ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 482

บทที่482 เพื่อนร่วมหอที่มหาวิทยาลัย

“คุณผู้ชาย ฉันก็ยังรู้สึกว่าคุณใส่ชุดนี้แล้วไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่ ถ้าไม่อย่างนั้น จอดรถข้างหน้า เดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อชุดใหม่ให้คุณชุดนึงดีกว่าไหมคะ?”

ขบวนรถมุ่งหน้าไปบนถนน

ยู่เอ๋อนั่งอยู่ข้างๆเฉินเกอ จึงเอ่ยถามขึ้นมาในขณะนั้น

“ไม่ต้องหรอก ฉันรู้สึกว่าชุดนี้นี่แหล่ะเหมาะแล้ว!”

เฉินเกอมอง แล้วยิ้มเจื่อนๆออกมา

เพียงแต่ เวลานี้เฉินเกอก็ได้เหลือบมองไปยังตึกอาคารที่อยู่ตรงด้านหน้า กลับต้องเงยหน้าเพื่อหันกลับไปมองทางนั้นอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากว่ากำลังมีวัยรุ่นคนหนึ่ง ที่เดินเข้าไปในตึกอาคารนั้น

“ทำไมหรือคะคุณผู้ชาย?”

ยู่เอ๋อเอ่ยถาม

“ฉันเห็นเหมือนเพื่อนสมัยเรียนของฉัน เหมือนมากๆ เอาล่ะ จอดรถตรงด้านหน้าหน่อย พวกเราะเข้าไปในตึกอาคารนั้นกัน!”

เฉินเกอเอ่ยขึ้นมาในขณะนั้น

รถจอดลงอยู่ตรงกลางถนน

ถึงแม้จะเป็นการขวางทาง แต่ในหมู่บ้านถาโกว อำนาจทั่วๆไปเมื่อเห็นว่าเป็นขบวนรถเช่นนี้แล้วก็จะรู้ว่าเป็นการเดินทางของคนใหญ่คนโต แล้วก็ไม่มีใครกล้าหาเรื่อง ต่างก็พากันขับรถอ้อมออกไปจากทางสองฝั่งนั้นแทน

เฉินเกอพายู่เอ๋อเข้ามาด้านในตึกอาคาร

แปะ!

เวลานี้เองชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเลือกชุดสูทอยู่นั้น ไหล่ของเขาก็ถูกใครคนหนึ่งตีเข้า

เขาตกใจ แล้วหันมามอง

เขารู้สึกตกตะลึงก่อน แล้วถึงได้ดีใจขึ้นมา

“เฮ้!!! เฉินเกอ?”

“หยางฮุย เป็นนายจริงๆด้วย!”

เฉินเกอยิ้ม

“เฉินเกอ? นาย....นายไม่เป็นไรเลยหรือ? มีแต่คนว่าเกิดเรื่องขึ้นกับนาย นายหายตัวไป แท้ที่จริงแล้วนายก็มาอยู่ที่เทียนเฉิงนี่เอง! ฉันก็ว่า สืบเรื่องนายอย่างไรก็ไม่ได้เบาะแสนายเลย!”

หยางฮุยเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ

แล้วตบไหล่เฉินเกอแรงๆ : “ได้มาเจอนายที่นี่ ดีจริงๆ!”

“ใช่สิหยางฮุย ทำไมนายถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้?”

หลังจากที่ทักทายกันแล้วนั้น เฉินเกออดที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัยไม่ได้

ที่นี่วุ่นวายมาก นอกจากคนพื้นเมือง คนธรรมดาๆที่ไหนจะมาพัฒนาที่นี่กัน

“แค่กๆ อย่าพูดถึงเลย ตอนนี้ฉันกำลังมาทำธุรกิจขนาดใหญ่อยู่ที่หัวเซี่ย ทำอะไรไม่ได้นี่เลยต้องมาทำงานนอกสถานที่ถึงที่นี่ อา! ที่นี่วุ่นวายมาก คนที่เดินอยู่บนถนน สิบคน มีอยู่เก้าคนแล้วที่พกพาอาวุธไว้ในร่างกายน่ะ!”

หยางฮุยเอ่ยขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

เฉินเกอยิ้ม

“แล้วนายล่ะเฉินเกอ?? ไม่มีข่าวคราวนายมาเป็นครึ่งปี มาอยู่ที่นี่นี่เองหรือ? ไหนให้ฉันดูหน่อยซิ แขนขานายไม่ได้ขาดหายไปไหนใช่ไหม?”

หยางฮุยเอ่ยพูดขึ้นอย่างหยอกล้อ

จะว่าอย่างไรดี เพื่อนพี่น้องได้มาเจอกัน ความสนิทสนมแต่ละแบบก็คงไม่พอ เหมือนกับว่าหากไม่ได้พูดแขวะกันเสียหน่อยจะทำให้ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาสูญเสียไปอย่างไรอย่างนั้น

“ไม่มีหรอก ตอนนี้ฉันยังเป็นคนที่ร่างกายสมบูรณ์ดีอยู่ แล้วอีกอย่างก็เพิ่งจะมาที่นี่ได้ไม่นานด้วย เพราะมีเรื่องนิดหน่อย ทำให้ขาดการติดต่อจากทุกคนไปเป็นครึ่งปี!”

เฉินเกอกล่าว

“อา ฉันเองก็ได้ยินมาเหมือนกัน เรื่องที่นายถอนตัวออกจากตระกูลแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเฉินเกอ ถึงอย่างไรหนึ่งปีก่อนนี้ สิ่งที่นายควรได้รับ นายก็ได้รับหมดแล้ว ไม่มีก็คือไม่มี ชีวิตนี้ก็คุ้มค่าแล้วล่ะ”

หยางฮุยตบไหล่ของเฉินเกอ

เพื่อนเก่ากลับมาพบกันอีกครั้ง มักจะมีเรื่องที่พูดคุยกันได้ไม่รู้จบ

“หยางฮุย นี่คือช่องทางการติดต่อฉันนะ รอให้ฉันว่างจากสองวันนี้ก่อน แล้วพวกเราไปกินข้าวกัน!”

เฉินเกอเอาเบอร์โทรศัพท์เบอร์ใหม่ให้กับหยางฮุย

“เฮ้ คนนี้ล่ะ? แฟนนายหรือ?”

หยางฮุยจดแล้วนั้น ก็มองมาทางยู่เอ๋อพลางยิ้ม

เล่นเอายู่เอ๋อหน้าแดงระเรื่อ

“รอให้มีโอกาสก่อน เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้นายฟัง!”

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆออกมา

“ได้สิ นายยุ่งอยู่ ฉันเองก็ต้องไปเลือกซื้อเสื้อผ้าแล้ว พรุ่งนี้มีพบลูกค้าสำคัญด้วย!”

แล้วทั้งสองคนก็กอดกัน เพื่อจะแยกย้ายกันไป

“อืม? คุณใช่ผู้จัดการหยางหรือเปล่าคะ? บังเอิญจังเลย!”