ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 341

บทที่341 ความยากลำบาก

“มู่หาน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หัวหน้าโห๋ เห็นคนจำนวนมากส่งเสียงเอะอะ ถึงแม้ว่าเขาจะชื่นชมซูมู่หานมาก แต่ก็จัดการทุกอย่างอย่างยุติธรรม

“เซียวหยุน เธอบอกหัวหน้าโห๋!”

หยางหัวลี่ ลากหลีเซียวหยุน ที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาข้างหน้า

หลีเซียวหยุน อึกอักไม่อยากพูด

มู่หานปกติแล้วนั้นดีกับทุกคน หลีเซียวหยุน กับซูมู่หานเองก็มีความสัมพันธ์ที่ดี

อันที่จริงเมื่อแหวนของเธอเพิ่งหายไป เธอโกรธมากและเธอจะโทรแจ้งตำรวจเพื่อจับคนที่ขโมยของไป

แต่หลังจากรู้ว่าคือซูมู่หานนั้น หลีเซียวหยุน ก็ไม่พูดอะไร

ตอนนี้เพื่อเห็นแก่หน้าของซูมู่หานจึงไม่อยากพูดอะไรมาก คิดเพียงอยากให้เรื่องใหญ่เล็กลง เล็กลงจนหายไป

“เซียวหยุน พูดสิ!”

หัวหน้าโห๋ ขมวดคิ้วแล้วพูด

ดังนั้นหลีเซียวหยุน จึงบอกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

ยิ่งกว่านั้นนะ ยังมีพยานอีกมากมาย

ครั้งนี้ หัวหน้าโห๋ ต้องลำบากใจ

พูดตามจริง หัวหน้าโห๋ จะต้องไม่เชื่อแน่

แต่ว่าถ้าหากตัวเองไม่แสดงท่าทีออกมาแล้วเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ปล่อยผ่าน หยางหัวลี่ นั้นก็เป็นพวกที่จัดการได้ยาก ไม่แน่ว่าอาจจะโวยวายหาเรื่องและแจ้งความ

ยิ่งกว่านั้น วันนี้ หยางหัวลี่ มีกลุ่มเพื่อนจากมหาวิทยาลัยมาเป็นกองหนุน เห็นได้ชัดว่าคงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ

“มู่หาน เรื่องนี้ฉันคงจนปัญญา ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ล่ะก็ ฉันให้โควตานี้แก่คุณไม่ได้!”

หัวหน้าโห๋ พูด

“ให้ไม่ได้หรอก!”

หยางหัวลี่ กอดอกแล้วพูด

และ หม่าหนาน ที่ยืนอยู่ตรงมุมนั้นมองไปที่ซูมู่หานในขณะนี้และคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในไม่ช้าก็ได้ถูก หยางหัวลี่ มองในเชิงปรามเอาไว้

ตอนนี้ตัวเองกำหมัดแน่นจากนั้นลดศีรษะลงอย่างช่วยไม่ได้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอับอาย

ซูมู่หานแก้ตัวลำบากแล้ว ไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงเฝ้าดูโอกาสนี้ถูกคนอื่นแย่งไป

ซูมู่หานไม่สามารถทำได้ คนที่อยู่ตรงนี้ไม่มีใครกล้าต่อกรกับ หยางหัวลี่ อยู่แล้ว

“มู่หาน!”

ซูเหมิงเหมิง พวกเธอเดินเข้ามา

“ไม่มีอะไร เหมิงเหมิง ฉันไม่เป็นไร ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ!”

ซูมู่หานพูดจบแล้วก็หันหลังเดินออกไป

หลังจากซูมู่หานล้างมือและกำลังจะออกจากห้องน้ำนั้น

หยางหัวลี่ กลับพาพรรคพวกของเธอเข้ามาขวางทางซูมู่หานไว้

“เธอจะทำอะไร? ตอนนี้เธอยังไม่พอใจอีกรึไง?”

ซูมู่หานถาม หยางหัวลี่ ด้วยสีหน้าเย็นชา

“หึ ๆ ฉันไม่พอใจอยู่แล้ว ฉันรู้ว่าคนพวกนั้นมองฉันยังไง ไม่แน่อาจจะเข้าใจว่าฉันจงใจใส่ร้ายเธอก็ได้ แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้โอกาสอยู่ในมือฉันแล้ว เธอแพ้ฉันแล้ว แต่ฉันยังไม่พอใจ!”

