ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 722

บทที่ 722 ในที่สุดก็ได้พบหน้ากันสักที

เฉินเกอหันหน้าไปมองก็เห็นมีสาวๆหลายคนที่แต่งตัวอย่างมีสไตล์และมีรูปร่างหน้าตาที่งดงามยืนอยู่ตรงหน้า

หนึ่งในนั้นที่เป็นแกนนำกลุ่มทำให้ดวงตาของเฉินเกอต้องแดงแดงฉ่ำ

ซูมู่หาน！

ผู้หญิงตรงหน้า หากไม่ใช่ซูมู่หานแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ！

เฉินเกอเริ่มรู้สึกหายใจเร็วขึ้นมากะทันหัน

เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เฉินเกอรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาอยากเจอหน้ามู่หานใจจะขาด แต่ไม่รู้ว่าควรใช้อารมณ์ไหนและวิธีไหนไปเจอดี จนถึงบัดนี้มู่หานได้ปรากฏตัวต่อหน้าตนแล้ว

ทำให้สมองของเฉินเกอว่างเปล่า

เขาจ้องมองเธออย่างตกตะลึง เธอยังคงสวยเหมือนเดิม ยังคงมีจิตใจดีเหมือนเดิม และยังคงน่ารักเหมือนเดิม！

ซูมู่หานตกใจกับแววตาของเฉินเกอที่มองมา ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ในแววตานั้นเธอเห็นอารมณ์ที่แปลกประหลาดของผู้ชายคนนี้

“มู่หาน คนนี้คงจะเป็นบ้าแล้วมั้ง？”

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินเกอ เพื่อนร่วมหอหญิงทั้งหลายของเธอต่างก็รู้สึกหวาดระแวง รีบดึงตัวมู่หานออกห่าง

“ใช่แล้ว เพื่อนดูแววตาของเขาสิ ไม่ใช่ว่าเห็นความสวยของมู่หานแล้วเอ๋อไปเลยนะ？”

ยังมีผู้หญิงกล่าวต่อ

แววตาเผยความรังเกียจยิ่งนัก

“มู่หาน ฉันว่าพวกเรารีบไปกันเถอะ！”

บรรดาสาวๆหมดอารมณ์จะดื่มชานมแล้ว ลากตัวซูมู่หานจากไป

ส่วนซูมู่หานจ่ายเงินเสร็จก็มองเฉินเกอที่จ้องอย่างไม่กะพริบสายตาแวบหนึ่ง กำลังจะถูกเพื่อนร่วมหอดึงตัวออกไป

“มู่หาน คุณอย่าไปนะ！”

เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เห็นซูมู่หานกำลังจะออกไปจึงรีบดึงข้อมือของซูมู่หานไว้

เขากลัวว่ามู่หานไปแล้วไม่รู้จะได้เจอกันอีกทีเมื่อไหน ยิ่งไปกว่านั้นอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยก็เป็นได้

“หา！คุณจะทำอะไร？”

ซูมู่หานถูกเฉินเกอจับข้อมือไว้แน่นจนรู้สึกสะดุ้งตกใจ

พูดจากใจจริง เมื่อกี้เห็นแววตาของเฉินเกอแล้ว ถึงแม้เพื่อนร่วมหอจะมีอคติกับเขา แต่ในใจลึกๆของตน เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างบอกตนว่า เขาไม่ได้มีเจตนาร้าย ยิ่งไปกว่านั้นซูมู่หานเห็นในแววตาของเขามีความรักที่ลึกซึ้งแฝงอยู่！

โดยเฉพาะตอนที่ถูกเขาดึงข้อมือไว้ หัวใจของตนเต้นตุ้มๆต่อมๆไปหลายครั้ง

แต่ว่าด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอตกใจกลัวแล้วรีบสะบัดมือทิ้ง

เป็นไปได้อย่างไรกัน ตนไม่รู้จักคนนี้เลย ทำไมถึงเกิดความรู้สึกเช่นนี้ได้ล่ะ？

“ไอ้ลามก นายกล้าเสียมารยาทในที่สาธารณะเชียวเหรอ นายไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม！”

ส่วนเพื่อนร่วมหอที่เหลือทั้งหมดต่างพุ่งเข้ามาฉีกดึงเฉินเกอ

“ใช่แล้ว ความหวังดีกลับไม่เห็นค่า มู่หานช่วยเขา เขากลับมาล่วงเกินมู่หานซะงั้น พี่น้องอย่าให้เขาได้ใจเป็นอันขาด！”

คนกลุ่มหนึ่งได้ล้อมตัวเขาไว้

“พอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ！”

ซูมู่หานเห็นผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายและดูแล้วน่าสงสารอีกห่างหาก จึงไม่ได้ไปแจ้งความอย่างที่เพื่อนร่วมหอบอก

เธอเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน จึงลากตัวเพื่อนร่วมหอออกไป ประเด็นสำคัญคือตอนนี้เริ่มมีคนมามุงดูยิ่งขึ้นทุกทีเสียแล้ว！

วิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนาๆ

และมองแผ่นหลังของมู่หานที่จากไป เฉินเกอจึงค่อยๆได้สติกลับคืนมา

ไม่ถูก！ตอนนี้ทะลุมิติกลับมาในอดีต มู่หานในตอนนี้ยังไม่รู้จักตนเลย

เพราะความวู่วามของตนในชั่วขณะนั้นเกือบจะทำให้เธอตกใจกลัวเสียแล้ว

เฮ้อ！

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