ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 517

บทที่517 แก้แค้น

“ที่แท้ประธานลู่เองก็มีแขกคนสำคัญ! ดูแล้ววันนี้ ช่างกล้าหาญจริงๆ!”

หยางเสว่ลูบผมแล้วก็ยิ้ม

“แต่ว่าไม่ทราบว่าเป็นใครที่ได้รับเกียรติขนาดนี้กันคะ ทำให้ประธานลู่ที่น่าเกรงขามของภาคเหนือ เคารพขนาดนี้?”

“เหอๆ งานใหญ่กำลังดำเนินอยู่ แขกคนสำคัญที่มาเมืองผมเยอะแยะ แต่ว่าแขกคนสำคัญคนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ คุณหยาง ผมว่าพวกเราคุยเรื่องอื่นกันเถอะครับ? อีกเรื่อง แผนความร่วมมือกับพวกคุณ ผมจะต้องหาเวลามานั่งอ่านโดยละเอียด สองสามวันนี้มีงานใหญ่พอดี คุณหยางมาพักไหมครับ รอจนงานผ่านไปแล้ว พวกเราก็ค่อยมาเจรจากันอย่างเป็นทางการ เป็นไงครับ?”

หยางเสว่ยิ้ม “ตามแต่คำสั่งของคุณลู่เลยค่ะ!”

สวนของตระกูลลู่ใหญ่มาก มีวิลล่ามากมายของแขกคนสำคัญ

“คุณหยาง ต้องขออภัยด้วยครับ สวนแห่งนี้ นอกจากประธานลู่ คนอื่นก็ไม่สามารถเข้าได้!”

วันที่สอง หยางเสว่นำคนในปกครองของตัวเอง อยากจะไปเดินเล่นในสวนของตระกูลลู่

แต่ว่าโดนบอดี้การ์ดสองสามคนห้ามเอาไว้

“ขอโทษด้วย อวดดีไปหน่อย ที่ดินเขตของแขกคนสำคัญพิเศษขนาดนี้ ไม่ทราบว่าคนที่พักอยู่เป็นแขกคนสำคัญคนไหนกัน? ฉันรู้แล้ว มีคุณเฉินคนหนึ่ง ดูเหมือนจะสำคัญกับประธานลู่มาก ที่นี่คงไม่ใช่ที่พักของคุณเฉินหรอกใช่ไหมคะ?”

หยางเสว่ยิ้ม

บอดี้การ์ดทุกคนปิดปากเงียบไม่พูด

ทำให้หยางเสว่ขมวดคิ้ว แล้วก็เดินจากไป

“คุณหนู ความลับของตระกูลลู่เยอะมาก ไม่จำเป็นที่จะต้องเสียใจ!”

ลูกน้องพูดปลอบใจ

“ไม่ใช่ ฉันกำลังคิด ไม่ต้องเป็นคู่แข่งของพวกเรา ถ้าเกิดว่าเป็นอย่างนี้ อย่างนั้นความพยายามทั้งหมดของตระกูลหลงของเราก็เสียเปล่าแล้วไหม จิ้งจอกเฒ่าลู่จงหยวนคนนี้ ซ่อนภูเขาซ่อนน้ำ เมื่อวานคุยกันไปตั้งนาน ก็มองไม่ออกว่าตกลงเขานั้นมีความคิดเห็นว่ายังไง หนังสือสัญญาพันล้านยังใจเย็นขนาดนี้ ตกลงว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่?”

หยางเสว่เอามือกอดอกแล้วว่าขึ้น

“ยังไงก็รอให้งานจบแล้วค่อยมาดูอีกทีว่าเขาว่ายังไงดีไหมคะ? คุณผู้หญิง คุณเองก็สามารถไปดูๆในงานได้นี่คะ ลองติดต่อนักธุรกิจบางส่วนดู มีส่วนช่วยให้ตระกูลหลงของเราอยู่นะคะ!”

“ฉันรู้แล้ว แต่ว่างานประเภทนี้ ฉันไม่สนใจ”

“อย่างนั้นพวกเราไปไหนกันคะ?”

“เหอๆ ที่หลงเจียง มีญาติตระกูลหยางของฉันอยู่ นับดูแล้ว ฉันไม่เจอพวกเขามาเจ็ดแปดปีแล้ว อย่างนั้นก็น่าจะใช้โอกาสในเวลานี้ไปเยี่ยมพวกเขา

หยางเสว่บอก

เพียงแต่ว่าดวงตา กลับมีแววตาหยอกเย้า

กำลังพูดอยู่

ชาวจ่างชาติกลุ่มหนึ่งก็เดินผ่านหยางเสว่ไป

หยางเสว่ก้มหัวให้พวกเขาเบาๆ แล้วยิ้ม

กลับไม่มีใครสนใจ และหนึ่งในชาวต่างชาติคนนั้น มองมาทางหยางเสว่ ในดวงตาก็มีแววตาหยาบคายกว่าปกติ

.....

“ติ๊งต่อง!”

ในเขาเล็กๆ

มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

ประตูบ้านเปิดออก

“โอ้ ฉันก็กำลังคิดว่าเป็นใคร ที่แท้ก็คือหยางเสว่ ไม่เจอกันมาเจ็ดแปดปี โตขนาดนี้แล้วเหรอ ทำไม? มาบ้านเราทำไม ไม่ใช่ว่าตัดขาดการติดต่อไปตั้งนานแล้วเหรอ?”

คนที่เปิดประตูก็คือผู้หญิงอายุประมาณสี่สิบ

ในตอนนี้ฉีกรอยยิ้มจอมปลอม แล้วพูดขึ้น

ขวางอยู่ที่หน้าประตูไม่ยอมให้เข้าไป

ในคำพูด ก็มีความหมายเย้ยหยัน

ส่วนด้านใน ก็มีเสียงทะเลาะกันดังออกมา เห็นได้ชัดเจนว่า ภายในบ้านยังมีแขกอีกหลายคน

“คุณป้า ก็แค่ไม่เจอกันเจ็ดแปดปี คิดถึงพวกป้าแล้วน่ะค่ะ ก็เลยมาเยี่ยม!”

หยางเสว่ ยิ้มเย็นชา

แล้วผลักป้าออกเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

“เอ๊ะ แก!”

ป้าโกรธ

ภายในห้อง แขกจำนวนไม่น้อย ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาแล้วก็พูดคุยกัน มีผู้หญิงและผู้ชาย มีคนแก่และเด็ก

มองเห็นหยางเสว่ที่เดินเข้ามา ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็อึดอัดขึ้นมา