ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 203

บทที่ 203 มาหาฉันซะ

“เห้อ ทำไมละ ทำไมคนอื่นจะเป็นหมอแท้ได้ แต่มีแค่ฉันไม่ได้ ถ้าจะพูดตรงๆแล้ว มันก็แค่ไม่ให้หน้าของพ่อเขา หรือมันไม่รู้สถานะของพวกฉันสองคนหรอ?ให้หมออีกคนได้เป็นก็ไม่ยอมให้ฉันได้!”

ลี่หมิงเฉว่หงุดหงิดจนจะหักตะเกียบแล้ว

ลี่กังที่อยู่ข้างๆนั้นก็คอยปลอบ

เฉินเกอก็กินไปฟังไป ก็ฟังจนพอรู้เรื่องแล้ว

รวมๆแล้วก็คือ ลี่หมิงเฉว่ได้เข้ามาเป็นหมอฝึกหัดที่โรงพยาบาลนี้เพราะว่าพ่อของลี่กังที่เป็นรองผู้บริหารช่วยจัดการนั้นเอง

และแน่นอน ลี่หมิงเฉว่ก็พอเก่งอยู่ รวมทั้งทักษะอาชีพก็ดีเหมือนกัน ได้คำชมจากคนในโรงพยาบาลรวมทั้งผู้ป่วยด้วย

แต่เหมือนกับว่าพ่อของลี่กังกับผู้บริหารจะไม่ถูกกัน

เพราะอย่างนั้นลี่หมิงเฉว่จึงกลายเป็นตัวแทนรับโทษของทั้งสองฝั่ง

น่าจะกลายเป็นหมอหลักได้ยาก แล้วผลที่ตามมาถ้ากลายเป็นหมอหลักไม่ได้ นั้นก็คือออกจากโรงพยาบาล

เอาชื่อให้ไปกับคนที่อยู่ฝั่งผู้บริหารนั้น แต่ว่าหมอฝึกหัดของฝั่งนู้น เทียบกับตนแล้วแย่ไปมากเลย

ดูแล้วจะเป็นเพราะผู้จัดการนั้นตั้งใจจะให้พ่อของลี่กังเสียหน้านะ

ส่วนพ่อของลี่กังละ ฟังจากความหมายของลี่กังแล้วคือ ใกล้จะเกษียณแล้ว อำนาจก็โดนเอากลับไปเยอะแล้ว

เพราะอย่างนั้นจะน่าอายอยู่

เรื่องนี้ก็อาจทำไม่ได้แล้ว!

เพราะอย่างนั้นลี่หมิงเฉว่จึงอยากจะขอพวกลี่เชาเขา

พวกลี่เชาเขาก็รู้จักเฉินเกอเป็นเรื่องปกติ เป็นก้องเดียวกัน พ่อของลี่เชาก็ทำงานอยู่ในโรงพยาบาล ส่วนแม่นั้นก็ทำงานที่สถานีอนามัย มีหน้ามีตา

ยังไงแล้วพวกเขาสองคนก็คนละคำปรึกษากันขึ้นมา

เฉินเกอฟังอยู่ข้างๆนั้นก็ทำตัวไม่ค่อยถูก

จึงรีบกินจนหมด

“แกกินหมดแล้วหรอ?กินอิ่มหรือยัง?แกก็เห็นว่าฉันมีเรื่องอยู่ไม่น้อย ดูแลไม่ดีก็ขอโทษด้วยนะแกไม่ต้องดูแปลกนะ!”

ลี่หมิงเฉว่ก็บอกกับเฉินเกอเบาๆ

แต่ท่าทีนั้นไม่ได้ดีเท่าเมื่อกี้แล้ว

ก็ใช่นะ คนในสังคมตอนนี้ก็แค่ทำดีอยู่บนหน้าแค่นั้นแหละ ก็แค่ดีกับคุณสามนาที เวลานานไป ใครรู้จักแกละ!

“ไม่เป็นไรหรอก ใช่แล้วลี่หมิงเฉว่เมื่อกี้คุณบอกว่างานของคุณทำยาก?เรื่องนี้คุณก็ไม่ต้องรีบ ไว้ใจเถอะ เดี่ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง!”

ยังไงเฉินเกอก็จะเป็นคนที่กินเสร็จแล้วก็ตบก้นเดินหนีไม่ได้นะ

จึงปลอบไปหนึ่งประโยคในตอนนั้น

เฉินเกอคิดถึงกับว่า ถ้าตนช่วยอะไรได้ ก็จะลองช่วยดูหน่อย

ถึงแม้จะมองออกว่า ลี่หมิงเฉว่ไม่ได้ดูดีกับตนขนาดนั้น แต่อย่างน้อยเขาก็เลี้ยงตนกินข้าวแล้วไม่ว่าสูงต่ำ นี้ก็เป็นมิตรภาพอีกแบบนะ!

เพราะอย่างนั้นเฉินเกอจึงคิดว่าจะมีอะไรให้ช่วยมั้ย จะได้คืนบุญคุณนี้

“ขอบคุณนะเฉินเกอ ใช่แล้วเฉินเกอแกช่วยบอกเลขห้องลุงแกหน่อย ฉันจะให้ลี่กังช่วยไปบอกให้!”

“ได้!”

เฉินเกอก็บอกเลขห้องผู้ป่วยไป

แล้วก็ไม่ได้รบกวนพวกลี่หมิงเฉว่เขาอีก ตนเองก็เดินออกมา ไม่ดูแลอากงหวูต่อแล้ว

เวลาเดียวกัน ก็โทรไปหาหลี่เจิ้นกั๋ว ให้เขาช่วยงานหน่อย ช่วยหางานให้ลี่หมิงเฉว่ในโรงพยาบาลด้วย

เรื่องนี้ไม่ได้ยากอะไรอยู่แล้ว

เพราะว่าการลงทุนของเฉินเกอรอบนี้ นอกจากก่อสร้างกิจการอิสระแล้ว ยังลงทุนหลายอย่างให้กับอำเภอผิงอันด้วยแน่นอน

โรงพยาบาลกับการสอนกับรวมไปหมด

“ใช่แล้วคุณชายเฉิน ไม่รู้ว่าคืนนี้คุณมีเวลามั้ย?”

สิ้นประโยคของหลี่เจิ้นกั๋ว ก็ถามอีกว่า

“ทำไม?”

“คือแบบคุณชายเฉิน พวกผู้นำของ

รู้ว่าคุณกลับมาตั้งแต่วันก่อนหน้านั้นแล้ว โทษผมเอง พูดหลุดปากไปตอนดื่มสุรา พวกเขายังมีรถส่วนตัวไปรับคุณที่สถานีรถยนต์นะ แต่ก็ไม่ได้รับ นี้ก็ พวกเขาจัดงานต้อนรับขึ้นมาโดยเฉพาะเลยนะ จะต้อนรับการมาถึงจองคุณ!อยากให้ผมช่วยถาม คุณมีเวลาหรือไม่?”

“ถ้าเป็นตอนกลางคืน......ได้ ผมจะไปดู!”

วันนั้นตรงทางออกสถานี น่าจะมารับตนจริงๆด้วย