ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 201

บทที่ 201 วุ่นวายหน้าห้องไอซียู

“คุณลุงเจียงฮั่นผิงนั้นเป็นถึงนายอำเภอเลย จะเป็นใครนะ ถึงให้เขารอคนตรงสถานีรถยนต์ได้นะ?”

หลิวหมินอุทานออกมาแบบไม่ค่อยเชื่อ

หรือว่าเป็น**ในเมือง?

ไม่ใช่มั้ง **ในเมืองเป็นไปไม่ได้ที่จะนั่งรถยนต์มาเอง

“เสี่ยวหมิน คุณรอก่อนนะ ผมไปทักทายดูก่อน!”ขณะเดียวกันแฟนหนุ่มของหลิวหมินก็จัดเสื้อสูทของตน พร้อมกับจัดทรงผมพร้อมที่จะเดินเข้าไป

“แต่ว่าเจียงเฉียง ทำเช่นนี้จะได้หรอ?นายอำเภอเจียงจะเข้าใจคุณหรอ?”หลิวหมินพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

“น่าจะได้อยู่นะ ยังไงเขากับพ่อของผมก็รู้จักกัน ผมเคยรับประทานอาหารกับเขาสองครั้งนะ!”

แล้วลี่เจียงเฉียงก็เดินเข้าไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ส่วนหลิวหมินนั้นไม่กล้าเดินเข้าไป ตรงนั้นมีแต่คนใหญ่คนโต เหมือนกับว่าจะมีผู้นำหลายท่านของกรมการศึกษาด้วยนะ

หลิวหมินเป็นคนส่วนล่างของส่วนล่าง จึงไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปด้วย

ส่วนลี่เจียงเฉียงนั้น ไปได้เร็ว กลับมาก็เร็วเช่นกัน

ตอนที่ไปนั้นมีความมั่นใจมาก คิดว่าถ้าไปทักทายในสถานการณ์แบบนี้ จะได้ออกนอกหน้าอะไรทำนองนั้น

แต่ว่าตอนที่กลับมานั้น คอตกดูหมองไปทั้งคน หน้าก็จะกลายเป็นสีม่วงแบบมะเขือยาวแล้ว

“อะ?เป็นไงบ้างเจียงเฉียง？นายอำเภอเจียงไม่สนใจคุณใช่มั้ย?เห้อ ฉันก็บอกแล้วไง มีคนใหญ่คนโตอยู่ตรงนั้นตั้งเยอะ ไม่เข้าไปจะดีกว่านะ!”

“อืมๆ พวกนายอำเภอเจียงเขากำลังรอรับคนอื่นจริงๆ แล้วก็เป็นคนใหญ่คนโตมาก เหมือนกับว่าคนที่พวกเขาพูดคือคุณชายเฉิน ก็คือคุณชายเฉินที่ทำให้อำเภอผิงอันเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในรอบนี้ คนใหญ่คนโตเช่นนี้!แต่ผมคิดว่าไม่ใช่นะ ถ้าคุณชายเฉินมาจริงแล้วทำไมเขาถึงนั่งแค่รถยนต์ล่ะ?”

ลี่เจียงเฉียงพูดแบบมึนงง

“เห้อ อาจเป็นเพราะนายอำเภอเจียงไม่อยากพูดความจริงกับคุณมั้ง พวกเราไปดีกว่านะ ผู้นำหลายท่านของกรมการศึกษาก็อยู่นะ!”

หลิวหมินรีบพูดออกมา

ลี่เจียงเฉียงพยักหน้า

แล้วก็เร่งให้เฉินเกอเดินเร็วขึ้น

เฉินเกอเดินตามหลังไป ฟังพวกเขาพูดว่าคุณชายเฉินคุณชายเฉินอะไรทำนองนั้น ในใจก็คิดว่า หรือว่าจะมารับตนเองอย่างนั้นหรอ?

