ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 479

บทที่479 ที่ตั้งตัว

“นึกไม่ถึงเลยว่าคุณไม่เพียงจะมีทักษะฝีมียอดเยี่ยมแล้ว แม้แต่ทักษะทางด้านการแพทย์ก็สูงส่งมากเช่นกัน ว่านชานขอนับถือ!”

เฉินว่านชานเอ่ยขึ้นด้วยความเคารพ

เฉินเกอส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา

แต่เวลานี้เองเฉินว่านชานจึงหันไปมองยังลูกน้องเหล่านั้น

หลังจากนั้นเฉินว่านชานก็เอ่ยขึ้นมาอย่างนอบน้อม : “ไม่ทราบว่าคุณอยากจะทำอะไร สามารถใช้งานพวกเราได้หรือเปล่า? คุณเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตพวกเราไว้ พวกเรายอมติดตามคุณไป เพื่อคอยรับใช้”

ใช่แล้ว ความรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณนี้ยากที่จะสามารถบรรยายออมากได้ แต่พวกเฉินว่านชานนั้นให้ความสำคัญกับความรู้สึกที่มีต่อกันมาก

อีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้เฉินว่านชานและคนอื่นๆเองก็ไม่มีที่จะไปแล้วด้วย ถ้าหากสามารถติดตามชายหนุ่มผู้นี้ ผู้ที่มีความสามารถแข็งแกร่ง ไม่แน่ว่าอาจจะมีหนทางข้างหน้าที่ดีก็ได้

เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

“ผม? หลังจากนี้กลัวว่าจะต้องอยู่ในเขตพื้นที่สามเหลี่ยมนี่แหล่ะ ผมก็ไม่มีที่ไปที่อื่นแล้ว!”

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

“คุณเองก็ไม่มีที่ไปแล้วหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย พวกเราคุ้นเคยกับเขตสามเหลี่ยมเทียนเฉิงเป็นอย่างดี อยู่กับคุณ ไม่แน่ว่าอาจจะพอช่วยอะไรได้บ้าง คุณรับเลี้ยงพวกเราด้วยเถอะ?”

เฉินว่านชานกล่าว

เฉินเกอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

ตอนนี้สิ่งที่ตัวเองขาดมากที่สุด ก็คือกำลังคน คืออำนาจของตัวเอง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ถึงจะสามารถสร้างอำนาจของตัวเองได้ เพื่อช่วยตัวเองต่อสู้กับโม่ฉางคง

และพวกเฉินว่านชานพวกเขาเองก็มีพื้นฐานที่ดี และให้ความสำคัญกับเรื่องความรู้สึกที่มีต่อกัน ถ้าหากต่อไปใช้วิธีบางส่วนของศาสตราจารย์ฉินโป๋ฝึกฝนล่ะก็ สามารถจัดการกับคนแบบโม่ชิง โม่เทียนได้อย่างสบายมาก

“จะบอกว่ารับเลี้ยงก็คงจะดูเกินไป ผมเองก็มีบ้านอยู่ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง ถ้าหากเป็นไปได้ พวกเราเร่ร่อนไปด้วยกันก็คงจะดี!”

เฉินเกอยิ้มพลางเอ่ยออกมา

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากเลยครับ!”

พวกเฉินว่านชานต่างก็พากันดีใจ

เฉินเกอพยักหน้า

“ครืน ครืน!”

เวลานี้ เมฆดำปกคลุม เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเป็นระยะๆ

แล้วหลังจากนั้น ฝนก็ตกหนักลงมา

พวกเฉินเกอพักอยู่ในถ้ำ

ทุกคนต่างพากันมองออกไปทางด้านนอกถ้ำด้วยความสบายใจที่พบเห็นได้ยากยิ่งนัก

“เป็นเช่นนี้ต่อไปก็คงจะไม่ดีแน่ ต้องการจะมีชีวิตอยู่รอดในเขตสามเหลี่ยมเทียนเฉิง พวกเราจะต้องมีทรัพย์สมบัติและอำนาจเป็นของตัวเอง!”

เฉินว่านชานเอ่ยขึ้น

เฉินเกอพยักหน้า

ตอนนี้ ทุกคนไม่มีที่ซุกหัวนอน ฝนตกหนัก ก็ยังต้องพากันหลบอยู่ในถ้ำ

เช่นนี้แล้วหากต้องการจะใช้ชีวิตให้รอดอยู่ที่เทียนเฉิงนั้น คงยาก!

“พวกคุณมีวิธีอะไรดีๆไหม?”

เฉินเกอหันกลับมาพร้อมกับเอ่ยถาม

“พื้นที่สามเหลี่ยมนี้เมืองที่ใหญ่ที่สุดมีชื่อว่าเทียนเฉิง ที่นั่นเศรษฐกิจเจริญรุ่งเรืองมาก เป็นที่ตั้งตัวได้ แต่จะทำอย่างไร เพราะที่นั่นมีกำลังคนและอำนาจ ปะปนกันเยอะเต็มไปหมด พวกเราเข้าไปแบบนี้ คงจะหยุดอยู่ตรงนั้นได้ยาก!”

“ส่วนด้านหน้าระยะทางอีกสิบกิโลนั้น มีเมืองเล็กๆที่อยู่นอกเมืองเทียนเฉิง ชื่อว่าหมู่บ้านถาโกว ที่นั่นค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง พวกเราสามารถเริ่มกันได้จากที่นั่น! ท่าน ผมยังมีเงินเหลืออยู่ก้อนหนึ่ง สามารถทำธุรกิจเล็กๆได้! เพื่อสร้างตัวกันก่อน!”

เฉินว่านชานกล่าว

เฉินเกอโบกมือ : “ธุรกิจเล็กๆก็ไม่ต้องหรอก ผมสามารถเอาเงินให้คุณ แล้วคุณก็ไปจัดการธุรกิจที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ใช่แล้ว ที่หมู่บ้านถาโกวมีอะไรบ้าง?”

“ที่เด่นๆ ก็คือโรงงานยา เป็นโรงงานที่ค่อนข้างใหญ่ แต่ถ้าต้องการจะได้มา จำเป็นจะต้องใช้เงินไม่น้อยเลย!”

เฉินว่านชานกล่าว

“โรงงานวัตถุดิบยา?”

เฉินเกอได้ยินแล้ว ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาในทันใด พอดีเลย ต่อไปตัวเองก็ไม่ต้องไปหาโสมพันปี โดยปกติก็ใช้วัตถุดิบของยาในการฝึกฝนตัวเองด้วย นี่ก็ถือเป็นความสะดวกประจวบเหมาะพอดี!

เขาคิดในใจ

“ผมสามารถยืมเงินได้ รอหลังจากที่ฝนหยุดแล้ว พวกเราย้ายไปกันเลย!”

เฉินเกอกล่าว

หลังจากนั้นหนึ่งวัน

ณ หมู่บ้านถาโกว ภายในโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่ง

“คุณครับ จัดการแล้วนะครับ!”

เฉินว่านชานผลักประตูเข้ามา