ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 406

บทที่ 406 แผนการของจ้าวยีฟาน

“อืม ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่!”

เฉินเกอพยักหน้า

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจ้าวยีฟาน

เดิมทีเฉินเกอรู้สึกว่า คงจะไม่มีวันได้เจอจ้าวยีฟานอีกแล้ว

แต่คิดไม่ถึง ตัวเองที่เตรียมตัวจะไปบ้านพี่สาวก่อน กลับได้พบเธอที่นี่

เรื่องราวของจ้าวยีฟานนั้น หลังจากที่เฉินเข้าใจเรื่องราวบางส่วนแล้วนั้น ในใจก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง

ก็รู้สึกว่าหากเธอไม่มาพบกับตัวเขา ตัวเขาไม่ทำร้ายเธอแบบนั้น เธอน่าจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้

อีกอย่าง เมื่อกี้ถูกผู้ชายคนนั้นทำร้ายขนาดนี้

เฉินเกอดูแล้วรู้สึกสงสัยขึ้นมา

อย่างไรเสียเฉินเกอก็ไม่เคยเกลียดเธอ

“เธอไม่เป็นไรนะ?”

เฉินเกอถามขึ้น

“ฉันไม่เป็นไร เห่อๆ นายให้เขาทำร้ายฉันเถอะ เฉินเกอ ฉันจ้าวยีฟานเป็นผู้หญิงที่รักเงินมาก เพื่อเงินแล้ว ฉันเต็มใจที่จะทำทุกอย่าง ฉันมันแพศยาเพียงนี้ นายให้ฉันไปเถอะ!”

จ้าวยีฟานพูดไปพร้อมกับคลานไปด้านใน

เฉินเกอยิ่งดูยิ่งอดสงสารไม่ได้

“จ้าวอีกฟาน เธอทำไมต้องทำแบบนี้?”

เฉินเกออส่ายหัวอย่างเอือมระอา

“เฉินเกอ นายไม่ต้องยุ่ง ฉันไม่เหมาะที่นายจะมายุ่งด้วย เมื่อก่อนฉันทำแบบนั้นกับนาย!”

จ้าวยีฟานนั่งอยู่บนพื้น ร้องไห้อย่างหนัก

สถานการณ์ตอนนี้ เฉินเกอจะทิ้งเธอไว้ตรงนี้แล้วจากไป ในใจก็รู้สึกไม่โอเค

“ไปเถอะ ฉันพาเธอไปพักในห้องก่อน ดึกขนาดนี้แล้ว เธอพักผ่อนก่อนดีกว่า!”

เฉินเกอหันหลัง ส่งสัญญาณให้กับลูกน้อง ลูกน้องต่างเข้าใจความหมายนั้น ได้จัดเตรียมเรือไว้รอเฉินเกอ

และจากนั้น เฉินเกอก็ได้พยุงจ้าวยีฟานเข้าไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุดในทะเล

ให้เธอพักผ่อน

“เธอนอนพักซัก ฉันไปก่อนล่ะ!”

เฉินเกอกล่าว

“เฉินเกอ นายอย่าไป!”

ไม่คิดว่าจู่ๆจ้าวยีฟานก็ได้กอดเฉินเกอจากด้านหลัง

“เฉินเกอ นายอย่าไป ขอร้องนายล่ะ ฉันมีคำพูดต้องการพูดกับนาย ไม่คิดว่าตอนสุดท้ายแล้ว คนที่ดีกับฉันที่สุด ยังคงเป็นนาย เมื่อก่อนเป็นเพราะฉันไม่ดี ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่คู่ควรกับนาย แต่นายก็ถือว่าสงสารฉัน อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ย? แค่แป๊บเดียว!”

จ้าวยีฟานกอดเฉินเกอได้แน่นมาก

เฮ้ย!

เฉินเกอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก็พยักหน้าตกลง

แต่ว่าเฉินเกอนั้นก็ยังได้รักษาระยะห่างกับจ้าวยีฟาน

จ้าวยีฟานเป็นถึงเทพธิดา หน้าตาก็สวยงามมาก แต่เฉินเกอยังไม่ใช่พวกเดรัจฉานที่จะฉวยโอกาสในขณะที่คนอื่นอ่อนแอ

ในโรงแรมมีไวน์แดง

จ้าวยีฟานเดินไป เปิดไวน์มาหนึ่งขวด เทไวน์มาสองแก้ว

“เฉินเกอ ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ย? นายวางใจเถอะ ฉันจะไม่มีทางตอแยนาย เห่อๆ เมื่อก่อนฉัน เป็นห่วงฐานะของนายจริง แต่หลังจากที่รู้ฐานะที่แท้จริงของนายแล้ว ถึงได้รู้ว่าตัวเองน่าขำขนาดไหน ฉันจะไม่มีทางตอแยนานอย่างแน่นอน นายไม่ต้องกลัว!”

จ้าวยีฟานพูด

“เธอบาดเจ็บอยู่ ควรที่จะนอนพัก!”

เฉินเกอใส่หัว

“ที่ฉันบาดเจ็บ คือบาดเจ็บที่ใจ มีคนเคยพูดไว้ไม่ใช่เหรอ บาดแผลในใจ มีแต่เหล่าถึงจะเป็นยารักษาชั้นเลิศ”!

“ได้ แต่ว่าฉันดื่มไม่เยอะนะ ดื่มเสร็จฉันต้องรีบไปแล้ว ลูกน้องของฉันยังรอฉันอยู่!”

เฉินเกอรับแก้วไวน์มา

ฟังจ้าวยีฟานที่พร่ำ เฉินเกอดื่มไวน์ต่อเนื่องไปสามแก้ว

สิ่งที่สำคัญคือจ้าวยีฟานอยู่ต่างถิ่งตัวคนเดียว ก็น่าสงสารมากแล้ว ตัวเองซึ่งเป็นเพื่อนนักเรียนของเธอ และเธอก็เพื่อนรักของหม่าเสี่ยวหนานด้วย หากไม่ชี้แนะเธอหน่อย ก็คงจะไม่ดี

และมองดูจ้าวยีฟานที่เริ่มจะเมาแล้ว

เฉินเกอรีบห้ามทันที

“พอแล้ว ดื่มแค่นี้ก็พอ จ้าวยีฟาน เธอควรจะพักผ่อนแล้ว นอนดีๆสักงีบ พรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ฉันมีธุระจริงๆ อยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ได้แล้ว!”

เฉินเกอพูดจบ ก็ลุกขึ้นยืน

“ซือ!”

จู่ๆก็รู้สึกว่าขาคู่นั้นของตัวเองอ่อนลงเล็กน้อย หัวก็เริ่มมึน

“ไวน์นี้แรงขนาดนี้เชียว?”

เฉินเกอคิดในใจ

และจากนั้น จ้าวยีฟานก็ได้มากอดเฉินเกออีกครั้ง

เฉินเกออยากแกะมือเธอออก แต่ไม่มีเรี่ยวแรงเสียแล้ว