ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 456

บทที่ 456 ความโกรธของเฉินเกอ

“เกิดเรื่องขึ้นกับหานเฟยเอ๋อแล้ว? เกิดอะไรขึ้น?”

พอเห็นสีหน้าของเสี่ยวหนานแล้ว เฉินเกอก็รีบถาม

เสี่ยวหนานปิดปาก ร้องไห้ไปด้วยเล่าเรื่องเมื่อครึ่งปีก่อนไปด้วย หลังจากเกินเรื่องขึ้นกับเฉินเกอไม่นาน ก็เกิดอีกเรื่องหนึ่งขึ้น

ที่แท้....

เรื่องที่เฉินเกอออกจากวงศ์ตระกูล ก็ถูกตระกูลเฉินปกปิดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ว่าความจริงเป็นสิ่งที่ไม่สามารถปกปิดได้

ถึงแม้ว่าความจริงจะถูกปกปิดไปแล้ว

แต่ก็ไม่สามารถห้ามให้ผู้อื่นพูดต่อๆ กันได้

มีคนพูดว่าคุณชายเฉินถูกทำร้าย ยังมีคนพูดอีกว่าคุณชายเฉินถูกลักพาตัวไปหรือหายตัวไปอะไรประมาณนี้

หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ส่งผ่านไปถึงหูของพวกหานเฟยเอ๋อที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินเกอ

นายลองคิดดูสิ หานเฟยเอ๋อเป็นคนที่เฉินเกอเชิดชู แน่นอนว่าต้องเป็นคนฝ่ายเฉินเกอ

หานเฟยเอ๋อในตอนนั้น ชอบเฉินเกอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

พอได้ยินข่าวนี้แล้ว เธอและหม่าเสี่ยวหนานต่างก็กระวนกระวายมาก

ยังๆ ดีๆ อยู่ ทำไมถึงเกิดเรื่องกับเฉินเกอได้ล่ะ!

ทั้งสองต่างก็สติสับสนวุ่นวายไปหมด

แต่สุดท้ายแล้วหานเฟยเอ๋อตัดสินใจว่า จะไปที่หนานหยางกับเสี่ยวหนานสองคน

จากนั้นก็ส่งคนไปสอบถามสถานการณ์ความเป็นจริง

เพราะว่าตั้งแต่ที่เฉินเกอเกิดเรื่อง หลี่เจิ้นกั๋วประธานหลี่เองก็กลับมาถึงหนานหยางแล้ว

หลงัจากมาถึงหนานหยางแล้ว

หานเฟยเอ๋อกับเสี่ยวหนานผู้หญิงสองคนก็มาถึงบริษัทของหลี่เจิ้นกั๋ว

ถึงได้รู้ว่าหลี่เจิ้นกั๋วประธานหลี่ได้ออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว

ไม่มีวิธีอื่นแล้ว หานเฟยเอ๋อใช้ความเป็นไปได้มากที่สุดของตัวเอง อยากจะไปใช้ความสัมพันธ์เส้นสายอื่นต่อ

แต่ว่าในวันนั้น ในตอนที่หานเฟยเอ๋อและหม่าเสี่ยวหนานรอผู้จัดการของบริษัทหลี่เจิ้นกั๋วอยู่

ก็เจอชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง

ชายวัยรุ่นคนนั้นเห็นว่าเฟยเอ๋อรูปร่างหน้าตาสวย ก็มีความคิดที่ไม่ดี

หลังจากนั้นก็สามารถคิดเองได้แล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

ชายวัยรุ่นคนนั้นหาข้ออ้างนัดเฟยเอ๋อและหม่าเสี่ยวหนานออกมา

จากนั้นก็ส่งคนลากเฟยเอ๋อและหม่าเสี่ยวหนานไปยังโรงแรม

อยากจะข่มขืนหม่าเสี่ยวหนาน

แต่ตีให้ตายทั้งสองก็ไม่ยอม

ภายใต้สถานการณ์ที่เร่งรีบ หานเฟยเอ๋อกัดไปที่แขนของชายวัยรุ่นอย่างแรง กัดจนเลือดไหลเต็มไปหมด

