ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 736

บทที่736 บังเอิญขนาดนี้

“ทำไม? พวกคุณเองก็อยากลงมือหรือ?”

เฉินเกอหัวเราะเบาๆ

คนชราที่ลุกขึ้นด้วยจากการพยุงของคนวัยกลางคน รีบยืนขึ้น แล้วโค้งตัวลงเบาๆ

“จะกล้าได้ยังไงครับ คุณผู้ชายเป็นมังกรที่กำลังเล่นที่น้ำตื้น พวกเราคนธรรมดานี้ จะไปกล้าหือ!”

คนชราดูแล้วยังเป็นคนสูงวัยที่ยังดูแข็งแรงอยู่ แถมยังดูน่าเคารพนับถือ

แต่ว่าพอได้เผชิญหน้ากับคนหนุ่มคนนี้ อยู่ๆก็ทำตัวนอบน้อมแบบนี้ ทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นหลายๆคนถึงกับเหลือเชื่อ

ไม่ต้องพูดถึงหลานสาวสุดที่รักของเขาเลย

“คุณปู่ คุณปู่พูดอะไร? ทำไมถึงได้ทำตัวเกรงใจกับคนพรรค์นี้กัน เมื่อกี้ชกไม่โดน ครั้งมาดูกันว่าหนูจะชกจนหน้าเขาไม่แหก!”

คุณผู้หญิงตกใจเสียยกใหญ่ หลังจากนั้นก็ยับยั้งความโกรธของตัวเองไม่อยู่

ยังอยากจะเอาคืนอีก

“หยุดเดี๋ยวนี้! เปียวเปียว อย่าเสียมารยาท!”

คนชรารีบห้ามปราม

ส่วนเฉินเปียวเปียวแน่นอนว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ว่าเธอก็ทำตัวเหมือนกับคนวัยกลางคนอย่างชัดเจน เคารพในตัวคนชรา

ในตอนนี้ก็ยืนอยู่ข้างๆอย่างเรียบร้อยแต่โดยดี

หลังจากนั้น คนชราก็ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “คุณผู้ชาย เมื่อกี้ถามหลานสาวที่ไม่รู้เรื่องของผม ว่าทำไมถึงคุกเข่าลงใช่ไหมครับ?”

“อืม!”

เฉินเกอพยักหน้า

“เรื่องมันเป็นอย่างนี้ หลายปีก่อนเทือกเขาผานหลง มีท่านซินแสกุ่ยท่านหนึ่ง เก่งกาจเรื่องทำนายดวง สามารถที่จะคิดทุกข์สุขของผู้คนได้ เป็นคนที่มีฤทธิ์เหนือธรรมชาติ ตอนนี้เทือกเขาผานหลง มีอาจารย์เฉินมาอีกคน วาดฮู้ช่วยผู้คน และบินด้วยคุมกระบี่ เป็นคนที่อภินิหาร ตัวผมที่มาในครั้งนี้ ก็มาเพื่อขอฮู้เหมือนเดิม อยากจะขอร้องให้ท่านอาจารย์รับหลานสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนนี้ของผมไปเป็นศิษย์!”

คนชราบอกกับเฉินเกอ

เมื่อตอนเห็นเฉินเกอครั้งแรก คนชราสัมผัสได้ถึงพลังที่ไม่ธรรมดาจากตัวของชายหนุ่มคนนี้ พลังแบบนี้ กลับทำให้เขาที่เคยสนาม ถึงกับเป็นกังวล

จนถึงในตอนที่เมื่อกี้หนุ่มนี้แสดงท่าทางออกมา

ตัวเองถึงได้รู้ ที่แท้เขาก็เป็นปรมาจารย์เหนือปรมาจารย์ พวกยากแท้หยั่งถึงอะไรเทือกนั้น

