ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 402

บทที่ 402 คนตระกูลเฉินที่มาจากเมืองหนานหยาง

หลังจากที่สิ้นเสียงพูดของซือถูหง

ก็เห็นลูกน้องสองสามคน ได้พาตัวหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมา

หญิงสาวก้มหน้าไว้ ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว แต่ใบหน้าที่งดงามนั้น สามารถที่จะทำให้คนที่อยู่ในนี้ต่างตกตะลึง

“เหมือนมาก เหมือนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน!”

“ใช่น้อ ฉันยังนึกว่า ฟางเมิ่งซินในอดีตได้กลับมาแล้ว!”

“พวกเราต่างโดนหลอกกันแล้ว นายท่านแห่งตระกูลฟางอาจจะรู้ที่อยู่ของฟางเมิ่งซินนานแล้วก็ได้ เพียงแต่หลายปีที่ผ่านมาก ข้าทาสบริวารอย่างพวกเราไม่รู้เรื่องอะไรเลย!”

คนที่อยู่ในนี้ก็ได้พูดคุยกันขึ้นมา

และหญิงสาวคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือเฉียงเวย

สีหน้าของเฉียงเวยดูแย่มาก เธอเพิ่งจะได้รับบาดเจ็บ ร่างกายยังอ่อนแอมาก

“เป็นลูกสาวของคุณอาจริงๆด้วย ที่แท้คุณปู่ได้ตามหาลูกสาวของคุณอาเจอแล้ว!”

ฟางเจี่่ยนนันก็เข้าใจทันที

“เฉียงเวย!”

สีหน้าของฟางปู้ถงก็ตึงเครียดมาก

เดิมทีเช้าวันนี้เขาได้จัดคนแอบพาซูเฉียงเวยออกไป แต่คิดไม่ถึง บ้านตระกูลฟางในวันนี้กลับมีสายของตระกูลซือถูอยู่ จึงได้ถูกซือถูหงชิงตัวไปกลางทาง

“นายท่านฟาง ตอนนี้มีทั้งพยานบุคคลพยานหลักฐาน ท่านยังมีอะไรจะพูดอีกไหม ฟางเมิ่งซินอยู่ไหน? อยากให้นายท่านรีบๆพาตัวฟางเมิ่งซินออกมา!”

คนของครอบครัวเหล่านั้นต่างสวมกอดกัน

เวลานี้ได้มองมาทางฟางปู้ถงอย่างโกรธเคือง

ขณะนี้ฟางปู้ถงก็ไม่มีอะไรจะพูด

สีหน้าเคร่งเครียด

เขาอยากจะช่วยซูเฉียงเวยไว้ แต่การเผชิญหน้ากับการยุยงของตระกูลซือถูเขาก็ต้องให้คำตอบกับครอบครัวข้าทาสบริวารด้วย

และในขณะที่เขาไม่รู้จะทำยังไงนั้น

“พวกแกทำไมต้องมาบีบบังคับตระกูลฟางด้วย ฉันอยู่นี่!”

เสียงหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากด้านหลังของผู้คน

จากนั้นก็ได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินมาที่นี่จากด้านนอกประตูหลัก

“อืม?”

“เธอเป็นใครน่ะ? ทำไมถึงเข้ามาได้?”

“โอ้ รีบดูหน้าผู้หญิงคนนี้สิ น่าเกลียดมากเลย!”

“ไม่ไหวแล้ว หากดูต่ออีก ขนบนร่างกายของฉันลุกซู่ขึ้นมาหมดแล้ว!”

ผู้คนต่างปั่นป่วนขึ้นมา

และสายตาของหยางเส่วนั้นเมื่อกี้ได้มองอยู่บนร่างของซูเฉียงเวยตลอด เธอรู้สึกคุ้นหน้าของซูเฉียงเวยมาก แต่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน

เวลานี้ได้เห็นผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามา หยางเส่วเบ้ปากอย่างรังเกียจ

และฟางปู้ถงนั้น ร่างทั้งร่างได้สั่นอย่างรุนแรง

เพราะเสียงนี้เขาคุ้นเคยมาก เขาได้รอคอยเสียงนี้ มายี่สิบกว่าปีแล้ว

แต่ว่าคนที่อยู่ด้านหน้า ทำให้ฟางปู้ถงแทบไม่อยากจะเชื่อ นี่ก็คือลูกสาวที่เมื่อก่อนเป็นสาวงามระดับประเทศเมิ่งซินเหรอ?

“เมิ่งซิน? เธอ......เธอใช่เมิ่งซินมั้ย?”

ฟางปู้ถงถามด้วยมือที่สั่นเทา

พี่รองกับพี่สามมองไปที่ฟางเมิ่งซินด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ไปพยุงฟางปู้ถงไว้

“ท่านพ่อ ยี่สิบปีแล้ว เมิ่งซินกลับมาแล้ว”

น้ำตาก็ได้หลั่งออกมาจากดวงตาของฟางเมิ่งซิน

“น้องสาว?”

พี่รองพี่สามมึนงงมาก ต่างมองหน้ากัน

“ซือ.......”

แม้กระทั่งคนอย่างซือถูหง อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่

“ที่แท้ก็เป็นเมิ่งซินคุณหนูใหญ่ฟางแห่งตระกูลฟางจริงๆ โอ้มายก๊อต ถึงว่าตระกูลฟางตามหาเธอมาตั้งหลายปีแต่ก็ไม่เจอ ที่แท้สาวงามที่ทำให้ผู้คนหลงใหลกันทั้งบ้านทั้งเมืองอย่างฟางเมิ่งซิน ตอนนี้ได้กลายเป็นแบบนี้เสียแล้ว!”

“ถึงแม้จะพบเจอกันตามท้องถนน ก็คงไม่มีใครจะจำเธอได้หรอก!”

ผู้คนต่างซุบซิบกัน

“คุณหนู คุณออกมาได้ยังไง!”

คนใช้อย่างน้าเซี๋ยได้วิ่งไปทางฟางเมิ่งซิน

“น้าเซี๋ย เพื่อที่จะช่วยเฉียงเวย ฉันไม่ออกมาก็คงไม่ได้แล้ว! น้าเซี๋ย หลายปีมานี้ ฉันได้ทำให้น้าลำบากมามากแล้ว!”

ฟางเมิ่งซินพูดอย่างโทษตัวเอง

จากนั้นเธอก็ได้มองไปที่เฉียงเวยลูกสาวของเธอซึ่งก็กำลังมองเธออย่างสงสัย

“เฉียงเวย ก่อนหน้านี้แม่ได้หารือกับพี่ชายของหนูแล้ว ดังนั้นจึงได้โกหกหนู ฉันเป็นแม่ของหนูเอง!”

ฟางเมิ่งซินได้ดึงมือของซูเฉียงเวยขึ้นมา