ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 514

บทที่514 หัวเซี่ยเทียนป่าง

“ไอ้หนุ่ม บนสวรรค์มีทางให้เดินแกไม่เดิน ในนรกไม่มีประตูแกยังจะพุ่งเข้าไป เอาชีวิตมา!”

ในตอนที่พูด หนึ่งในลูกน้องก็ชักกริชออกมาหนึ่งเล่ม แล้วก็พุ่งเข้ามาหาที่หน้าอกของเฉินเกอ

“ปัง!”

กริชปักลงมาบนหน้าอกขอเฉินเกอ กลับไม่ได้แทงเข้าไปเลยแม้แต่น้อย

“อะไร?”

วินาทีถัดไปคนๆนั้นก็งุนงง

“เป็นพวกคุณที่บังคับผมเอง!”

เฉินเกอพอโกรธ ก็ฟาดมือลงไปบนหัวของคนๆนั้น

กร๊อบ!

ศีรษะผิดรูป ดวงตาทั้งสองข้างก็มีเลือดไหลออกมา

แล้วก็บินออกไปกว่าสิบเมตร แล้วล้มลงไปนอนบนพื้น แล้วกลายเป็นก้อนดินเหนียวไร้สภาพ

“เป็นคนฝึกวิทยายุทธ!”

หัวล้านเองก็ประหลาดใจ จากนั้นก็โบกมือ “เข้าไปพร้อมกัน จัดการมันเสีย!”

ที่เหลืออีกหกคนก็พุ่งตัวเข้ามาพร้อมกัน

แต่ว่าพวกเขา จะมาเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเกอได้ยังไง

เฉินเกอลงมือด้วยความเรียบร้อยละรวดเร็ว ทุกๆครั้งก็ถึงชีวิต

ภายในวินาทีสั้นๆ ทั้งหกคนก็ล้มลงไปบนพื้น แถมตายอย่างน่าอนาถ

“หา?”

เหลือเพียงแค่หัวล้านยืนอยู่ที่เดิม ทั้งหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อแตกพลั่ก

โดนทำให้ตกใจจนตะลึงไปแล้ว

โดยเฉพาะตอนที่กำลังมองเฉินเกอที่เดินมาทางเขา ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เหมือนกับปีศาจตัวหนึ่ง

ขาทั้งสองข้างของหัวล้านราวกับว่าโดนถ่วงไว้ด้วยตะกั่ว อยู่ๆก็ขยับไม่ไหวแล้ว

“ทุกคนปลอดภัยไม่ได้รับบาดเจ็บ อยู่ด้วยกันอย่างสามัคคี ดีจะตาย ทำไมจะต้องมาบังคับผม?”

เฉินเกอเดินไปอยู่ตรงหน้าของหัวล้าน

“ใช่....ใช่ ไม่กล้าแล้ว เข้าใจผิด....เข้าใจผิดไปทั้งหมด!”

“ผมอุตส่าห์ยอมขอร้อง ทำไมคุณยังสั่งให้ลูกน้องของคุณลงมืออีก กลั่นแกล้งคนอื่นได้เลวร้ายมากจริงๆ!”

เฉินเกอดีดเศษหญ้าใบหนึ่งบนไหล่ของเขา

“ขอบคุณ ผมไม่กล้าแล้ว ผมไม่รู้.....อ๊า!”

หัวล้านสั่นเทา นึกว่าเฉินเกอจะปล่อยตัวเองไป

แต่ว่าในวินาทีถัดไป แขนขาทั้งสี่ของเขาก็ถูกแยกออก

เหลือเพียงเสียงร้องโหยหวน ที่สะท้อนไปมาอยู่ริมฝั่ง

ส่วนเฉินเกอ ในตอนนี้ก็เบนสายตาไปยังหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง

“แอบอยู่ตั้งนานแล้ว ออกมา!!”

เฉินเกอตะโกนออกมาอย่างโมโห

หญ้าพลิ้วไหว ท่านอาวุโสชราผมขาวคนหนึ่ง ค่อยๆเดินออกมา

เป็นท่านลุงคางคนนั้น

ในตอนนี้ สีหน้าของท่านลุงคางซีดไปเล็กน้อย

“นึกไม่ถึงจริงๆ คุณผู้ชายอายุน้อยๆ แต่กลับอยู่ในจุดๆนี้แล้ว เป็นกระผมที่ใจร้อนไม่รอบคอบ เจอคนที่มีความสามารถมากมายแต่กลับมองไม่ออก แต่คุณผู้ชาย ผมกับคนพวกนี้ไม่ใช่พวกเดียวกัน!”

เมิ่งคังติดตามเฉินเกอตลอด ตั้งแต่ที่เฉินเกอแยกเถียเชวี่ยนด้วยมือเปล่า ไปจนถึงที่กริชนั่นทำลายก้อนหิน ความสามารถเฉพาะตัวพวกนี้

ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของเขา

ในใจก็รู้สึกประหลาดใจมาตั้งแต่แรกแล้ว

ไม่แปลกใจเลยว่าทำถึงได้กำจัดกำลังภายในของตัวเองได้ง่ายๆ

ที่แท้พลังของเขาก็แข็งแกร่งมาก

ตามความเป็นจริงแล้ว เมิ่งคังตามมา หนึ่งเพื่อที่จะแย่งเถียเชวี่ยนให้ลู่จงเซวียน สอง ก็เพื่อที่จะดูพลังของเด็กหนุ่มคนนี้

แต่หลังจากที่ได้เห็นพลังเฉพาะตัวของเขา เมิ่งคังหลบอยู่หลังต้นไม้ ไม่กล้าหนี และก็ไม่กล้าขยับ

เพราะว่าเด็กหนุ่มคนนี้ แข็งแกร่งจนทำให้คนใจหาย

แถม รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วด้วย

“คุณก็มาแย่งเถียเชวี่ยนเหรอ?”

เฉินเกอเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา