ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 396

บทที่ 396 บังเอิญอะไรขนาดนั้น

“คุณหนูสาม คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ นี่เป็นคำสั่งจากท่านปู่โดยเฉพาะ!”

ด้านนอกประตู บอดี้การ์ดกำลังพูดกับหญิงสาวอายุประมาณ 20 ปี

“ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าในตระกูลฟางจะมีที่ที่ฉันฟางเชี่ยนไม่สามารถเข้าไปได้ พี่ใหญ่พี่รองไม่ชอบฉัน มาตอนนี้แม้กระทั่งคุณปู่ก็ไม่ชอบฉันแล้ว? ยิ่งนายยังไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันก็ยิ่งอยากจะเข้าไป! เปิดทางให้ฉัน!”

ฟางเชี่ยนผลักบอดี้การ์ดออก จากนั้นจึงรีบเปิดประตูเข้าไปทันที

ห้องนี้ ถูกตกแต่งอย่างหรูหราอย่างหาที่เปรียบมิได้

การตกแต่งภายใน ส่วนใหญ่เป็นสไตล์โบราณของชนชั้นสูงในยุโรปในช่วงทศวรรษ 1960 ถือได้ว่านอกจากห้องของคุณปู่แล้ว ห้องนี้นับว่าหรูหราอย่างที่สุด

เวลาไม่มีอะไร ฟางเชี่ยนก็มักจะชอบเข้ามาดูๆ ที่นี่เสมอ เช่นเดียวกับสมาชิกในตระกูลฟางหลายๆ คน สามารถอยู่ที่นี่ได้ถือเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่ง

ได้ยินมาว่า นี่เป็นห้องที่คุณป้าเคยอยู่มาก่อน

ฟางเชี่ยนที่แต่เดิมอยู่ในตระกูลฟางอย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาอารมณ์ก็ไม่ค่อยจะดี บวกกับเธอได้ยินมาว่าห้องนี้ถูกคนอื่นเข้ามาอาศัยอยู่แล้ว

ดังนั้นเธอจึงคิดจะมาดู

ผลคือเธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา

หลังจากพุ่งเข้ามา

ซูเฉียงเวยและน้าเซี๋ยที่อยู่ด้านในก็ตกใจขึ้นมา

“คุณคือใคร? มองดูแล้วหน้าคุ้นๆ คุณคือใครหน่ะ?”

หลังจากได้เห็น ซูเฉียงเวย ฟางเชี่ยนก็ตกใจ

“ฉันชื่อซูเฉียงเวย!”

“ซูเฉียงเวย? ฉันไม่เคยเห็นเธอที่บ้านตระกูลฟางมาก่อนนี่?”

ฟางเชี่ยนมอง ซูเฉียงเวยขึ้นลงอย่างประเมิน

น้าเซี๋ยเองก็ไม่คาดคิดว่าฟางเชี่ยนจะบุกเข้ามาแบบนี้

“คุณคือคุณหนูสามใช่ไหม เป็นท่านปู่ที่กำชับให้คุณหนูเฉียงเวยอยู่ที่นี่ เธอยังคงต้องรักษาอาการบาดเจ็บ...”

“หึ ฉันรู้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมคุณปู่ถึงให้เธอมาอยู่ที่นี่ แต่เขาจะต้องมีเหตุผลแน่......เอ่อ คุณออกไปก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่สาวเฉียงเวย!”

ฟางเชี่ยนเอ่ย

น้าเซี๋ยมองไปที่ซูเฉียงเวย ซูเฉียงเวยพยักหน้าให้น้าเซี๋ย

จากนั้นเธอจึงออกไป

ฟางเชี่ยนรีบปิดประตู

เธอหันหน้ามาอย่างมีความสุขและพูดว่า”ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณ คุณให้ฉันยืมห้องนี้สักหนึ่งคืนได้ไหม? เธอเปลี่ยนไปนอนห้องของฉันได้ไหม?”

ฟางเชี่ยนใฝ่ฝันอยากนอนในห้องนี้มานานแล้ว

ซูเฉียงเวยเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไร อันที่จริง ตอนนี้เธอกำลังรอคอยให้เฉินเกอมาช่วยตัวเองและน้าเซี๋ยออกไป จากนั้นจึงค่อยไปรวมตัวกันกับครอบครัวของตน

ดังนั้นกับคนที่นี่และเรื่องที่นี่เธอจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

ดังนั้นซูเฉียงเวยจึงไม่ได้พูดอะไร

“นี่เธอหมายความว่ายังไง พวกเราเปลี่ยนห้องกันไม่ได้หรือ?”

ฟางเชี่ยนเดินเท้าเอวและเอ่ย

ในเวลานี้เอง บอดี้การ์ดก็ผู้เปิดประตูเข้ามา

“คุณหนูสาว ท่านปู่สั่ง ให้คุณไปพบท่านเดี๋ยวนี้!”

ผู้คุ้มกันกล่าวอย่างเย็นชา

“แก!”

ฟางเชี่ยนมองไปที่ ซูเฉียงเวยด้วยความโกรธ จากนั้นมองไปที่บอดี้การ์ด

เพี๊ยะ!

เสียงดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าของบอดี้การ์ดที่ถูกตบ

“แกกล้าไปรายงานเรื่องของฉัน คอยดูให้ดีเถอะ!”

พูดจบ เธอก็มองไปที่ซูเฉียงเวยด้วยความโมโห จากนั้นจึงแกไปอย่างฟึดฟัด

“เชี่ยนเอ๋อเป็นอะไรไปอีกแล้ว?”

ในเวลานี้ระหว่างทางเดิน ฟางเจี่่ยนนันและฟางหยี ก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

อย่างไรก็ตาม ฟางเชี่ยนกลับไม่ได้พูดจาและจากไปด้วยความโกรธ

เมื่อเห็นฟางเชี่ยนออกมาจากห้องที่คุณป้าเคยอยู่ ฟางเจี่่ยนนันก็เอ่ยถามบอดี้การ์ดเสียงเรียบ

“ห้องของคุณป้ามีคนอยู่หรือ?”

“ครับ! คุณหนูใหญ่!”

“คือใคร?”

“ท่านปู่กำชับไว้ ห้ามไม่ให้พูดถึง และคุณก็อย่าได้ถามผมอีกเลย!”

บอดี้การ์ดกล่าว

ฟางเจี่่ยนนันสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงมองไปที่ห้องของคุณป้าและขมวดคิ้วเล็กน้อย