ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 554

บทที่554 โลงศพอมตะ

งูเหลือมยักษ์ที่พยักหัวแล้วพยักหัวอีก

หากไม่ได้เกิดขึ้นตรงหน้าของตนเอง ให้ตายยังไงเฉินเกอก็ไม่มีทางเชื่อว่าจะเป็นความจริง

ฉลามยักษ์ตัวนี้ ไม่นึกเลยว่าอายุจริงจะมากกว่าบรรพบุรุษของตัวมันเองเสียอีก

“ทำไมแกถึงไม่ฆ่าฉัน? ผู้เฒ่าพิการพาคุณมา น่าจะให้คุณเป็นสัตว์พิทักษ์สิ่งชั่วร้ายในสุสาน ผู้ที่บุกรุกเข้ามาในสุสาน ล้วนต้องตายไม่ใช่หรอ?”

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะแปลกใจถาม

ฉลามยักษ์แลบลิ้นแล้วแลบลิ้นอีก ชี้แล้วชี้อีกไปที่ภาพวาดบนกำแพงเมื่อกี๊

ไม่นานหลังจากนั้นก็หันหัวอย่างงุ่มง่าม แล้วมองไปที่โลงศพอมตะนั้น

ภาพวาดบนผนังนั่นสื่อออกถึงเรื่องของท่านผู้อาวุโสกำลังพามันเข้าไปในสุสานโบราณเป็นเวลาสิบวัน

แต่มันก็ชี้แล้วชี้อีกไปที่โลงศพ

ดูแล้วสิบวันนั้นที่คนชราเข้ามา มีส่วนเกี่ยวข้องกับโลงศพศพ

ภาพวาดผนังไม่มีร่องรอยหลักฐานแล้ว งูเหลือมยักษ์ที่บอกกับตนเอง

ถ้าอยากไขความจริง คำตอบก็อยู่ในโลงศพอมตะนี่แหละ?

“แกอยากให้ฉันเปิดฝาโรง?”

เฉินเกอถามอย่างลังเล

งูเหลือมยักษ์ที่พยักหัวแล้วพยักหัวอีก

เฉินเกอสูดหายใจอย่างลึกๆหนึ่งฟอด แล้วเดินไปที่ตั้งสูงอันมีกระเบื้องเคลือบห้าสีแพรวพราว

ที่ตั้งสูงนี้ ล้วนแล้วแต่ใช้หินที่หลากสีสร้างจนเสร็จ

และโลงศพอมตะที่สลักด้วยหยกคริสตัลนี้ ก็อยู่เหนือบนหินหลากสี

เฉกเช่นจิตรกรรมอันสวยงามอย่างหนึ่ง

ทำให้คนต้องตกตะลึง

เดินขึ้นมา สังเกตใกล้ๆ สามารถเห็นอย่างลางๆได้ว่า ในโลงนั้นมีเงามืดกำลังนอนอยู่

น่าจะเป็นศพช่วงปีนั้นของเทพเจ้าองค์นี้

ถึงแม้ดูไม่ชัดเจน แต่เรือนร่างของเขาก็กำลังสะท้อนออกมา

สมกับที่เป็นโลงศพอมตะ เก็บศพไว้หมื่นปีแล้วไม่เน่า

ก็คือเทพเจ้าองค์นี้ จะมีเทพเจ้าตกจากสวรรค์จริงๆหรอ?

เฉินเกอกำลังอดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นจากในใจ แล้วผลักฝาโลงออกช้าๆ

หลังจากผลักออกแล้ว ศพเทพเจ้าในโลงศพอมตะ ที่อยู่ข้างหน้าเขาตอนนี้ก็ปรากฏให้เห็นอย่างโจ่งแจ้ง

แต่ทว่าหลังจากเห็นศพชัดเจนแล้วนั้น ดวงตาของเฉินเกอเปลี่ยนเป็นตกใจทันที ทันใดนั้นหัวใจก็หยุดเต้นอย่างกะทันหัน

เป็นไปได้ยังไง?”

