ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 741

บทที่ 741งานเลี้ยงที่หงเหมิน

ต้วนเฟิงเมื่อได้ฟังแล้วก็พยักหน้า แล้วได้พูดขึ้นว่า “อาจารย์ ผมเจ้าเข้าใจความหมายของท่านแล้ว ต่อจากนี้ ผมรู้แล้วว่า ควรจะทำอย่างไร”

เขาได้ยิ้มอย่างนิ่ง ๆ และในใจคงกำลังจะมีแผนการอยู่

เฉินเกอ เสนอราคามาสูงอย่างนี้ แน่นอนว่า

ผู้คนที่จำนวนมาก ย่อมไม่กล้าที่จะแข่งด้วย

และส่วนแฟนคลับสาว ๆ ของต้วนเฟิง ในเวลานี้ ต่างก็พากันมองเฉินเกอด้วยอาการตกใจ ซึ่งคิดไม่ถึงว่า คนที่ดูธรรมดาอย่างนี้ จะมีฐานะที่คาดไม่ถึง

และยิ่งไปกว่านั้น คนที่ทำหน้าทำตาใส่เฉินเกอในตอนแรก ๆ หรือผู้หญิงที่พยายามจะยั่วยุให้เฉินเกอเคลิ้มหลงนั้น

จะทำให้เฉินเกอรู้สึกชอบได้อย่างไร

และเฉินเกอเอง ก็ได้ใช้เงินเป็นจำนวนมาก ซื้อแส้ขนหางจามรีมา

ซึ่งเขาก็มีความคิดนี้อย่างนี้อยู่

ถึงแม้ว่า เงินแค่นี้ในสายตาของเฉินเกอนั้น จะมีค่าไม่มาก แต่ว่า เฉินเกอใช่ว่าจะเอาเงินนี้มาใช้เล่น ๆ

ที่ทำอย่างนี้ ก็เพราะว่าต้องเห็นแก่หน้าของผู้จัดงาน เพราะอีกอย่าง ตัวเองก็ต้องสืบเรื่องความเป็นมาของแส้ขนหางจามรี

เมื่อเฉินเกอได้เสนอข้อเรียกร้องขึ้น พนักงานเลยได้ไปเชิญผู้จัดการของพวกเขามา

ผู้จัดการคนนี้ แซ่หวาง เป็นคนในวัยกลางคน

“ขอบพระคุณ คุณชายเฉินที่สนับสนุน จนได้กลายเป็นผู้ประมูลรายใหญ่ ในงานนี้ นี่คือ นามบัตรของผมครับ”

ผู้จัดการหวางพูดด้วยกิริยาที่นอบน้อม

“ผู้จัดการหวาง ผมอยากจะถามคุณสักเรื่องหน่อย แส้ขนหางจามรีอันนี้ มีความเป็นมาอย่างไรหรอครับ”

เฉินเกอ ได้ถามไปอย่างตรง ๆ

“อันนี้หรอ คุณชายเฉิน คุณก็รู้ หากยังไม่ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของเดิม พวกเราเอง ก็ไม่สามารถที่จะละเมิดเนื้อหาที่อยู่ในสัญญาได้เหมือนกันครับ”

ผู้จัดการหวาง พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

“แต่ว่า ครั้งนี้ คุณชายเฉินเสนอราคามามากขนาดนี้ ผมเอง ก็พอจะบอกได้นิดหน่อยครับ”

ในระหว่างที่เขากำลังจะบอกนั้น

ทันใด ก็มีวัยรุ่นคนหนึ่งเดินตรงมายังผู้จัดการหวาง

วัยรุ่นคนนี้ ได้เหลือบมองไปที่เฉินเทียนกางและคนอื่น ๆ ก่อน จากนั้น ก็กระซิบไปที่ข้างหูของผู้จัดการ

หวางอย่างเบา ๆ

จากนั้น ก็เห็นผู้จัดการหวางตาค้างเบิกโต แล้วก็พยักหน้าในทันที

“ฉันเข้าใจแล้ว”

จากนั้น วัยรุ่นคนดังกล่าวก็ได้เดินกลับออกไป

“เป็นยังไงครับ จะพอบอกได้ไหมครับ”

เฉินเทียนกางเหลือบมองไปที่วัยรุ่นคนดังกล่าวเช่นกัน จากนั้น ก็ได้มองไปที่ผู้จัดการหวาง

“นี่มันแน่นอนอยู่แล้วครับ แต่ว่า ยังไม่ต้องรีบดีกว่า คุณชายเฉินครับ ท่านประธานเฉิน เพื่อนของผม ที่จริงเขาก็อยากได้แส้ขนหางจามรีชิ้นนี้เหมือนกัน ซึ่งเขาสนใจมาก เฮอะ ๆ ตอนนี้ เขาเองก็ได้จองโรงแรมไว้แล้ว เอาอย่างนี้ไหม เดี๋ยวพวกเราเป็นคนกลาง จากนั้น เราทั้งสองฝ่าย ค่อยไปตกลงราคากัน ถ้าเกิดว่าตกลงราคากันสำเร็จ กำไรงามเชียวนะครับ”

ทันใด ผู้จัดการหวาง ก็มีทีท่าที่เปลี่ยนไป ถึงได้พูดกับเฉินเกอแบบนี้

เฉินเกอเอง ก็เข้าใจความหมายของเขา

เรื่องนี้ ต้องเกี่ยวกับคุณชายต้วนเป็นแน่

หรือไม่ก็คงจะเกี่ยวข้องกับผู้ฝึกตนก็เป็นได้

แส้ขนหางจามรีนี้ เกรงว่า ตัวเองคงจะเอามันไปง่าย ๆ ไม่ได้แล้ว

จากที่ได้ฟังคำพูดของผู้จัดการหวางแล้ว ทำให้รู้ว่า ตัวเองคงจะไม่สำคัญเท่ากับคุณชายต้วนหรอก

“อาจารย์เฉิน เอาอย่างไรดีครับ”

เฉินเทียนกางถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงดูกังวล

“ในเมื่อมีคนเชิญแล้ว จะไม่ไปได้อย่างไรกันล่ะ งั้น พวกเราก็ไปเจอกับเพื่อนของผู้จัดการหวางคนนี้ก่อนแล้วกัน ไม่แน่ว่า ที่พวกเราซื้อเจ้านี่มาในราคาพันล้าน อาจจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวได้ ”

เฉินเกอ พูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม ๆ

เฉินเทียนกางไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นอาจารย์เฉินพูดอย่างนี้แล้ว ตัวเองเลยไม่รู้จะต้องพูดอะไรต่อดี จึงทำได้แค่เพียง ทำตาม

และก็มองไม่ทันว่า ผู้จัดการหวางนั้น หันกลับไปทำปากขมุบขมิบใส่

ณ ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมจี้โจว

ภายในโรงแรม ดูเงียบไร้ผู้คน