ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 543

บทที่ 543 เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันในหนึ่งปี

เฉินเกอจมอยู่กับมัน ไม่ทันได้รู้สึกตัวก็ผ่านไปแล้วถึงเจ็ดวัน

ปัง！

ตามมาด้วยรอยแตกของหินขนาดใหญ่

พั่วจวินยังคงวนเวียนอยู่บนท้องฟ้า

เมื่อความคิดของเฉินเกอเคลื่อนไหวอีกครั้ง มันถึงค่อยบินกลับมาที่มือของตน

"พั่วจวินเดิมมีพลังโจมตีที่รุนแรง ความแข็งแกร่งของมันก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าปรมาจารย์คนหนึ่ง บวกกับฉันที่เป็นปรมาจารย์ครึ่งระดับในตอนนี้ หากพบกับโม่ชางหลงเข้าให้ ก็น่าจะต่อสู้กับเขาได้! "

เฉินเกอกล่าวในใจ

สำหรับการใช้ใบมีดยาวทั้งสามประเภทที่แสดงอยู่บนพั่วจวิน เฉินเกอเชี่ยวชาญกับมันแล้ว แต่เฉินเกอไม่ชอบอาวุธอย่างดาบยาวมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับมันเท่าไหร่”

เขาอยู่บนภูเขานานมากแล้ว

เฉินเกอกำลังมองหาโลงศพอมตะ

เขาไม่ล่าช้าอีกต่อไป และออกเดินทางต่อไปยังทางตะวันตกเฉียงเหนือ

โชคดีที่ในตอนเย็น ในที่สุดเฉินเกอก็เดินออกจากป่าอันไม่สิ้นสุดบนภูเขาได้

เขามาถึงเมืองเล็กๆ

ที่นี่ มีร่องรอยของทะเลทราย เมื่อสอบถามผู้คนในเมืองเล็กแห่งนี้ เขาก็พบว่าตอนนี้ตนเองมาถึงขอบทะเลทรายทางตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว

คล้ายกับตำแหน่งที่เฉินเกอคาดการณ์ไว้

เนื่องจากในตอนนี้ขณะที่เฮลิคอปเตอร์ตก เขาใกล้จะมาถึงทางตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว บวกกับตนเองก็เดินทางมาอย่างยาวนานยิ่ง

เฉินเกอหาโรงแรมแห่งหนึ่งในเมือง จากนั้นจึงซื้อเสื้อผ้าที่เหมาะสมสักสองสามชิ้น และพักผ่อนลงชั่วคราว

เพิ่งซื้อของเสร็จ

เขากลับได้ยินเสียงร้องดังขึ้นจากมุมหนึ่งของเมือง

"พวกคุณต้องการอะไร? "

"ไม่มีอะไร เห็นสาวงามจากต่างถิ่นสองคน พวกเราก็แค่อยากจะเชิญมาดื่มสักแก้วสองแก้ม แสดงความชื่นชม!”

“พวกแกหลีกไป!”

ผู้หญิงหนึ่งในนั้นผลักผู้ชายเหล่านั้นออก และคิดจะจากไป

“เฮ้เฮ้เฮ้! อย่าเพิ่งไปสิคนสวย!”

โดนผู้ชายเหล่านั้นมาขวางเอาไว้อีกแล้ว

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเพราะพวกเขาเห็นผู้หญิงสวยถึงสองคนอีกทั้งยังมาจากต่างถิ่น ดังนั้นจึงมีความคิดบางอย่าง

เรื่องแบบนี้ อาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา

แต่วินาทีนี้ฝีเท้าของเฉินเกอกลับหยุดลง

“ทำไมถึงได้คล้ายเสียงของเธอ?”

ใช่ ยิ่งได้ฟัง เฉินเกอก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงมากเท่านั้น

ดังนั้นเฉินเกอจึงเดินตามเสียงมาและหยุดลงที่มุมหนึ่ง

เมื่อเขามองดู หนังตาก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

เธอมาที่นี่ได้ยังไง?

เฉินเกอประหลาดใจ

แต่เขาเห็นว่ามีผู้ชายสองสามเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

เฉินเกอขมวดคิ้ว จากนั้นจึงเดินตรงเข้าไป

“เพี๊ยะ!”

วัยรุ่นเหล่านั้นกำลังเตรียมตัวใช้กำลังลากไป

ในขณะนี้ เขาถูกคนตบไหล่เอาไว้

เมื่อมองย้อนกลับไป ก็มองเห็นเป็นผู้ชายสวมหมวกและหน้ากากคนหนึ่ง

"เด็กน้อย ผู้คุมคนไหนทุจริตถึงได้ปล่อยนายออกมา? อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”

เด็กหนุ่มเอ่ยเตือนอย่างเย็นชา

"ปล่อยพวกเธอไป! "

เฉินเกอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไป

“อยากเล่นบทฮีโร่กอบกู้สาวงาม? ฉันว่านาย....อ๊าก!!!”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เฉินเกอก็บีบข้อมือของเขาโดยตรง

ในพริบตา เสียงกระดูกร้าวก็ดังขึ้น

หลายคนที่เหลือเมื่อมองเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงเริ่มลงมือ

ปึกปึกปึก!

ในไม่ช้า หมัดหลายหมัดก็พุ่งเข้าใส่หน้าอกของเฉินเกอ

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมผู้ชายเหล่านั้นถึงได้กำหมัดของตนและกรีดร้องดังขึ้น

หมัดที่ชกลงไปอย่างรุนแรงเมื่อครู่นี้ ราวกับกำลังชกลงบนภูเขาใหญ่ จนทำให้พวกมันรู้สึกราวกับกระดูกกำลังจะแตก

ทุกคนมองเฉินเกอด้วยความหวาดกลัว

ร่างกายแบบนี้คืออะไร?

“หากยังไม่ไป พวกนายตาย!”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา

ในเวลาเดียวกัน บางคนกลืนน้ำลายลงเอื๊อก ในขณะที่อีกหลายคนปิดข้อมือของตนเองไว้และหนีไปด้วยความสับสน นั่นเพราะพวกเขาเพิ่งอ่านอารมณ์จากดวงตาของเด็กหนุ่มนั่น คือเจตนาฆ่า! มันช่างน่าหวาดกลัวเข้ากระดูก

จนพวกเขาต้องวิ่งหนีไปด้วยความตกใจ

หญิงสาวทั้งสองมองเฉินเกอด้วยความขอบคุณ

เฉินเกอกดปีกหมวกลง

“ขอบคุณพี่ชาย!”

หญิงสาวกล่าว

เฉินเกอส่ายหัว "ไม่เป็นไร พวกเธอรีบกลับไปเร็วๆ เถอะ "