ส่วนชายวัยรุ่นคนนั้นก็กระวนกระวาย

แล้วนำเฟยเอ๋อโยนลงตึกไป

เรื่องนี้ในตอนนั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก ทำให้ตระกูลเฉินตกใจไม่น้อย

แม้กระทั่งหลี่เจิ้นกั๋วก็รีบกลับมา

แต่ว่า ชายวัยรุ่นนั้นมีอำอาจสูงส่ง เขาไม่ได้รับโทษอะไร คนที่น่าสงสารก็คือเฟยเอ๋อ ถูกช่วยอยู่ในห้องฉุกเฉิน จึงช่วยชีวิตกลับมาได้ แต่ว่าก็กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ทั้งชีวิตนี้คงอยู่แต่บนเตียง

ในส่วนของบริษัทของเฟยเอ๋อ ก็แตกแยกตามกันมา....

“คนคนนั้นคือใคร?”

เฉินเกอเงยหน้าขึ้น แล้วถามด้วยความเย็นชา

เพราะว่าฟังถึงตรงนี้แล้ว ในใจของเฉินเกอมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่กลายเป็นคุณชายเฉิน

ตัวเองทำผิดต่อผู้คนมากมาย และละเลยผู้คนมากมายไปเยอะมาก

หานเฟยเอ๋อก็คือหนึ่งในนั้น

แต่พอนึกถึงว่า หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับตัวเองแล้ว เสี่ยวหนานกับหานเฟยเอ๋อจะจดจำตัวเองขนาดนี้

ส่วนหานเฟยเอ๋อนั้น เพื่อที่จะตามหาข่าวของตัวเอง กลับโชคร้ายไปพบเจอแบบนั้น

หม่าเสี่ยวหนานเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า “คนคนนั้น ฉันได้ยินคนอื่นเรียกเขาว่าคุณชายโม่เจี้ยน แต่ว่า ฉันเคยถามประธานหลี่แล้ว ยัยคุณชายโม่เจี้ยนนี้ทำไมถึงไม่ต้องมารับผิดชอบ แต่ว่าประธานหลี่ไม่พูดอะไรกับฉันเลย ให้ฉันรีบกลับจินหลิงไป!”

“โม่เจี้ยน?”

ตาของเฉินเกอกระตุกแรงมาก

ก่อนหน้านี้เขาเคยสืบมาก่อน โม่ฉางคงมีลูกชายสามคน

หนึ่งในนั้น เหมือนมีคนหนึ่งจะชื่อโม่เจี้ยน

“เป็นคนของโม่ฉางคงอีกแล้ว!”

เฉินเกอกำหมัดแน่น

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตัวเองถูกโม่ฉางคงบีบบังคับถึงขั้นไม่มีบ้านแต่ไม่สามารถกลับบ้านได้ แล้วหานเฟยเอ๋อจะกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร!

ความเกลียดแค้นนี้ พุ่งขึ้นมายังบนหัวใจของเฉินเกอ

แต่พอมองดูเสี่ยวหนานที่เสียใจและผิดหวัง เฉินเกอเองก็สงสาร กดทับความแค้นนี้ลงไป

“แล้วเธอล่ะเสี่ยวหนาน เธอเป็นอะไร? แม่ของเธอป่วยเป็นโรคอะไรหรอ?”

เฉินเกอถาม

“หลังจากนั้น ฉันถูกประธานหลี่ปกป้องไว้แล้วส่งกลับมาที่จินหลิง แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นานแม่ของฉันก็ป่วยเป็นโรคประหลาด พวกเราพาแม่ไปรักษาไปทั่วทุกแห่ง ใช้ทรัพย์สมบัติของที่บ้านทั้งหมด หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ ไม่มีทางอื่นแล้ว ฉันจึงมาถึงภาคตะวันตกเฉียงใต้ มาพึ่งพาคุณอาคนหนึ่ง ฉันได้ยินว่าที่ภาคตะวันตกเฉียงใต้มีคุณหมอชื่อดังอาจารย์หมอโจ๋ว แต่ว่าพวกเราไม่มีเงินแล้ว แม้กระทั่งประตูของอาจารย์หมอโจ๋วก็ไม่สามารถเข้าไปได้!”

