ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 739

บทที่739 งานประมูล

“ท่านอาจารย์เฉินคาดเดาได้ถูกต้องแล้วครับ ครึ่งปีก่อน ผมได้เจอกับผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งจริงๆ ตัวกระผมตระกูลได้มีความสามารถทางด้านการต่อสู้มาตลอด ลูกน้องเองก็มีคนที่สนิทมากมาย ส่วนผู้ยอดฝีมือคนนั้น เป็นคนที่โดนอริของตระกูลของเราบังคับตัวไปเป็นตัวประกัน เพื่อที่จะทำให้ตระกูลของเราพ่ายแพ้ พวกเขาได้เชิญผู้ยอดฝีมือคนนั้นมาลอบฆ่าผม เขานั้นแข็งแกร่งมากจริงๆ ลูกน้องฝีมือดียี่สิบกว่าคนของผม ไม่แม้แต่จะเข้าไปใกล้ๆตัวได้ เขานั้นถือได้ว่าเป็นเลิศ!”

“หลังจากนั้น เป็นลูกชายของผม กับพวกบอดี้การ์ดอีกสิบกว่าคนเอาชีวิตตัวเองเดิมพัน เพื่อที่จะเข้ามาช่วยผม ถึงแม้ว่าผมจะหนีออกมาได้แล้ว แต่ก็ยังโดนเจินชี่ของเขาทำร้ายเข้า เจินชี่นั้นเพียงแค่โดนผมถากๆเท่านั้น แต่กลับแทบจะทำให้ผมตายคาสถานที่!”

ตอนที่พูดตรงนี้ นัยน์ตาของเฉินเทียนกางเต็มไปด้วยความหวัดกลัว

เห็นได้ชัดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ทิ้งบาดแผลฉกรรจ์เอาไว้ในใจของเขา

เฉินเกอพยักหน้าอย่างเข้าใจ

จริงๆแล้ว คนที่มีเจินชี่ มาเจอกับคนธรรมดาสามัญ ก็ถือว่าเป็นความแตกต่างโดยสิ้นเชิง

แต่ว่า คนที่มีเจินชี่ ล้วนจะมีกฎไม่ชัดเจนอยู่ข้อหนึ่ง นั่นก็คือ ไม่มีทางที่จะมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนธรรมดามากเกินไป

เหมือนกับแบบนี้ เฉินเกอก็เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก

เมื่อนานมาแล้วคุณลุงสองเคยบอกไว้ คนที่แข็งแกร่งจริงๆ กลับไม่ใช่คนของตระกูลฝึกฝนมนต์ลี้ลับพวกนี้ ถึงแม้ว่าตระกูลฝึกฝนมนต์ลี้ลับจะแข็งแกร่ง กุมอำนาจพื้นที่ๆหนึ่งเอาไว้

แต่ว่า ยังไงก็ไม่มีทางเป็นจุดสูงสุด

เขาเองเคยเจอ คนที่ผู้ฝึกตนจริงๆ หลอกหลอน

แถมยังเป็นหลอกหลอนในพื้นที่อีก

เจินชี่ของพวกเขากับอารองเหมือนกัน แต่ว่าไม่ใช่คนที่มาจากโลกยู่

เพราะฉะนั้น โลกใบนี้ใหญ่เกินใบ

เฉินเกอก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเมื่อก่อนแบบนั้น คิดโดยไม่รู้ว่าเพดานของโลกใบนี้มันเป็นแบบนี้

“ดังนั้นท่านอาจารย์เฉิน ธุรกิจของตระกูลพวกเราโดนฮุบไป ผมผลักทุกความหวังไปไว้บนตัวของหลานสาว ดังนั้นก็เลยยอมที่จะคุกเข่าขอร้องให้ท่านอาจารย์เฉินที่วัดผานหลงกวนรับตัวหลานสาวเป็นศิษย์ อย่างน้อยก็ให้หลานสาวได้เป็นผู้ฝึกตนจริงๆ!”

เฉินเทียนกางพูดขึ้น

“อืม เรื่องพวกนี้ค่อยๆเป็นค่อยไปเถอะครับ ผมจะรักษาบาดแผลภายในให้กับคุณก่อน!”

