ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 724

บทที่ 724 ผมติดค้างคุณอยู่สองอย่าง

“อะไรนะ？คุณว่าคุณคือใครนะ？”

รปภ.กล่าวด้วยความหวาดกลัว

ไม่ว่าจะอย่างไรเขาคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มที่ยากจนคนนี้จะกล้าบอกว่าตนคือคุณชายเฉิน

แน่นอน เพียงแค่มองภายนอก เขาต้องไม่เชื่อแน่นอน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาเกรงกลัวก็คือ

แววตาของชายหนุ่มคนนี้

เมื่อกี้เขาไม่ได้สังเกตดูดีๆ

บัดนี้เมื่อเห็นแววตาของเฉินเกอ และได้ประสานตากับเฉินเกอ จู่ๆเขาก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างกำลังพุ่งมากดขี่ข่มเหงตน

ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เขาเสียวสันหลังมาก บวกกับกำลังแรงที่น่าเกรงกลัวของชายหนุ่มคนนี้

จึงไม่มีเหตุผลที่เขาจะไม่เชื่อ หรืออาจจะพูดว่าไม่กล้าที่จะไม่เชื่อก็ได้

บัดนี้ เขาหยุดชะงัก

ส่วนพวกหยางเสว่ก็ต้องหยุดชะงักไปด้วยเช่นกัน

“ฮ่าๆๆ เฉินเกอ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม？นายว่านายเป็นใครนะ？”

หยางเสว่กล่าวด้วยน้ำเสียงหัวเราะ

เมื่อกี้หยางเสว่คิดว่าเฉินเกอจะถูกซ้อนจนน่าอนาถ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความสามารถอย่างนี้ด้วย

เมื่อเทียบกันแล้ว เธอพุ่งประเด็นไปที่คำพูดของเฉินเกอที่บอกว่าเขาเป็นคุณชายเฉินมากว่า

คุณชายเฉินคือใคร？คือเศรษฐีอันดับหนึ่งในเมืองจินหลิงเชียวนะ และเป็นผู้มีชื่อเสียงเกรียงไกร

ถ้าเขาเป็นคุณชายเฉิน ตัวเองก็จะเป็นคุณนายของคุณชายเฉินแล้วสิ？ไม่ถูก ต้องเป็นอดีตคุณนายต่างหาก มันเป็นไปได้อย่างไรกัน

โดยเฉพาะเฉินเกอบอกว่าตนเป็นคุณชายเฉิน หยางเสว่ก็รู้สึกตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้มีความเกี่ยวพันกับคนนี้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมตนถึงได้กลัวอย่างนี้

ชั่วพริบตาเดียว หลี่เจิ้นกั๋วก็มาถึงที่ประตูทางเข้า

คิดว่าบัดนี้พี่สาวคงจะบอกอะไรเขาแล้ว และคงให้เขาดูรูปถ่ายของตนแล้วด้วย

เจิ้นกั๋ววิ่งมาหาตนอย่างดีอกดีใจ

“คุณชายเฉิน！”

เขาโค้งคำนับเก้าสิบองศา。

“คุณชายเฉิน！！！”

และผู้บริหารระดับสูงของบริษัทต่างก็ขานเป็นเสียงเดียวกัน

ใช่แล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคุณชายเฉิน ชื่อเฉินเกอที่ถูกตระกูลชุบเลี้ยงมาในสิ่งแวดล้อมที่ยากจนแสนเข็ญ

“อะไรนะ？”

บัดนี้ หยางเสว่กับพวกลู่หยางตกตะลึงจนเอ๋อไปเลย

โดยเฉพาะลู่หยางที่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวขึ้นมาทันที

คนยากไร้ในสายตาของตน ที่แท้แล้วเป็นคุณชายอย่างนั้นหรือ แม้กระทั่งประธานหลี่ก็ต้องโค้งคำนับด้วย？

พวกเขาเริ่มค่อยๆหายใจเร็วขึ้น แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนีเลยทีเดียว

“อืม ประธานหลี่ผมมีเรื่องสำคัญจะหารือกับคุณ พวกเราเข้าไปคุยกับในห้องทำงานกันเถอะ！”

เฉินเกอพยักหน้า

“ครับ คุณชายเฉิน！”

หลี่เจิ้นกั๋วกล่าว

เมื่อกำลังจะเดินเข้าไป

“รอเดี๋ยว！”

หยางเสว่อดไม่ได้ที่จะตวาดเสียงออกมา

“หืม？ท่านสุภาพสตรีท่านนี้ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือครับ？”

หลี่เจิ้นกั๋วมองเธอ

“ประธานหลี่ค่ะ คุณแน่ใจว่าไม่ได้จำคนผิดใช่ไหมคะ เขาชื่อเฉินเกอเป็นนักศึกษามหาลัยเดียวกัน ไม่ใช่คุณชายเฉินอะไรนั้น！เขาจะเป็นคุณชายเฉินได้ยังไงคะ？”

หยางเสว่รั้งหลี่เจิ้นกั๋วแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมา

“จำไม่ผิดแน่นอนครับ และคุณชายเฉินก็คือเฉินเกอครับ！”

หลี่เจิ้นกั๋วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

“เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้！”

หยางเสว่ล้มถอยหลังไปสองก้าว คำพูดเมื่อกี้ของหลี่เจิ้นกั๋วเหมือนไม่ใช่คำพูด แต่เป็นสายฟ้าที่เปี่ยมไปด้วยนักทำลายที่แข็งแกร่ง ทันใดนั้น มันได้ผ่าทำลายความหวังและความโหยหาของตนทั้งหมด

ทันใดนั้นรู้สึกว่าตนได้สูญเสียทุกอย่างไปแล้ว

“เสี่ยวเกอ！”

อย่าพูดถึงว่าตอนนี้หยางเสว่เสียใจกับการตัดสินใจเลือกแค่ไหน

“ช่างมันเถอะ ในเมื่อเลิกกันแล้วก็อย่าได้มาพัวพันกันอีกเลย ใช้ชีวิตต่อไปดีๆ ผมยังธุระที่ต้องจัดการ！”

เฉินเกอไม่ได้สนใจเธอต่อ เดินตรงเข้าไปด้านในของวิลล่าสปาทันที

เหลือไว้แต่เพียงผู้คนที่ตกตะลึงอย่างงุนงงและหยางเสว่ที่เสียใจภายหลังเป็นที่สุด

“คุณชายเฉินครับ คุณพูดถูกแล้วครับ ช่วงนี้วิลล่าที่หยุนติ่งเมาท์เทนแห่งหนึ่งจะทำการประมูลขายครับ คุณจะซื้อเหรอครับ？”

ในห้องทำงาน หลี่เจิ้นกั๋วกำลังถามอยู่