หม่าเสี่ยวหนานพูดด้วยความลำบากใจ

“เฮ้อ เพราะฉันคนเดียวทำให้ทุกคนแย่ไปหมด พอเกิดเรื่องขึ้นกับตัวเอง ก็ทำให้คนที่อยู่กับตัวเองในเมื่อก่อนประสบภัยไปด้วย!”

เฉินเกอรู้สึกผิดในใจ

ขณะนั้นจึงพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก กำไลหยกชิ้นนี้ไม่ต้องขายแล้ว ยังไงคนคนนี้ก็กำลังหลอกเธอ กำไลหยกของเธออย่างน้อยก็มีค่าถึงสามเสนห้า เรื่องของแม่เธอ ฉันช่วยเธอก็ได้แล้ว!”

เสี่ยวหนานก็ไม่รู้ว่าทำไมเฉินเกอถึงพูดแบบนี้ แต่ว่าเสี่ยวหนานรู้ เฉินเกอไม่มีทางโกหกตัวเองแน่นอน

หลังจากที่เฉินเกอพูดจบแล้ว เจ้าของร้านนั้นก็ไม่พอใจแล้ว

“ให้ตายเถอะ นายไม่รู้หรอว่านายกำลังทำผิดกฎ มาทำร้ายสถานที่ทำมาหากินของฉัน?”

เจ้าของร้านพูดด้วยความโกรธ

ส่วนหวางเสี่ยวหัวนั้น ก็ อืม อย่างเย็นชาไปคำหนึ่ง แล้วพูดไปยังข้างหูของเจ้าของร้านไปไม่กี่คำ

หลังจากนั้นก็เห็นเจ้าของร้านเปลี่ยนสีหน้าให้ความเคารพขึ้นมา

รีบหุบปากทันที

เฉินเกอจึงนำเรื่องที่นี่ส่งต่อให้หวางเสี่ยวหัว แล้วตัวเองก็ดึงมือของหม่าเสี่ยวหนานแล้วออกมา

“แม่ของเธออยู่ไหนหรอ?”

เฉินเกอถาม

“อยู่ทางเหนือของมณฑล โรงแรมที่อยู่ทางข้างล่างของเขาเหมิงชาน! เสี่ยวเกอ นายรู้จักอาจารย์หมอโจ๋วไหม?” หม่าเสี่ยวหนานถาม

“เออ....ถือว่ารู้จักแหละ!”

เฉินเกอยิ้มด้วยความลำบากใจ

“แล้วก็ยังมีอีกเฉินเกอ ครึ่งปีก่อนนี้ นายเป็นอะไรไป? นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น? นายรู้ไหม ทุกคนต่างก็เป็นห่วงนายมาก!”

หม่าเสี่ยวหนานถาม

“มา ขึ้นรถก่อน พวกเราไปหาแม่ของเธอก่อน ระหว่างทางฉันจะค่อยๆ เล่าให้เธอฟัง!”

เฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนานไม่ได้มีอะไรต้องปกปิดกัน

เล่าเรื่องราวบางอย่างให้เธอฟัง ก็ไม่เป็นอะไรไป

ออกจากประตูแล้ว เฉินเกอก็ขึ้นรถสามล้อ

ส่วนหม่าเสี่ยวหนานก็นั่งไปยังอีกข้างหนึ่งของเฉินเกอ

ทั้งสองพุ่งตรงไปทางเขาเหมิงชาน

ความสัมพันธ์ของตัวเองกับหม่าเสี่ยวหนาน ไม่ได้ธรรมดา ถ้าหากเขามีเรื่องอะไร เฉินเกอไม่มีทางปล่อยมือไม่เข้าไปช่วยแน่นอน

“อ้าว นี่คือเสี่ยวหนานไม่ใช่หรอ ทำไมถึงนั่งรถแบบนี้ล่ะ?”

