ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 232

บทที่ 232 เปิดเผยตัวตน

“แม่เจ้า นั่นมันเฉินเกอไม่ใช่หรอ?”

มีผู้ชายบางคนจำเฉินเกอได้แล้ว

“ใช่เลย คือเขาจริงๆด้วย พระเจ้า ฝนตกหนักอย่างนี้ เขาปั่นจักรยานลุกลี้ลุกลนทำไม?”

“บอกว่าเขาถูกล็อตเตอรี่ไม่ใช่หรือ ฮ่าๆ ยังนึกว่ายานพาหนะของเขาจะเปลี่ยนแปลงบ้าง ไม่คิดว่ายังจะคาดหวังว่ามันจะน่าเกลียดเช่นนี้ !”

“ใช่เลย! แต่ว่าในชั้นเรียนของเรา รู้ว่าเขาถูกล็อตเตอรี่ ฉันยังเคยแอบชอบเขาด้วย ฮ่าๆ!”

หญิงสาวทั้งหลายเริ่มพูดคุยกัน

และชายหญิงกลุ่มนี้ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยของเฉินเกอ ประมาณสิบกว่าคนได้

และอาจารย์เมิ่งคนนั้น ก็คือเมิ่งไฉ่หรูนั่นเอง

วันนี้ เมิ่งไฉ่หรูย้ายบ้านใหม่อีกแล้ว ย้ายออกจากอพาร์ตเมนต์ของอาจารย์

หมู่บ้านคอนโดหยุนหัวเป็นชุมชนระดับหรู ราคาประมาณสองหมื่นห้า

เมิ่งไฉ่หรูเปิดร้านTaobaoของตัวเองในขณะที่ทำงานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยด้วย รวมทั้งยังทำงานธุรกิจออนไลน์ด้วย เพราะอย่างไรก็ตาม ยังมีหานเฟยเอ๋อช่วยโปรโมต

ดังนั้นเลยได้กำไรใหญ่โตด้วย

เลยซื้อบ้านใหม่เสียเลย สามห้องนอนสองห้องนั่งเล่น

ย้ายบ้านก็ต้องหานักเรียนของตัวเองอยู่แล้ว

นักเรียนที่อยู่ในจินหลิง ถูกเมิ่งไฉ่หรูเรียกมาทั้งหมด

ในขณะนี้ ได้เห็นเฉินเกอที่ปั่นจักรยานมาจากที่ไกล หัวใจของเมิ่งไฉ่หรู ก็กระตุกเล็กน้อยมาอย่างไม่มีเหตุผล

คล้ายกับหานเฟยเอ๋อ เธอก็ชอบพี่ชายผิงผันเหมือนกัน

ดังนั้นก็ต้องมีความอ่อนไหวต่อเฉินเกอซึ่งน่าจะเป็นผิงผัง

เพราะฝนตกแล้ว แม้ว่าเฉินเกอจะรีบร้อน แต่ก็ยังคงขี่ช้าอยู่ดี

ในเวลานี้ มีรถสามคันที่ติดต่อกัน ได้ผ่านตัวเฉินเกอ พุ่งตรงมาที่หน้าประตูหมู่บ้านคอนโดหยุนหัวแล้ว

พวกจ้าวถงถงลงจากรถสามคันอย่างต่อเนื่อง ยังมีพ่อแม่ของ ฉินหยาด้วย

รถคันสุดท้าย ก็คือพวกหานเฟยเอ๋อและตู้เยว่ ที่ถืออุปกรณ์ถ่ายทอดสดทางโทรศัพท์มือถือ

เฉินเกอบอกเรื่องนี้ให้ จ้าวถงถง ก็ต้องให้ จ้าวถงถงแจ้งให้พ่อแม่ของ ฉินหยาทราบเป็นธรรมดา

ส่วนตอนนี้มีคนจำนวนมากปิดกั้นไว้ น่าจะเป็นเพราะบอดิการด์เทียนหลงตี้หู ปิดประตูตีแมว

คิดว่าตอนนี้ ฉินหยาก็คงถูกพวกบอดิการด์เทียนหลงตี้หูช่วยออกมาแล้ว

“หยุดก่อน ทำอะไร?”