หยางหัวลี่ พูดพร้อมดวงตาแดงก่ำ

ใช่แล้ว ตั้งแต่เล็กจนโต หยางหัวลี่ มักจะอยู่อันดับต้นเสมอ ไม่ว่าจะเดินไปไหนหรืออยู่ในกลุ่มใด เธอจะต้องเด่นที่สุด เป็นเจ๊ใหญ่

ใคร ๆ ก็ต้องเรียกเธอว่าพี่ลี่

คิดว่าเลียนแบบละครทีวี มีการแสดงที่ยอดเยี่ยมแล้ว คิดว่าตัวเองสมควรได้รับตำแหน่งเจ๊ใหญ่แล้วสิ?

อย่างไรก็ตามในทุกด้านของตัวเองจะต้องโดนซูมู่หานชิงดีชิงเด่นตลอด

ยิ่งกว่านั้น ซูมู่หานยังชอบทำตัวเสแสร้งจนทุกคนชื่นชอบเธอ สนับสนุนเธอ

ไม่เว้นแม้แต่ หม่าหนาน ผู้ยากไร้

หรือว่าจะเป็นพวกมีเงิน แม้แต่แฟนของ หลีเซียวหยุน ที่มีฐานะร่ำรวยมาก ก็ยังดีกับซูมู่หาน

ต้องเข้าใจว่าในอดีตนั้น หลีเซียวหยุน เป็นเพื่อนสนิทมหาวิทยาลัยเดียวกันกับตน

แต่กลับกลายเป็นว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับซูมู่หาน

คุณคิดว่า หยางหัวลี่ จะมองไม่ออกเหรอ? ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นแม้ว่าตัวเธอจะขโมยของมีค่าพอ ๆ กับของหลีเซียวหยุน เธอไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ คงจะต้องฉีกหน้าไปแล้ว

แต่พอเป็นซูมู่หานล่ะ กลับไม่สืบสาวหาความ ยิ่งกว่านั้นยังเกลี้ยกล่อมให้ตัวเองอย่างประกาศเรื่องนี้ออกไป ห้ามไม่ให้ซูมู่หานได้รับผลกระทบที่ไม่ดี

ทำไม!

ทำไม! ! !

ทำไมทุกคนจะต้องชอบซูมู่หานด้วย!

“ทำไมเธอถึงไม่พอใจ ฉันไม่มีทางชนะเธอ!”

ซูมู่หานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ก็ฉันไม่พอใจ ฉันไม่พอใจทำไมทุกคนถึงชอบเธอแต่เกลียดฉัน ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าเธอคือขี้ขโมย แต่คนอื่นพูดถึงเธอว่ายังไงคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? เขาบอกว่าฉันใส่ร้ายเธอ!”

“ฉันไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ ฉันเชื่อว่าสุดท้ายน้ำลดตอก็ผุดเอง!”

พูดจบ ซูมู่หานหันหลังแล้วคิดจะออกไป

“เธอยืนอยู่ตรงนั้นแหละ จนถึงตอนนี้ฉันคือเจ๊ใหญ่ เธอยังคิดจะมองข้ามฉันเหรอ!”

หยางหัวลี่ ดึงซูมู่หานกลับมา

หึ!

“เพียะ!”

ทันใดนั้นเธอยกมือขึ้นตบหน้าซูมู่หาน

“จะบอกเธอให้นะฉันอยากสั่งสอนเธอมานานแล้วแต่ทุกคนดันถือหางเธอ ปกติฉันต้องอดทน แต่ตอนนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องทนแล้ว ในละแวกนี้ทุกคนต้องก้มหัวให้ฉัน แล้วเธอล่ะมีอะไร!”

หยางหัวลี่ ง้างมือและคิดจะลงมืออีก

“หยุดนะ หยางหัวลี่ เธอคิดจะทำอะไร?”