เฉินเกออ่านใจของอ่าน ไม่ได้พูดโกหก

บางที เขาอาจจะเป็นคนที่น่าสงสาร

บวกกับที่ยังไงตัวเองก็รับเฉินเปียวเปียวเป็นศิษย์แล้ว พูดขึ้นมาแล้ว ยังไงก็ต้องให้เกียรติกันเล็กน้อย

ในตอนนี้ เฉินเกอก็เลยเบิกนัยน์เทพทอง เพื่อที่จะรักษาบาดแผลและอาการป่วยของเฉินเทียนกาง!

จี้โจวตระกูลเฉิน เคยเป็นตระกูลที่ร่ำรวยในยุคนี้

เพียงแต่ว่าความวุ่นวายเมื่อครึ่งปีก่อน ทำให้ตระกูลนี้ซบเซาลงไป

ภายในมือ เหลือเพียงแค่บริษัทเล็กไม่กี่บริษัท เป็นเพียงแค่ตระกูลทั่วไปแล้ว

เฉินเกอกับเสี้ยวจู่ หลังจากที่ปิดเทือกเขาผานหลงแล้ว ก็มาถึงบ้านตระกูลเฉินเพื่อพักอาศัยชั่วคราว

เฉินเทียนกางทุ่มเททั้งหมด ดูแลเฉินเกอไม่ให้ขาด

ในขณะเดียวกัน ก็ส่งทุกคนที่มีออกไป เดินหน้าออกไปตามหาที่อยู่ของท่านซินแสกุ่ย

เฉินเกอเองก็ไปตามหา เกือบจะเดินครบภายในมณฑลจี้โจวนี้แล้ว น่าเสียดายมาก ไม่ได้ยินข่าวคราวของท่านซินแสกุ่ยเลยสักนิด

ในเวลาที่เหลือ เฉินเกอกลับอยู่ภายในสวน สอนให้เฉินเปียวเปียวฝึกไปด้วย แล้วก็ฝึกให้กับตัวเองไปด้วย

ในขณะเดียวกัน ไม่รู้ว่าทำไม เฉินเกอกลับพบเรื่องน่าประหลาด กำลังภายในของตัวเอง อยู่ๆก็ฝึกได้ช้าลง

แถมยังปรากฏสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจจนสงสัยเป็นอย่างมาก

“มันอยู่ภายในร่างกายตัวเองมาสี่ห้าวันแล้ว ตกลงนี่คืออะไร? ถ้าเกิดว่าพี่จื่อเยียนอยู่ก็ดีแล้ว เธอจะต้องรู้แน่ๆ!”

เฉินเกอมองเข้ามาภายในร่างกายของตัวเอง

ก็มองเห็นจุดดานเถียน ปรากฏจานกลมห้าแผ่นที่เรียงกันเป็นวงกลมตามรูปแบบ จานทั้งห้า แบ่งออกเป็นห้าสี มองดูแล้วสีสันหลากตา เต็มไปด้วยความน่าสงสัย

เฉินเกอลองสัมผัสด้วยพลังจิตขอตัวเอง แต่มันกลับไม่มีปฏิกิริยาเลยแม้แต่น้อย

แรกเริ่มเดิมที ในจุดดานเถียนเพียงแค่ปรากฏสีออกมาเล็กน้อยแบบด่างๆ

เฉินเกอในตอนนั้น กลับไม่ได้ใส่ใจ

แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้แล้ว พวกเขาดูเหมือนว่าจะยิ่งใหญ่แล้ว แถมยังแผ่กฎเกณฑ์บางอย่างออกมา

แน่นอนล่ะ ไม่มีพี่จื่อเยียนอยู่ข้างๆ เฉินเกอเกอเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ แต่กลับกำลังทบทวนความทรงจำของตัวเองตลอด คิดภาพหาคำตอบ

เขาแอบคิดๆ การบำเพ็ญปฏิบัติของตัวเองอาจจะถึงเพดานอีกครั้ง ก็เพราะว่ามีความเกี่ยวข้องกับจานห้าสีพวกนี้!

“ท่านอาจารย์ ยังกำลังบำเพ็ญปฏิบัติอยู่อีกเหรอคะ?”

ในตอนนี้ ประตูห้องก็โดนเคาะ