ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 420

บทที่ 420เสี่ยวเป้ยโดนจับตัวไป

“อะไรคือ ฝรั่งเศสคลาสสิค นะ อะไรหรือ”

ผู้คนต่างตะลึงงัน

หยางเสี่ยวเป้ยเห็นคนดังในเยี่ยนจิงดูมีท่าทีเกรงใจพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)บ้านนอก

แต่หยางเสี่ยวเป้ยกลับดูดีใจมากกว่าเสียอีก

“คุณเฉิน วันนี้ให้เกียรติฉันได้รู้จักคุณหน่อยได้ไหมคะ คืนนี้ไม่ว่าค่าใช้เท่าไร เดี๋ยวดิฉันเป็นคนจัดการเลี้ยงเองค่ะ”

ตู้ชาร์ลุกขึ้นยืนและพูด พร้อมยื่นมือไปให้เฉินเกอ

เฉินเกอเองก็ยื่นมือไปจับ เพื่อทำการสัมผัสมือทักทาย

“งั้นผมก็ต้องขอขอบคุณ คุณตู้ชาร์แล้วครับ”

เห็นได้ชัดเจนว่า ในสายตาของตู้ชาร์นั้น หากตัวเองได้รู้จักกับคนสำคัญ ๆ อย่างนี้แล้ว ต่อไปคงได้มากกว่าค่าใช้จ่ายที่ออกให้ในวันนี้แน่

หลังจากนั้น ตู้ชาร์ก็ได้เดินออกไป

ทุกคนต่างรู้สึกช็อค อ้าปากค้าง

และมีเพียงหยางเย่เท่านนั้น ที่มีสีหน้าแย่จนดูไม่ได้เลย

เห็นได้ชัดว่า เขากำลังโดนหักหน้าอย่างแรง โคตรจะเจ็บ

“พี่เฉินเกอ ผมขอดูดบุหรี่พี่สักมวนได้ไหมครับ”

ในเวลานั้น ผู้ชายคนหนึ่งได้หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน จากนั้นก็จุดไฟ

ตาของหยางเย่หรี่ตาเล็กมองเฉินเกอด้วยความเจ็บใจ จากนั้น ก็แสร้งทำเป็นโทรศัพท์ แล้วเดินออกจากห้องไป

ตั้งแต่เด็กจนโต มีใครบ้างล่ะ ที่ไม่ทำตามใจของหยางเย่ แต่คนจนบ้านนอก ๆ นี้ กล้าที่จะหักหน้าตัวเอง

และทำให้ตัวเองเสียหน้าต่อหน้าสาวสวย ๆ ด้วย

หากถ้าเยี่ยนจิงซึ่งเป็นพื้นที่ของตัวเอง ยังโดนคนอื่นข่มได้ขนาดนี้ อย่างนั้นหยางเย่เขาคงต้องไม่มีที่ยืนแล้วแน่

จากนั้น หยางเย่ได้เดินออกมาข้างนอก จุดไฟที่บุหรี่

กดค้นหาเบอร์โทรศัพท์ แล้วโทรออกไป

“เป่าเกอ ยุ่งอะไรอยู่หรอครับ”

หยางเย่ทั้งดูดบุหรี่ไปด้วย ทั้งคุยโทรศัพท์ไปด้วย

“กำลังเที่ยวอยู่เลย เฮอะ ๆ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้คิดถึงฉันขึ้นมาล่ะ มีเรื่องอะไรจะให้ช่วยหรอ”

เสียงรอบ ๆ ข้าง จากคนปลายสายดังเอะอะ

“ก็ไม่มีอะไร แต่ว่าแค่รู้สึกไม่ดีเท่านั้นเอง เพราะโดนคนอื่นหักหน้ามา”

“เฮอะ ๆ ในเขตพื้นที่เยี่ยนจิงนี้ ใครกล้าหักหน้าคุณชายหยางกันเล่า บอกมาคุณชายใหญ่ มันเป็นใคร เดี๋ยวฉันจะจัดกการมันให้”