แต่เขาก็บอกกับหลี่เจิ้นกั๋วแล้วนะ ไม่ต้องทำพิธีอะไร ให้กลับบ้านจัดการงานของตนเองก่อน ให้เขาอย่ายุ่ง

แต่ในตอนนี้ เฉินเกอจะไปถามเองก็ไม่ได้นะ

อย่างนั้นก็ต้องทำเป็นไม่มีเรื่องนี้

เอาสัมภาระของพวกหลิวหมินเขามาถึงทางออกสถานี คนขับรถของหลิวหมินก็มาถึงแล้ว

“ร้อนจะตายแล้ว ร้อนจะตายแล้ว!เสี่ยวลี่ รีบเอาสัมภาระวางขึ้นรถแล้วรีบขับรถออกไปเลยนะ!”

หลิวหมินพูดกับคนขับรถด้วยคำพูดไม่ใยดี

พอวางสัมภาระเสร็จ คนขับรถก็พาพวกหลิวหมินเขาไปเลย

เหลือแค่เฉินเกอที่ยกสัมภาระอยู่ด้านข้างนั้นถึงกับงงไปเลย เห้ย!

ถึงแม้ว่าจะเอาตัวเองเป็นคนใช้ก็ยังต้องบอกกันก่อนมั้ย?

ส่วนในรถนั้น ลี่เจียงเฉียงมองดูเฉินเกอที่ยืนโง่ๆจากกระจกหลังแล้ว ถึงจะถามหลิวหมินแบบกล้าๆกลัวว่า:

“เสี่ยวหมิน เมื่อกี๊ก็ลืมทักทายนักเรียนคนนั้นของคุณนะ ถามดูสิว่าเขาจะไปไหน พาเขาไปด้วยก็ได้นะ

“พาเขาไปทำไม คุณไม่กลัวว่าจะทำให้รถพวกฉันเปื้อนหรอ แค่คนจนคนเดียว ไม่ต้องสนเขาหรอก!”

“อย่างนั้นก็ได้!”

แล้วก็พูดถึงเฉินเกอ หลังจากที่ในใจนั้นด่าหลิวหมินรอบหนึ่งแล้ว ก็โบกแท็กซี่มาเตรียมตัวกลับบ้าน

ระหว่างทางนั้น ก็ไม่ลืมที่จะโทรไปหาบ้านของอากงหวู

บอกให้พวกเขาไม่ต้องทำกับข้าวแล้ว รอตนเองกลับไป แล้วซื้อกับแกล้มดื่มกับอากงหวูสักหน่อย

ไม่คิดว่าโทรศัพท์ที่บ้านดังไปตั้งนานก็ยังไม่มีคนรับสาย

โทรไปสามรอบติดต่อกัน ถึงจะมีเสียงที่แผ่วเบาดังขึ้น

“ฮัลโหล?คุณหาใคร?”

“อาม่าหวู ผมคือเสี่ยวเกอ คุณลุงผมละ?”

“อะ?คือเสี่ยวเกอหรอ คุณพักแล้วกลับมาหรอ?”

อาม่าหวูพูดแบบตื่นเต้นดีใจ

ตอนเด็กของเฉินเสี่ยวและก็เฉินเกอนั้นแทบจะเป็นอากงหวูกับอาม่าหวูเป็นคนดูแลมาจนโต

เพราะอย่างนั้นสองพี่น้องนี้จึงมีความผูกพันกับสามีภรรยาแก่คู่นี้ลึกมาก

ก็จะเคารพเหมือนกับคุณปู่ย่าของตนเองนะ

ในปีที่ผ่านมานี้ พี่สาวเป็นคนที่เริ่มก่อน แต่เพราะว่ายังต้องมาเลี้ยงตนเองอีก จึงไม่สามารถทำให้อาม่าหวูอากงหวูได้อยู่แบบอยู่เย็นเป็นสุขบ้าง ทำได้แค่ช่วยในทางอ้อม

เพราะบ้านของอากงหวูนั้นส่วนมากก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม

นี้ไง ได้ยินว่าตนเองจะได้หยุดพักแล้ว สิ่งที่พี่สาวคิดได้ในเวลาแรกคือปัญหาการอยู่ของบ้านอากงหวู

เรื่องนี้เฉินเกอยังไงก็ไม่ลืม