ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 23

“อะไร?”

เพื่อนทั้งห้องตกตะลึงทั้งหมด

สวี่ตงที่ยืนอยู่บนเวที ซึ่งกำลังจะล้อเลียนเฉินเกอสีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เฉินเกอนี่ ทำไมถึงรวยขนาดนี้แล้ว?

เมิ่งไฉ่หรูก็อ้าปากแดงค้างไว้เล็กน้อย รู้สึกหายใจถี่เล็กน้อย

แม้กระทั่ง หยางเสว่ที่อยู่ใต้เวที ก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

เงินพวกนี้ ดูแล้วน่าจะมีหลายแสนนะ?

“เฉินเกอ เงินพวกนี้ นายเอามาจากไหน?”

เมิ่งไฉ่หรูตั้งสติเล็กน้อย แล้วถามขึ้น

“ใช่อ่ะเฉินเกอ นี่น่าจะมีสองแสนใช่ไหม?”

นักศึกษาหญิงด้านล่าง ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“อืม นี่คือสองแสน แล้วมาจากไหนนั้น เพราะว่า......ฉันถูกลอตเตอรี่!”

เฉินเกอพูดขึ้น

เขาคงไม่สามารถบอกเรื่องที่พี่สาวของเขา จำกัดวงเงินในบัตรธนาคารของเขา คาดว่าพูดออกมาแล้ว ทุกคนก็จะมองว่าเขาเป็นคนสติไม่ดี

เรื่องอวดรวยแบบนี้ เฉินเกอไม่ทำแน่นอน เว้นแต่จะเป็นสถานการณ์บีบบังคับเช่นตอนนี้

“ถูกลอตเตอรี่เหรอ!?”

และคำพูดนี้ของเฉินเกอ ทำให้ในชั้นเรียนฮือฮาไม่น้อย

พวกสวี่ตงและหวงเหมา บนเวที ดูแล้วเหมือนเป็นคนโง่เง่า

ยังอยากจะขึ้นมาพูดเหน็บแนมเฉินเกอ แต่คนอื่นเขาโยนออกมาสองแสน ปล่อยให้พวกเขานับทันที

หน้าแตกเสียงดังสนั่นจริงๆ

ยืนอยู่บนเวที แม้แต่จะลงไปก็อายที่จะลงไป

หยางเสว่ ยิ่งถามด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น “เฉินเกอ นายถูกเท่าไหร่?”

“เธอหายใจหอบเล็กน้อย

กลัวว่าเฉินเกอจะถูกหลายล้านในครั้งเดียว นั้นเธอหยางเสว่อยากจะกระโดดตึกแล้ว

ไม่! เป็นไปไม่ได้แน่นอน!

คนที่ถูกตัวเองทิ้ง จะโชคดีขนาดนี้ได้ยังไง!

ไม่!!!

เฉินเกอยิ้มอ่อนๆ “ไม่มากๆ !”

“ไม่มากคือเท่าไหร่? สองแสน?”

เมิ่งไฉ่หรูมองไปที่เฉินเกอ ด้วยสีหน้าประหลาดเหมือนกัน

“ก็ถือว่าอย่างนั้น......”

เฉินเกอพูด

???

ก็ถือว่าอย่างนั้น หมายความว่าอย่างไร?

หลายคนในชั้นเรียนเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย กระวนกระวายว่าเฉินเกอ ถูกจำนวนเงินเท่าไหร่กันแน่

เพราะเพื่อนในชั้นเรียนส่วนใหญ่ รวมถึงเมิ่งไฉ่หรูด้วย ไม่เคยเห็นเฉินเกออยู่ในสายตา

เขาเป็นนายกระจอกยากจนคนหนึ่ง สมควรถูกคนเยาะเย้ย ล้อเลียน

แต่ตอนนี้ เขาถูกลอตเตอรี่ ศักดิ์ศรีความภูมิใจในตนเอง

ของหลายๆคน เริ่มจะทนไม่ได้แล้ว

ยิ่งมากกว่านั้นคือความอิจฉา!

“เงินห้าพันหยวน น่าจะนับง่ายนะ?”

เฉินเกอชำเลืองมองสวี่ตงอย่างเย็นชา

หยิบเงินห้าพันหยวนออกมาเอง โยนตรงหน้าเมิ่งไฉ่หรู

จากนั้นหันกลับมาพูดกับกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น “กระเป๋าของพวกคุณ คนไหนที่สามารถให้ฉันยืมไปใช้หน่อย!”

ในเมื่อเปิดเผยความร่ำรวยแล้วเฉินเกอก็ไม่อยากขี้ขลาดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เป็นเหมือนพวกสวี่ตง เสียเลย มีเงินพูดคุยทำอะไรก็มั่นใจมากขึ้น

เฉินเกอยืมกระเป๋า เพราะต้องการใส่เงิน!

“พี่เฉิน ของฉันให้นายใช้!”

“พี่เฉิน ใช้ของฉันดีกว่า กระเป๋าของฉันไม่ได้ใช้พอดี!”

“พี่เฉิน พี่เฉิน......”

ในครู่เดียว เพื่อนเรียนไม่น้อยทักทายชื่อของเฉินเกอ จะเอากระเป๋าให้เฉินเกอใช้

สุดท้ายเฉินเกอยืมมาใบหนึ่ง

ใส่เงินแสนเก้ากว่าหยวนที่เหลือ ไว้ในกระเป๋าทั้งหมด

“อวดอะไรนักหนา ก็แค่ถูกสองแสนกว่าเท่านั้นเอง ต้องขนาดนี้เลยหรือ ยังถอนออกมาเป็นเงินสดเสียด้วย เป็นพวกรวยกลางทางชัดๆ ไอ้บ้านนอก!”

สวี่ตงกับหวงเหมา พูดอย่างแค้นใจ

ส่วนหยางเสว่ได้มองไปที่ เฉินเกออย่างเจ็บใจยิ่งนักอยากจะคุยกับเฉินเกอ หน่อย แต่ก็รู้สึกละอาย

เฮ้ยๆๆ ย้อนแย้งจริงๆเลย

ถ้าเลิกกันช้าอีกไม่กี่วัน หยางเสว่มีความมั่นใจว่า เฉินเกอจะใช้เงินสองแสนนี้ให้กับตัวเองแน่นอน

“เฉินเกอ นายโชคดีจังเลย และมนุษยสัมพันธ์ของนายไม่เลวนะเนี่ย เพื่อนๆต่างก็ยืมกระเป๋าให้นาย ตอนนี้นายมีเงินแล้ว ไม่ควรที่จะเลี้ยงข้าวเพื่อนๆเหรอ?”

บนเวที ในเวลานี้เมิ่งไฉ่หรูพูดขึ้นอย่างแดกดัน

“ใช่ คุณชายเฉิน นายถูกลอตเตอรี่สองแสน ก็ต้องเลี้ยงข้าวสินะ!”