“ไม่ต้องจัดการหรอก แค่ทำให้มันรู้สึกขายหน้าก็พอ”

หยางเย่พูด จากนั้น ก็ได้บอกตำแหน่งที่อยู่กับเขาไป

“โอ้ว บังเอิญมาก ฉันกำลังดื่มเหล้ากับเพื่อน ๆ น้อง ๆ อยู่แถวนี้พอดีเลย งั้นฉันจะไปเลย เดี๋ยวนี้”

เมื่อหยางเย่คุยโทรศัพท์เสร็จ ก็ได้ดูดบุหรี่อยู่ข้างนอกอย่างสบายใจ

ราวกับว่า ทำเรื่องแบบนี้จนชินแล้ว

ในเวลานั้น ภายในห้องอาหาร

“พี่เชวียนเชวียนมีใครจะไปห้องน้ำไหม พวกเราไปเข้าห้องน้ำกันเถอะ”

ผู้หญิงสามสี่คนได้ไปเข้าห้องน้ำ

หยางเสี่ยวเป้ยเองก็ได้ตามไปด้วย

ฉินหยานั่งอยู่ข้าง ๆ และก็กำลังมองดูเฉินเกออยู่ เพื่อรอที่จะให้เฉินเกอนั้น เข้ามาคุยกับตัวเอง

แต่ว่าหนุ่มนั่น ก็กำลังกินผลไม้อยู่ แทบจะไม่มีวี่แววที่จะเข้ามาคุยกับเธอเลย

ฉินหยาเองก็ร้อนรุ่มกลุ้มใจ แต่ก็แสดงออกมามากไม่ได้ เพราะเดี๋ยวมันจะมีพิรุจ

“นายกับมู่หานเป็นยังไงบ้าง”

ฉินหยาอดไม่ได้ เลยถามขึ้น

ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่รู้จักสถานะที่แท้จริงของเฉินเกอก็ตาม แต่ว่าฉินหยานั้น เป็นคนที่รู้เรื่องทั้งหมดมาแล้ว

และฉินหยาเห็นว่าเนื้อหาที่ตัวเองถาม มันไม่ได้สำคัญสักเท่าไร

“มู่หาน หายตัวไปหรอ”

เมื่อเฉินเกอคิดถึงซูมู่หาน ในใจก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

และก็ไม่รู้ว่า วันเกิดคุณยายในวันมะรืน จะสามารถอธิบายเรื่องต่าง ๆ ให้คุณยายฟังได้สำเร็จหรือเปล่า เพราะก็เพื่ออยากจะให้ทั้งสองครอบครัวนั้น ได้เคลียร์ปัญหาที่คล่องใจกันมานานหลายปี

“เกิดอะไรขึ้นหรอ”

ฉินหยาถามด้วยอาการตกใจ

“เดี๋ยวโอกาสหน้า ฉันจะเล่าให้เธอฟังแล้วกัน”

เฉินเกอพูดอย่างนิ่ง ๆ

“นี่ ๆ ๆเสี่ยวหยา มู่หานเป็นใครหรอ คงไม่ใช่แฟนของเฉินเกอหรอกมั้ง โอ้ว คนอย่างเฉินเกอนี่นะ จะมีแฟนกับเขาด้วยหรอ”

เมิ่งช่านพูดขึ้นด้วยความตกใจ

ฉินหยาเห็นว่าตัวเองพูดเรื่องนี้ ทำให้เฉินเกอรู้สึกไม่สบายใจ

และตัวเองก็เลยไม่ได้สนใจคำพูดของเมิ่งช่านด้วยเช่นกัน

“เธอสองคน ใครก็ได้ช่วยบอกฉันหน่อยว่า มู่หานนั้น เป็นใคร”

ในขณะที่เมิ่งช่านกำลังพูดเสียงดังอยู่นั้น

ประตูของห้องอาหารก็ได้ถูกเปิดออกด้วยความแรง