ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 423

บทที่ 423 มองเป็นศัตรู

“เข้าใจผิดแล้วคุณยาย ฉันไม่ได้มีความคิดที่จะแบ่งทรัพย์สมบัติของตระกูลหยางเลย!”

เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

“หืม ตั้งแต่แม่ของนาย ลูกสาวที่อกตัญญูออกจากตระกูลหยางแล้ว ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลหยางอีกสักนิด ฉันก็ได้ประกาศต่อสาธารณะแล้ว ตัดขาดความสัมพันธ์แม่ลูกของเธอ สิ่งนี้ นายต้องเข้าใจ!”

คุณนายท่านหัวเราะเยาะ

เฉินเกอไม่ส่งเสียงอะไร

ส่วนน้าสี่ เมื่อเห็นบรรยากาศตึงเครียด ก็ไอไปทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า

“แค่กๆ แม่ ดูสิ ยังไงเสี่ยวเกอก็เป็นหลานชายของแม่ เด็กมีความกตัญญูก็เป็นเรื่องที่ดี เขาเข้ามาในบ้านเป็นครั้งแรก! อย่าทำให้เสี่ยวเกอตกใจ! มาๆๆๆ เสี่ยวเกอ วันนี้ผู้อาวุโสในตระกูลอยู่ครบพอดีเลย มา เข้ามายกน้ำชาเคารพพวกลุงๆป้าๆของนาย!”น้าสี่พูดยิ้ม

เฉินเกอเห็นว่า น้าสี่ของตัวเองดีไม่น้อย

จำได้ว่าแม่เคยพูดในเมื่อก่อนว่า น้าสี่และน้าห้า ดีกับเธอที่สุด

เลยพยักหน้าทันที

รับกาน้ำชาจากมือคนรับใช้

เริ่มรินน้ำชาให้คุณนายท่าน

“คุณยาย!”

คุณนายท่านดูเหมือนจะนึกถึงเรื่องในอดีตที่น่าเศร้า บวกกับได้ยินสะใภ้คนโตบอกว่า เฉินเกอมาเยี่ยมเธอ เพื่อต้องการแบ่งทรัพย์สมบัติ เธอก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

จึงหลับตาลงเสียเลย

เฉินเกอเลยได้รินให้ลุงใหญ่อีกถ้วย

ลุงใหญ่ก็ไม่ดื่ม

จากนั้นคือลุงสองลุงสาม

หลังจากที่ได้รินให้ป้าใหญ่เสร็จ

ไม่คาดคิดว่าป้าใหญ่ยิ้มอย่างเย็นชา “เชอะ ทำดีหวังผล!”

หลังจากที่พูดจบ เทน้ำชาลงบนพื้นโดยตรง

ทำให้เหล่าชายหญิงรุ่นหลังต่างมองไปทางเฉินเกอหลายครั้ง

ไม่ดื่มก็ช่างเถอะ อย่างนั้นเททิ้งไปเลย

เห็นได้ชัดว่า ป้าใหญ่กำลังตั้งใจเหยียบหน้าเฉินเกอ

ส่วนหยางเย่นั้น ก็แอบหัวเราะในใจ คิดในใจว่า ถ้าให้ฉินหยาได้เห็นฉากนี้เข้าก็คงจะดี

ทั้งเหตุการณ์ มีเพียงน้าสี่เท่านั้นที่ดื่มคนเดียว

“เฮ้ย ฉันขอแนะนำให้ใครบางคน อย่าคิดที่จะมีแผนการอะไร ช่างหาเวลาเหมาะสมจริงๆ ไม่มาก่อนหน้านี้ ไม่มาสายกว่านี้ ดันมาในเวลานี้!”

ในเวลานี้ป้าสองพูดเยาะขึ้น

“ใช่เลย หมาก็รู้ว่าอาหารของบ้านไหนหอม! ยังไง ใช้ชีวิตยากจนเกินพอแล้วอยากจะมาใช้ชีวิตร่ำรวยบ้าง?”

ป้าใหญ่พูดอย่างเย็นชา

“หืม ตอนนั้นที่ผู้หญิงคนนั้น สละทิ้งไปทั้งตระกูล ให้ทั้งตระกูลตกอยู่ในอันตราย แล้วยังทำให้คุณแม่โกรธแทบตาย กลับไปบอกกับผู้หญิงคนนั้น เสียใจในภายหลังไม่มีประโยชน์หรอก!”

ป้าสามก็พูดเช่นเดียวกัน

เมื่อเริ่มหัวข้อนี้ขึ้นมา ก็ไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว

ต่างกล่าวหาแม่ของเฉินเกอกับตัวเฉินเกอเอง

“พอแล้วๆ ไม่ต้องพูดแล้ว!”

คุณนายท่านความดันเพิ่มขึ้นทันที ตบโต๊ะตะโกนใส่ในทันใด

ทั้งหมดถึงได้เงียบลง

“อะเชิง ช่วยพยุงฉันกลับไปพักผ่อน!”

“ครับ ท่านประธาน!”

จากนั้น คุณนายท่านก็จากไปโดยตรง

“โทษนายคนเดียว นายมันตัวซวย กลับมาทำไม! ต้องทำให้ยายของนายโกรธแทบตายใช่ไหม?”

ป้าใหญ่ด่าทออีก

“พวกท่านอย่าว่าพี่ชายเลยได้ไหม? พี่ชายแค่อยากกลับมาเยี่ยมพวกคุณและคุณยายเท่านั้น ทำไมพวกคุณถึงทำแบบนี้?”

หยางเสี่ยวเป้ยกังวลจนเกือบร้องไห้

“หืม เสี่ยวเป้ย ตอนที่ผู้ใหญ่พูดกันเด็กอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาพูดแทรก ยังไม่ได้ว่าแกก็ดีมากแล้ว ถ้าไม่ใช่พ่อของแกช่วยเหลือในตอนนั้น แม่ของเขาจะสามารถหนีการแต่งงานได้สำเร็จหรือ!”

ป้าใหญ่ด่าว่าอย่างเย็นชา

“พี่สะใภ้ใหญ่ พี่หมายความว่ายังไง พี่พูดกับคนรุ่นหลังแบบนี้หรือ?”

แม่ของเสี่ยวเป้ย ก็ไม่พอใจนัก

“แล้วจะทำไม? น้องสะใภ้ห้า? เด็กไม่รู้มารยาท ฉันไม่สามารถสั่งสอนได้หรือ? เหอะๆ ก็ไม่มองเลยว่า ตอนนี้ครอบครัวของพวกเธอ มีสถานะอย่างไรในตระกูลหยาง? หยางเสี่ยวเป้ยเธอเพิ่งเข้าทำงานในกลุ่มบริษัทใช่ไหม พอดีเลย เธออยู่ในแผนกโครงการใช่ไหม เมื่อกี้คุณนายท่านพูดในที่ประชุมแล้ว ตอนนี้งานเร่งด่วนที่สุดก็คือต้องรับโครงการได้ โครงการใหญ่ที่สำคัญในปีนี้ ฉันก็ส่งมอบให้กับแผนกโครงการของพวกเธอแล้วนะ!