรรม ก็หุบปากลงอย่างเชื่อฟัง

เขาไม่ใช่คนโง่ วันนี้คนที่ชื่อคุณชายหลี่คนนี้ เห็นได้ชัดมากว่ามีที่มาที่ไป และไม่ใช่พวกคนจนแบบที่หลินเจียวพูด

ถ้าไม่อย่างนั้นปกติเจิ้งยวี่ที่โอหังเช่นนี้ จะไว้หน้าหลี่ปินมากขนาดนี้ได้อย่างไร

เวลานี้จึงได้แต่ก้มหน้าลง

“ตายแล้ว เหตุการณ์นี้ช่างโหดมากจริงๆ เลย!”

หลินเยว่ที่มากับฉินเฟยก็รู้สึกตกใจมากเช่นกัน

โดยเฉพาะท่วงท่าของสาวแกร่งอย่างเจิ้งยวี่ ทำให้หลินเยว่อิจฉาอย่างยิ่ง รอเมื่อไรตนเองสามารถรู้จักคุณชายเฉินผู้ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้บ้างคงจะดี จากนั้นเห็นลูกคนรวยคนไหนไม่เข้าตา ก็ขึ้นไปตบสักที ฮ่าๆๆ

“ถ้ารู้จักเอาตัวรอดก็รีบไสหัวไป ซูเจี๋ย นายยื่นอยู่แบบนี้ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงเดินออกไม่ได้แน่”

เจิ้งยวี่กอดหน้าอกพูดอย่างเย็นชา

ซูเจี๋ยหนาวสั่นไปทั้งตัว

ตอนนี้อยากขอโทษกับหลี่ปินแล้วรีบไสหัวออกไป

“เดี๋ยวก่อน!”

จากนั้นก็ได้ยินหลินเจียวตะโกนเสียงดัง

“พี่ยวี่ รอก่อนสักนิด ถึงแม้ก่อนหน้านี้พวกเราจะเคยขัดแย้งกัน ก็ขอให้คุณฟังฉันพูดให้จบ หลังจากพูดจบ การที่คุณช่วยคนบางคนวันนี้ อาจจะเสียใจทีหลัง!”

หลินเจียวกอดหน้าอกไว้ เวลานี้มองทางเฉินเกออย่างเย็นชา

ราวกับมั่นใจว่าจะมองเห็นภาพที่อีกสักพักเฉินเกอจะโดนเจิ้งยวี่สับให้แหลกเป็นชิ้นๆ

“หึๆ เป็นเธอเองเหรอยัยขี้ฟ้อง เธอมีเรื่องอะไรจะพูด? ดีที่สุดเอาที่มีประโยชน์กับฉัน ไม่อย่างนั้นแค้นเก่าของพวกเราคงต้องเอามาคิดรวมกับบัญชีใหม่เลย!”

พอเจิ้งยวี่มองเห็นหลินเจียว ก็นึกถึงตอนนั้นที่ตนเองไปส่งเฉินเกอกลับมหาวิทยาลัย จนถูกผู้หญิงคนนี้ปรักปรำว่าเลี้ยงเด็ก ทำให้คุณชายเฉินสุดจะรับได้มาครั้งหนึ่ง

“ได้พี่ยวี่ ฉันอธิบายไปตามตรงเลยแล้วกัน คนที่ชื่อเฉินเกอคนนั้นเนรคุณต่อความไว้วางใจของคุณ เขามีแฟนอยู่ในมหาวิทยาลัยของพวกเรา แถมแฟนยังเป็นคนในสาขาของพวกเราด้วย!”

นี่คือไพ่ใบใหญ่ที่สุดของหลินเจียว

พูดจบยังชี้ไปทางเฉินเกอแล้วพูดว่า “นายเป็นผู้ชายก็บอกพี่ยวี่ไปซะ ที่ฉันพูดมาถูกหรือไม่!”

เฉินเกอพยักหน้าตอบ “ใช่ แฟนของผมชื่อซูมู่หาน เป็นคนในสาขาของพวกเรา หึๆ หลายวันก่อนพึ่งเป็นแฟนกันเอง”

“ฮ่าๆๆ พี่ยวี่ คุณได้ยินแล้วรึยัง? เขายอมรับแล้ว เขาพูดเอง……”

หลินเจียวหัวเราะเสียงดังขึ้นมา จากนั้นรอยยิ้มของหล่อนค่อยๆ หดหายไป

ตอนแรกหล่อนยังคิดว่าจะเห็นความโกรธเคืองแบบนั้นบนหน้าเจิ้งยวี่ โมโหจนสุก แม้กระทั่งเต็มไปด้วยอารมณ์อาฆาต

โดยเฉพาะโดนผู้ชายมาหลอกเล่น ผู้หญิงด้วยกัน ใครเลยจะไม่เข้าใจอารมณ์เดือดดาลอยากฆ่าคนแบบนั้นของผู้หญิงล่ะ

ทว่าสิ่งที่หลินเจียวเห็นบนหน้าเจิ้งยวี่เป็นเพียงเจิ้งยวี่ที่มองทางตนเองด้วยความรำคาญและโกรธเคือง

“นี่เป็นเรื่องที่เธออยากจะบอกกับฉันเหรอ? หึๆ ลูกน้องคนหนึ่งของคุณชายหลี่หาเมียเท่านั้น เธอเอาพวกนี้มาบอกฉันทำไม? เธอคงไม่คิดจริงๆ ว่าลูกน้องที่นามสกุลเฉินคนนี้เป็นเด็กเลี้ยงของฉันหรอกมั้ง?”

เจิ้งยวี่หัวเราะเยาะ

“หา? ไม่ใช่เหรอ?” หลินเจียวตกใจ

“ป๊าบ!”

“ยัยขี้ฟ้อง ครั้งที่แล้วก็มาปรักปรำฉัน ตอนนี้ยังกล้าพูดจาบ้าคลั่ง”

เจิ้งยวี่ตบปากขึ้นไปแล้วทีหนึ่ง

ตบหลินเจียวจนโง่ไปหมด

ที่แท้เป็นตัวเองที่คาดเดาผิดแล้ว

“ยังไม่รีบไสหัวไปให้พ้นอีก!”

เจิ้งยวี่ด่าด้วยความโมโห

“อ่อๆ ไสหัวไปแล้ว!”

หลินเจียวถูกตบจนน้ำตาไหล ตอนนี้จับหน้าไว้อยากออกไป

“เดี๋ยวก่อน”

เป็นหลินเยว่ที่เดินออกมาแล้ว