ในเวลาต่อมา เฉินเกอเพ่งมอง ตกตะลึงและหวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ทั่วร่างกาย

ทำให้เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เพราะ…..ในโลงศพอมตะ จริงๆแล้วคือตนเองกำลังนอนอยู่!?

กล่าวให้ถูกคือ ในโลงศพอมตะ กำลังนอนอยู่นั้นคือคนที่เหมือนกับตนเองทุกอย่าง

เขากำลังสวมใส่ชุดนักรบสีทองอร่าม คลุมด้วยชุดยาวสีขาว ไว้ผมยาว

แต่ที่ใบหน้า ยังไงก็คือตนเอง!

จะเป็นไปได้อย่างไร?

เฉินเกอต้องตกตะลึงอีกครั้ง ควบคุมความกลัวไม่อยู่แล้วถอยออกสองก้าว

เขามองไปที่ฉลามยักษ์อีกครั้ง ฉลามยักษ์กำลังมองที่ตนเองด้วยใบหน้าให้เกียรติ

ไม่แปลก ที่ฉลามยักษ์ไม่เพียงแค่ไม่ฆ่าเขา แต่ยังให้เกียรติอย่างสูงอีกด้วย

แท้ที่จริงแล้ว มันถือว่าตัวเขาเองเป็นเจ้านายของตำหนักแห่งนี้

งูเหลือมยักษ์ที่แลบลิ้นแล้วแลบลิ้นอีก บอกใบ้ให้เฉินเกอดูไปยังข้างๆของศพ

เฉินเกอจึงมองไปดู

ที่จริงแล้วข้างๆศพตัวนี้ มีหนังสือโบราณอยู่ม้วนหนึ่ง

ข้างบนมีหยกแขวนทรงกลมกำลังวางอยู่

อนาคอนด้าให้เขาเป็นคนเปิดออกเอง

เก็บความตกใจไว้ เฉินเกอยกมันขึ้นมา

เปิดหนังสือโบราณออก ข้างในเต็มไปด้วยอักษรโบราณมากมาย

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ศาสตราจารย์หยางได้ให้คำแนะนำเรื่องอักษรโบราณบางส่วนแก่เฉินเกอแล้วบ้าง

ด้วยเหตุนี้เองเนื้อหาของบทความนี้ เฉินเกอพอจะเข้าใจบ้างเล็กน้อย

“น่าจะเกี่ยวกับประวัติของศพตัวนี้ที่บันทึกไว้!”

“ข้างในพูดถึงภรรยาของฉัน แล้วก็พูดถึงไท่หยางเหมิงสามคำนี้ ด้านท้ายยังเขียนเกี่ยวกับมนุษยชน สองสามคำสุดท้าย เหมือนว่าจะพูดถึงการทำลายอะไรทำนองนี้!”

มีประโยชน์อยู่นะ เฉินเกอเข้าใจแค่เท่านี้

ข้างในกล่าวถึงภรรยาของเขา แล้วยังมีไท่หยางเหมิง หรือกำลังจะบอกว่า การเสียชีวิตของเทพเจ้าองค์นี้ มีส่วนเกี่ยวข้องกับไท่หยางเหมิง แต่ทำลาย ทำลายอะไร?

เป็นการที่มนุษยชนถูกทำลายล้างหรือ?

เฉินเกอรู้สึกยุ่งเหยิง

“นี่เหมือนว่าจะไม่ใช่พินัยกรรมที่ศพตนนี้ทิ้งเอาไว้นะ?”

เฉินเกอถามงูเหลือมยักษ์ที่

งูเหลือมยักษ์ที่ส่ายหัว

”ฉันรู้แล้ว หนังสือโบราณม้วนนี้ คือของผู้เฒ่าพิการที่พาแกมาไว้ที่นี่วางเอาไว้?”

เฉินเกอถาม

งูเหลือมยักษ์ที่พยักหัว

“ผู้เฒ่าพิการคนนี้เป็นใครกันแน่? ทำไมเขาถึงรู้ความลับมากมายขนาดนี้ แถมยังมีอิทธิฤทธิ์มากมาย?”