ในเวลานี้เองที่ผู้หญิงคนนี้วิ่งเข้ามา

หนึ่งในนั้นมีทั้ง หลีเซียวหยุน และเพื่อนฝั่งของซูมู่หาน

หลีเซียวหยุน ร้องตะโกนขึ้น

เมื่อครู่เห็น หยางหัวลี่ พาเพื่อนเข้ามาก็เริ่มรู้สึกว่ามันผิดปกติ

“เธอมีสิทธิ์อะไรไปตบซูมู่หาน?”

หลีเซียวหยุน พูด

“ฉันตบแล้วจะทำไม? จะทำไม? ? ? ตอนนี้ฉันคือเจ๊ใหญ่ ฉันเห็นเธอแล้วขัดหูขัดตา ก็เลยสั่งสอน!”

หยางหัวลี่ ตะโกน

หลังตะโกน เธอก็ชี้ไปที่ซูมู่หานแล้วพูด “ต่อไปอยู่ที่นี่ ก็จริงใจหน่อย!”

“มู่หาน เธอไม่เป็นไรนะ?”

ซูเหมิงเหมิง พูดด้วยความกังวลใจ

“ฉันไม่เป็นไร”

“แม่ง หยางหัวลี่ นี่เกินไปมากเลย เดิมทีผู้ช่วย ควรจะให้เธอ แต่ตอนนี้เธอให้คนจัดการเอาเธอไปรับแขกที่หน้าประตูแล้ว เธอร้ายกาจมากไปแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว พวกเราไปตบเธอสักทีไหม!”

ซูเหมิงเหมิง พูดด้วยความกระฟัดกระเฟียด

“อย่า พวกเธออย่าไปหาเรื่องเธอเพื่อฉันเด็ดขาดนะ ไม่อย่างนั้นจะอยู่ที่นี่อย่างลำบาก ไม่มีทางเลือกเธอเป็นใหญ่นี่”

ซูมู่หานกล่าวอย่างซาบซึ้ง

ไปรับแขกก็ไปรับแขกสิ

ซูมู่หานไม่อยากจะให้ เหมิงเหมิง กับเพื่อน ๆ มีปัญหา

“มู่หาน พวกเราไปต้อนรับแขกกัน ตอนนี้มีแขกกระเป๋าหนักเยอะเลย พวกเราไปกันเถอะ...”

ในตอนนี้ หม่าหนาน เดินเข้ามาและมองซูมู่หาน เธอกระซิบเสียงเบามาก

“หึ เป็นลูกไล่คนอื่นก็ไม่เห็นจะได้ดีนี่!”

ซูเหมิงเหมิง พูดประชด

ทุกคนมองไปที่หม่าหนาน อย่างดูถูกจากนั้นพวกเขาก็ออกไปทำงาน

ซูมู่หานก็หันไปมอง หม่าหนาน แล้วพูดขึ้น: “พวกเราไปกันเถอะ!”

เมื่อไปถึงที่หน้าประตูเหนือจัตุรัสใหญ่มีผู้คนจำนวนมากอยู่แล้ว มีลูกค้าระดับเจ้าบิ๊กเข้ามาไม่น้อย

การต้อนรับลูกค้า พูดจริง ๆ แล้วจะต้องยืนอยู่ด้านนอกตลอดเวลา

ไม่เหมือน หยางหัวลี่ ในเวลานี้ ที่ได้พบปะกับบุคคลที่มีชื่อเสียงตลอด

“มู่หาน ฉะ...ฉันขอโทษนะ!”

หม่าหนาน มองดูแก้มที่ยังแดงอยู่เล็กน้อยของซูมู่หานหลังจากที่โดนตบ

เธอร้องไห้และพูดไปด้วย

ใช่แล้ว ต้องแต่จากบ้านมาเรียนหนังสือ ใครที่ดีกับเธอที่สุดล่ะก็ต้องเป็นซูมู่หานอยู่แล้ว บางครั้งเธอมีเงินไม่พอก็มีซูมู่หานคอยช่วย

แต่ตอนนี้ตัวเองกลับทำให้เธอต้องโดนทำร้ายขนาดนี้ หม่าหนาน จึงไม่อาจจะทนอยู่ได้

“มู่หาน ฉันถูกบังคับ ฉันกำลังลำบาก...”

หม่าหนาน ร่ำไห้