ทำให้คนชราเกรงกลัว

ดังนั้นก็เลยเคารพแบบนี้

เฉินเกอกลับมองไปรอบๆ ผลลัพธ์เหรอ คนที่คุกเข่าอยู่ส่วนมากเป็นคนวัยกลางคน บวกกับคนที่มาอายุน้อยอยู่ข้างๆอีกหนึ่ง

น่าจะเป็นไปได้ว่า อาจจะมาขอรักษา ไม่ก็มาขอเป็นศิษย์

แถมเทือกเขาผานหลงนี้ ดูเหมือนจะเห็นได้ชัดว่าจะโดนคนที่แซ่เฉิน ยึดพื้นที่เปิดขึ้น

“อาจารย์คนนี้ชื่ออะไร?” เฉินเกอพอสงสัย ก็เลยถาม

“แซ่เฉิน ชื่อเกอ ชื่อว่าท่านอาจารย์เฉินเกอครับ!”

คนชราตอบอย่างนอบน้อม

“หืม? ท่านอาขารย์เฉินเกอ?”

เฉินเกอได้ยินประโยคนี้ กลับยิ้มออกมาอย่างสงสัย

เป็นไปได้ว่าท่านอาจารย์ที่ถนัดด้านดาบบินคนนี้ จะมีชื่อเหมือนกันกับตัวเอง

บนโลกใบนี้ คนที่สามารถเก่งกาจด้านการบินคุมกระบี่ได้ น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

คนๆนี้กลับมีชื่อและนามสกุลเหมือนตัวเองอีก เฉินเกอเองก็อยากจะพบสักครั้งจริงๆ ตกลงว่าเก่งกาจยังไง

ในตอนนี้ เฉินเกอกลับไม่ได้สนใจคนชราคนนี้ แล้วก็หมุนตัว เดินขึ้นไปด้านบนต่อ

ส่วนเฉินเปียวเปียว ก็ตกใจไปแล้ว

โอ้โห นี่คือเขาไม่ได้สนใจ ให้เกียรติคุณปู่เลยเหรอ?

“แกมันหาเรื่องตาย!”

เฉินเปียวเปียวยักไหล่ จากนั้นก็ลอยออกไปด้วยการกระโดดเพียงแค่ครั้งเดียว พุ่งตัวไปยังด้านหลังของเฉินเกอ

ส่วนคนชรากับคนวัยกลางคน อยากจะห้ามเธอ ก็สายไปเสียแล้ว

พวกเขาทั้งสองคน ได้รู้จักกันเป็นทางการแล้ว อย่างนั้นก็คือ คนๆนี้ ไม่สามารถที่จะมีเรื่องด้วยได้!

ส่วนเปียวเปียวเธอ......

อะไร?

คนชรามอง สีหน้าตกใจ

เฉินเปียวเปียวก็ยิ่งไม่อยากจะเชื่อ

เพราะว่า ในตอนที่ตัวเองเหลือระยะห่างอีกเพียงไม่กี่มิลลิเมตร อยู่ๆตัวเองกลับหยุดนิ่ง

จากนั้นก็ขยับตัวไปด้านหน้าตัวความไม่อยากจะเชื่ออีกครั้ง

ความรู้สึกแบบนี้จะอธิบายยังไงกันนะ ก็เหมือนกับว่าตัวเองออกแรงกระโดดหนึ่งครั้ง แล้วล้มลงบนที่ราบสูงทิเบต พยายามที่จะเตะตัวออกจากตำแหน่งที่ราบสูง ความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกกลัว ในพริบตาเดียวก็สามารถดูดกลืนหญิงสาวไปทั้งตัว

ตู้ม!

แต่วินาทีต่อไป หญิงสาวนี้ก็ถูกสะท้อนกลับไป

“เปียวเปียว!”

คนชราเกรงกลัวจนรีบดึงมือของหลานสาวเอาไว้

มองไปยังคนหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้เคารพอีกแล้ว แต่เป็นเริ่มเกรงกลัวขึ้นมามากๆ