พอตอนที่เฉินเกอพาหม่าเสี่ยวหนานมาถึงหน้าประตูโรงแรม

ก็เห็นผู้ชายและผู้หญิงหนุ่มๆ สาวๆ กำลังจะออกไปเปิดรถออดี้ A6จากไป

พอเห็นเฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนาน คนพวกนั้นก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากแล้วหัวเราะ

“เสี่ยวเกอ พวกเขาคือคนในบ้านคุณอาฉัน”

เสี่ยวหนานพูดด้วยเสียงต่ำ

“อ่อ!”

เฉินเกอพยักหน้าเบาๆ

“พวกเธอมาได้ยังไง?”

เสี่ยวหนานและเฉินเกอลงจากรถ แล้วถาม

“ยังจะมาได้ยังไงอีก? พวกเรามาเช็คเอาท์ กำลังเตรียมตัวจะโทรหาเธอพอดี พ่อฉันบอกแล้ว ดูแล้วเธอก็หาเงินออกมาช่วยแม่เธอให้ไปหาอาจารย์หมอโจ๋วไม่ได้แล้ว มีสิทธิ์อะไรให้ทางโรงแรมเห็นแก่หน้าตระกูลหลิว ให้บ้านพวกเธออยู่ล่ะ? อย่าให้ถึงตอนสุดท้าย แล้วแม้แต่ค่าที่อยู่อาศัยก็จ่ายไม่ไหว ตระกูลหลิวบ้านฉันจะเสียหน้าไปด้วย!”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดหรูหราพูดขึ้น

“นั่นน่ะสิ ฉันว่านะหม่าเสี่ยวหนาน ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็พาแม่เธอกลับไปเถอะ เธอลองดูคนที่มาขอพบอาจารย์หมอโจ๋ว ต่างก็เป็นคนอันดับต้นๆ ของแต่ละเมือง ก็แค่เธอ เงินแค่นั้นยังไม่พอเดินไปถึงครึ่งภูเขาเลย!”

ผู้ชายคนหนึ่งก็พูดขึ้นด้วยความดูถูก

ตระกูลหลิวก็คือบ้านของคุณอาของเสี่ยวหนาน เมื่อก่อนนั้น ใสนตอนที่บ้านของเสี่ยวหนานอยู่ในจินหลิงก็ถือว่าเป็นมหาเศรษฐีอยู่ มักจะไปมาหาสู่กับตระกูลหลิวทางภาคตะวันตกเฉียงใต้

แต่ว่าต่อมานั้น ก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว

เธอมาขอที่อยู่เขาพักที่นี่สองสามวันก็ยังได้ พอเวลานานเข้า ยังไงก็ต้องถูกเปิดเผยออกมา

พอถึงตอนนี้ ตระกูลหลิวกลัวว่าหม่าเสี่ยวหนานจะมาจมปักอยู่ที่บ้านตระกูลหลิว ฉะนั้นถึงได้มีภาพๆ นี้เกิดขึ้น

“นั่นน่ะสิ ก่อนหน้านี้พ่อฉันใจดีช่วยเธอหาบ้านสามีที่นี่ เธอยังไม่พอใจอีก ก็แค่เพราะผู้ชายปัญญาอ่อนไม่ใช่หรอ จะเป็นอะไรไป อย่างน้อยบ้านเขาก็มีเงินนิ!”

ผู้หญิงพูดด้วยความดูถูก

“ใช่แล้ว ถึงว่าล่ะทำไมเธอถึงไม่ยอม ที่แท้ก็มีแฟนแล้วนิ เพ้ยเพ้ยเพ้ย ออกมาข้างนอกด้วยรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสามล้อ ฉันเกิดมาจนโตขนาดนี้แล้วพึ่งเคยเห็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย!”

ผู้หญิงอีกคนหนึ่งหมดคำจะพูด

ส่วนเฉินเกอนั้น ก็ฟังพวกเขาพูดดูถูก ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อน เขาตบหน้าไปนานแล้ว แต่ว่าตอนนี้ ทำได้แต่ยิ้มอย่างฝืน

ไม่จำเป็นต้องไปสนใจพวกเขา....