ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 252

บทที่252 เจอกันอีกแล้ว

เมื่อรอให้ลี่เสี้ยวพวกเขาเข้าไปด้านใน เฉินเกอกับสองแม่ลูกคู่นั้นก็ได้เริ่มต่อสู้กันแล้ว

ในขณะเดียวกันทั้งสามคนก็ตกใจ และรีบเข้าไปเกลี้ยกล่อมห้ามพวกเขาไม่ให้ต่อสู้

ค่อยยังดีที่ยังเกลี้ยกล่อมสำเร็จ

เพราะลี่เสี้ยวรู้ว่า ถ้าหากเฉินเกอใจร้อนขึ้นมาจริง ๆ ลงมือก็ค่อนข้างโหดเหี้ยมเช่นกัน

ดูสิ ใบหน้าของหญิงวัยกลางถูกตบจนบวมไปแล้วข้างหนึ่ง

ทั้งสองแม่ลูกตะโกนดุด่าจนถูกลี่เสี้ยวพวกเขาลากออกไป

โดยมีลี่เสี้ยวเป็นคนรับผิดชอบขับรถส่งพวกเขากลับไป

ส่วนซูถิงก็กังวลจนกระโดดเท้า สถานการณ์นี้มันอะไรกัน？

แต่เธอก็ขึ้นรถไปพร้อมกัน

ลี่เสี้ยวบอกว่า รอคืนนี้ไปทานข้าวที่เฉินเกอ แล้วทำความเข้าใจกับเขาหน่อยว่าทำไมถึงได้ต่อสู้กัน

เฉินเกอแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย นอกจากจะโดนตบเบาๆในตอนแรกเท่านั้น

ส่วนที่ว่าทำไมเฉินเกอถึงต้องหาเรื่องเพื่อระบายอารมณ์นั้น

ประการที่หนึ่ง ก็คือผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างที่จะน่ารำคาญและน่าตบมาก จนทำให้ตัวเองนั้นรนหาที่ตาย

ประการที่สองก็คือ สาวน้อยชาวจีนดี ๆคนหนึ่ง โดน**อันนั้นซะแล้ว ในใจของเฉินเกอก็ค่อนข้างรู้สึกอึดอัดมาก และก็โกรธตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ดังนั้นทั้งหมดมารวมกัน คำพูดของเฉินเกอก็เลยรุนแรงเล็กน้อย จากนั้นก็เลยโต้ตอบกลับหลังจากที่โดนทุบตี

เพราะอย่างไงก็ไม่ใช่ญาติไม่ใช่สหาย และตอนนี้ตัวเองก็ไม่ใช่เด็กยากจนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ที่จะโดนผู้อื่นตบหน้าอย่างตามสบายน่ะหรอ？

เฉินเกอยืนอยู่ที่ล็อบบี้ และชำระเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว สงสารอาหารและเครื่องที่เต็มโต๊ะนี้แล้ว

“เอ๊ะ？เฉินเกอทำไมคุณอยู่ที่นี่ล่ะ？บังเอิญจังเลย！”

เพิ่งชำระเงินเสร็จ เฉินเกอก็ได้ยินว่ามีคนเรียกตัวเองอยู่

พอหันศีรษะกลับมา เป็นสวี่ซินกับคุณแม่ของเธอและไม่รู้ว่ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่

“เฉินเกอ คุณก็มาทานข้าวเหมือนกันหรอ？”

สวี่ซินถาม

“ถือว่าใช่มั้ง！”เฉินเกอยิ้มอย่างลำบากใจ

“แล้วคุณทานแล้วหรือว่ายังไม่ทานล่ะ？”

“ถือว่าทานแล้วมั้ง！”

เฉินเกอกล่าว

“ฮ่า ๆ คุณพูดจาตลกจริง ๆ！”คำพูดตลกของเฉินเกอทำให้สวี่ซินตลกจนหัวเราะออกมา“งั้นพอดีเลย ถ้าหากคุณยังไม่ได้ทาน งั้นก็ทานพร้อมกับพวกเราเถอะ เมื่อกี้แม่ของฉันยังพูดอยู่เลย ว่าเมื่อไหร่จะได้พบคุณ จะเชิญคุณมาทานข้าวด้วยกันสักมื้อหนึ่ง ครั้งที่แล้วคุณยังเชิญฉันทานอาหารฝรั่งเศสเลย！”

“ใช่ไหมคะคุณแม่？”

สวี่ซินยิ้มและกล่าว

หลินเสี่ยวเฟิงมองไปที่เฉินเกอแล้วยิ้มและพยักหน้า：“ใช่แล้ว เพราะยังไงวันนี้คนที่แม่เชิญมาทานข้าวก็เป็นวัยรุ่นอย่างพวกคุณ เฉินเกอถ้าคุณไม่มีธุระอะไร ก็มาด้วยกันเถอะ……”

ก่อนหน้านี้หลินเสี่ยวเฟิงได้ยินถังหรานพูดอย่างนั้น

ก็รู้สึกเช่นกันว่าเฉินเกอเป็นคนยากจนคนหนึ่ง

ในตอนแรกคิดว่าไม่อยากให้ลูกสาวอยู่กับเขา

แต่สุดท้ายแล้ว เฉินเกอเขาถอนเงินสดจำนวน600,000หยวนจากธนาคารของเขาในครั้งเดียว

และหักหน้าของพวกเธออย่างจังเลย

หลินเสี่ยวเฟิงยิ่งคิดเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เพราะเธอมองออกว่า เฉินเกอเป็นคนที่สงบใจเย็น และเผชิญต่อคำเยาะเย้ยก็ยังคงความสงบอยู่ ดูแล้วไม่เหมือนคนธรรมดาเลย

ดังนั้นภายใต้การพิจารณาอย่างรอบด้าน ในใจของเธอจึงมีความอยากจะเป็นมิตรต่อเขา

เลยอยากให้สวี่ซินนัดเขาออกมาทานอาหารสักหนึ่งมื้อ

ในตอนเที่ยงของวันนี้ หลินเสี่ยวเฟิงอุตส่าห์ติดต่อได้กับความสัมพันธ์ที่ไม่ง่ายเลยความสัมพันธ์หนึ่ง ซึ่งเป็นหลานคนหนึ่งของเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิง สมัยตอนเรียนอยู่ชั้นอนุบาล บ้านของหลานเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก และเพื่อที่จะดึงลูกค้าคนนี้ได้

หลินเสี่ยวเฟิงก็ได้จัดโต๊ะโต๊ะหนึ่ง แม้ว่าพ่อของเขาไม่มีเวลาว่าง แต่ว่าชายหนุ่มที่ร่ำรวยคนนี้ว่างนิ และเธอก็คิดในใจว่าคนวัยรุ่นอยู่พูดคุยด้วยกันจะยิ่งมีความกระตือรือร้นมาก ก็เลยเรียกให้สวี่ซินมาด้วยกัน

และมาพบเจอกับเฉินเกออีก ก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก！

ส่วนเหตุและผล ฮึๆ นั่นเป็นเพราะว่าก่อนสิ้นปีของปีนี้ ผู้อำนวยการก็จะเกษียณแล้ว และจะเลือกหนึ่งในรองผู้อำนวยการสองคนขึ้นมาเป็นผู้อำนวยการแทน

เธอกับถังหรานเลยกลายเป็นคู่แข่งกัน

“คุณดูสิคุณแม่ของฉันก็เรียกคุณแล้วนะ ไปเถอะ พวกเราไปทานข้าวด้วยกัน！”สวี่ซินกล่าว