ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 169

“เปิดตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ ทำไมฉันไม่เคยได้ยิน”

ตอนนี้เมิ่งไฉ่หรูสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้วเล็กน้อย ถามอย่างแปลกใจ

เมื่อสักครู่ อยู่ในเขตของหลี่เฟยหง บอกว่าหลี่เฟยหงเชิญเธอไปทานข้าวด้วยที่ห้องครัวเจียหยวน อยากจะไถ่โทษ

เมิ่งไฉ่หรูไม่ได้คิดอะไรมาก

อีกทั้งยังมองเห็นบอดี้การ์ดชุดดำและโรลส์-รอยซ์ เมิ่งไฉ่หรูก็คล้ายมีความคุ้นเคย

ดังนั้นจึงมาแล้ว

แต่เมื่อบอกว่าจะไปเมืองฝั่งตะวันตก เมิ่งไฉ่หรูก็เกิดความสงสัยขึ้นมาทันที

เมืองฝั่งตะวันตก ฝั่งนั้นมีแต่โรงงาน สถานบันเทิงต่างๆน้อยมาก ห้องครัวเจียหยวนจะขยายสาขาไปฝั่งนั้นทำไม

“ประมาณเมื่อหลายวันก่อนครับ พ่อครัวทำอาหารได้ไม่เลว ตอนที่ผมมา ผู้จัดการหลี่ยังสั่ง บอกว่าครั้งที่แล้วตี้หวางดูแลไม่ทั่วถึง รอบนี้จึงตั้งใจจัดเลี้ยงโดยเฉพาะครับ”

คนขับรถบอก

“งั้นทำไมผู้จัดการหลี่ไม่โทรบอกก่อนล่ะ”

ครั้งนี้หานเฟยเอ๋อถามด้วยความสงสัย

“แหะแหะ เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบครับ เดี๋ยวสักพักถึงแล้ว พวกคุณก็ถามหลี่เฟยหงดีกว่า”

คนขับรถหัวเราะ

“คุณเรียกชื่อผู้จัดการหลี่ตรงๆเลยหรอ”

ตอนนี้ไม่ว่าเมิ่งไฉ่หรูจะมองยังไง คนขับรถคนนี้ก็ไม่น่าเชื่อถือ

คนขับรถได้ยินดังนั้น จึงหัวเราะเจื่อนออกมา

ตอนนั้นเอง ระดับความเร็วของรถจึงเพิ่มขึ้น เพียงเลี้ยวเข้าไป ก็มาถึงถนนของเมืองฝั่งตะวันตก

ภาพโรงงานเรียงรายมากมาย ดังนั้นบนถนนมีรถจำนวนไม่มาก มีเพียงแสงไฟส่องสว่างบนถนน

ยิ่งไปเรื่อยๆ เมิ่งไฉ่หรูยิ่งรู้สึกผิดปกติ

“คุณคนขับ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย วันนี้คงไปไม่ได้แล้ว เอาแบบนี้ไหม คุณพาพวกเรากลับเถอะ”

ไม่ได้

เรื่องนี้เกรงว่ามันจะไม่ปกติ ถ้าไม่บอกว่าจะไปห้องครัวเจียหยวน ทั้งหมดคงไม่ขึ้นรถมาหรอก

แต่เมื่อออกมาจากถนนการค้า คนขับรถก็ขับออกมาไว้มาก ทำให้ไม่ทันได้ถามอะไร

และคนขับรถคนนี้ มองซ้ายขวาไม่อยู่นิ่ง

ดังนั้นเมิ่งไฉ่หรูจึงไม่วางใจ

“มาก็มาแล้ว ก็ไปดูสักหน่อยเถอะครับ”

คนขับรถบอก

“ไม่ดูแล้วไม่ดู คุณไม่ได้ยินหรอ เราจะลงรถ คุณหยุดรถเดี๋ยวนี้”

หานเฟยเอ๋อบอกเสียงเย็น

คนขับรถชี้ไปที่กระจกมองหลัง “หยุดไม่ได้ครับ พวกคุณดูสิ รถด้านหลังก็ขับอยู่เหมือนกัน ระดับความเร็วแบบนี้ เดี๋ยวเขาก็ชนมาพอดี อีกอย่าง ผู้จัดการหลี่ก็กำลังรอพวกคุณอยู่นะครับ”

“เหอะ เดี๋ยวฉันโทรหาประธานหลี่ของพวกนายเอง”

พูดจบ เมิ่งไฉ่หรูก็กดโทรศัพท์ต่อสาย แต่ก็ยังสายไม่ว่าง

ทำไมเป็นแบบนี้

เอี๊ยด~　

เสียงดังขึ้น คนขับรถหมุนพวงมาลัย รถเลี้ยวเข้าไป ลงจากถนนไปผ่านขึ้นลงเนินดิน

เหล่าเมิ่งไฉ่หรูโยกจนแทบเวียนหัวแล้ว

“นี่ไม่ใช่ทางไปห้องครัวเจียหยวน นายเป็นใครกันแน่”

เมิ่งไฉ่หรูตะโกนเสียงดัง

คนขับรถไม่ได้ตอบ

แต่กลับพูดใส่หูฟัง “รับทราบครับรับทราบ คนอยู่บนรถผมแล้ว นอกจากนั้นยังมีสาวสวยอีกสองคนด้วย ถึงแล้วครับ เสร็จสิ้น”

“แกเป็นใครกันแน่ นายจะลักพาตัวพวกฉันหรอ”

ตู้เยว่ที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับตื่นตระหนก

มองดูสถานที่ที่รถจอดลงคล้ายตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จ

เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่าในหนังเท่านั้นแหละถึงจะมีฉากแบบนี้

“แม่ง จอดรถ รีบจอดรถเดี๋ยวนี้”

ตู้เยว่ยื้อยุดแขนคนขับรถอย่างบ้าคลั่ง

พลั๊วะ!

เสียงดังขึ้น คนขับรถยกมือขึ้นตบ ผมของตู้เยว่กระจายไปพร้อมทั้งสลบอยู่ที่เบาะ

ตอนนั้นเองคนขับค่อยหยุดรถ

และด้านหลังมีรถตามมาสองคัน มีคนสี่ห้าคนลงจากรถมา เดินออกมาจากตึกร้างอีกสามคน

ลากพวกเมิ่งไฉ่หรูออกมา

ทั้งหมดค่อยดึงสติกลับมาได้

นี่มันลักพาตัวนี่ การลักพาตัวที่วางแผนเอาไว้แล้ว

“ฮัลโหล พวกเราถูกลักพาตัวแล้ว รีบมาช่วยพวกเราที เราอยู่ที่.....”

ตอนนั้นเอง หม่าเสี่ยวหนานจึงพูดเสียงดังลงในโทรศัพท์ตัวเอง

แต่ยังพูดไม่ทันจบ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็หูตาว่องไว แค่ตวัดมือเดียวก็ทำให้โทรศัพท์ของหม่าเสี่ยวหนานตกกระแทกพื้นแตกกระจาย

ต่อมาก็เป็นฝ่ามือที่ตบลงบนหน้าของหม่าเสี่ยวหนาน

“โว๊ะ ยังกล้าโทรศัพท์ พี่สาม ทำยังไง ทำไมไม่เก็บโทรศัพท์พวกเขา”

“เอามา เอามาให้ฉัน”