ทันทีที่พวก จ้าวถงถง จะเข้าไปด้วยกัน ก็ถูกบอดี้การ์ดห้ามเอาไว้

พ่อแม่ของฉินหยา รีบขอร้องวิงวอน เมื่อบอดี้การ์ดได้ยิน นี่คือพ่อแม่ของหญิงสาวที่พวกเขาช่วยเหลือไม่ใช่หรือ ก็ให้พวกเขาเข้ามาความเคารพในทันที

“เฟยเอ๋อทางนี้! เฟยเอ๋อ!”

มีผู้หญิงคนหนึ่งเห็นหานเฟยเอ๋อแล้วรีบตะโกนเรียก

และเห็นได้ชัดว่าหานเฟยเอ๋อก็คาดคิดไม่ถึงว่า จะได้เจอเพื่อนเรียนมากมายในนี้

ก็ได้เดินตาม ตู้เยว่เข้าไป

“เฟยเอ๋อ คุณยอดเยี่ยมมากจริงๆเลย พวกเขาไม่ยอมให้ใครเข้าทั้งนั้น และนี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

สาวๆต่างก็ถามอย่างสอดรู้สอดเห็น

หานเฟยเอ๋อเห็นสถานการณ์ใหญ่ขนาดนี้ ก็ตกใจมากจริงๆ

“คือผู้หญิงคนหนึ่ง ถูกลักพาตัว พวกเราได้รับข่าว ก็เลยเข้ามา ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะมีคนเยอะขนาดนี้ มาช่วยเธอ!”

“ห๊ะ? ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอ่ะ? แต่ดูท่าทางของพ่อแม่เธอแล้ว ก็ดูไม่เหมือนเป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนี้นะ!”

มีหญิงสาวถามขึ้น

เมิ่งไฉ่หรูก็มองไปที่หานเฟยเอ๋อด้วยความสงสัย

หานเฟยเอ๋อส่ายหัว “เรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจ คือเฉินเกอเป็นคนบอกพวกเรา บอกว่าคนได้รับการช่วยเหลือแล้ว เพียงแค่ได้รับความตกใจ ตอนนี้อยู่ในหมู่บ้านคอนโดหยุนหัว!”

“เฉินเกอ?”

เมิ่งไฉ่หรูตกตะลึง

“อืมๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของเฉินเกอ เฉินเกอขอให้ฉันช่วยตามหาเธอ!”

ขณะที่หานเฟยเอ๋อกำลังพูดอยู่ ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรบางอย่างได้ มองหน้ากับเมิ่งไฉ่หรูอยู่สักพัก ทั้งคู่ต่างก็ชะงักเล็กน้อย

“ฮ่าๆๆ พวกคุณรีบดูสิ เฉินเกอลูกหมาตกน้ำเพิ่งจะมาถึง!”

“คุณดูเขาสิ แย่ไม่แย่ จริงๆเลยนะ เสี่ยวหยุน เมื่อกี้คุณได้บอกว่า ยังเคยชอบเฉินเกอไม่ใช่หรือ เข้าไปสารภาพรักกับเขาสิ!”

“คุณไปตายเลยได้ไหม คนโง่ถึงจะไปสารภาพรักกับเขา!”

ทุกคนหยอกล้อกันสนุก

“คุณชายเฉิน!!!”

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดในชุดดำสนิท กางร่มดำไว้ ตะโกนเรียกอย่างพร้อมเพรียง

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เสมือนว่าทั้งชุมชนโดนสั่นสะเทือนไปเล็กน้อย

ยิ่งมีบอดี้การ์ดสองคนวิ่งเข้ามา กางร่มไว้บนหัวของเฉินเกอ

เฉินเกอเช็ดน้ำฝนบนหน้า ลงจากจักรยาน

และบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่ง ส่งผ้าขนหนูสีขาวให้ทันที

“คุณชายเฉิน คนได้รับการช่วยเหลือออกมาแล้ว แต่ได้รับความตกใจแล้วหมดสติไป นอกเหนือจากนั้น ไม่มีรับบาดเจ็บใดๆ เพียงแค่ถูกกักขังเท่านั้น!”

บอดี้การ์ดพูดขึ้น

“งั้นฉันก็วางใจแล้ว ฉันเข้าไปดูหน่อย!”