ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 876

"ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ดูเหมือนว่านายจะไม่คุ้นเคยกับทางน้ำ" เฉินเทียนจ้าวพยักหน้าอย่างจริงจัง แน่นอนว่า เขาไม่มีทางเชื่อสิ่งที่เฉินเกอพูด

"ใช่ ขอบใจเธอ มิฉะนั้นเราอาจจะอดตายกลางทะเล" เฉินเกอแสดงรอยยิ้มจาง ๆ

"ไม่เป็นไร คนบนเกาะของเราแต่ไหนแต่ไรล้วนมีอัธยาศัยดีและกระตือรือร้น พวกนายสามารถอยู่ที่นี่เพื่อพักผ่อนอีกสักสองสามรอให้พักผ่อนดีแล้ว พวกเราค่อยให้อาหารทะเลแก่พวกนาย แน่นอนว่าจะต้องเพียงพอให้พวกนายทุกคนกินแน่" ใบหน้าของเฉินเทียนจ้าวประดับรอยยิ้มเช่นกัน แต่ไม่ว่าจะมองดูยังไงก็ออกจะดูเสแสร้ง

"อย่างนั้นก็ต้องขอบคุณพี่เฉินล่วงหน้าแล้ว ที่เกาะฉันได้ให้เงินค่าใช้จ่ายไปแล้วก้อนหนึ่ง ถ้าหากไม่เพียงพอล่ะก็สามารถเพิ่มอีกได้" เฉินเกอจุดบุหรี่และมองไปยังเกาะต่างๆ ที่ปรากฏขึ้นสุดปลายท้องทะเล

"นี่ไม่ต้องแล้ว พวกเราล้วนแซ่เฉิน บางทีอาจเคยเป็นครอบครัวเดียวกันมาก่อนเมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว ช่วยเหลือซึ่งกันและกันถือเป็นเรื่องสมควร" เฉินเทียนจ้าวส่ายหัวและปฏิเสธ

"อย่างนั้นก็ขอบคุณพี่เฉินแล้ว" มุมปากของเฉินเกอยกยิ้ม

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉินเกอก็เกิดข้อสงสัยขึ้นเล็กน้อยในใจ คนเหล่านี้ล้วนมีแซ่เฉิน ไม่แน่ว่าบางทีพวกเขาอาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินผู้ฝึกตนจริงๆ

เฉินเกอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับยืนอยู่บนดาดฟ้าตลอดเวลา

สิ่งที่ทำให้เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจก็คือ เรือลำนี้ไม่ได้แล่นไปยังเกาะรอบๆ เลยสักนิด แต่กลับกำลังตกปลาจริงๆ เมื่อมองดูอวนอาหารทะเลที่จับได้ ในใจของเฉินเกอก็เกิดความสงสัย แต่สีหน้าภายนอกยังคงสงบนิ่ง

หลังจากยืนอยู่บนดาดฟ้าสักพัก เฉินเกอก็กลับไปที่ห้องโดยสาร

"พี่เทียนจ้าว จะจัดการกับเขาอย่างไร?" เมื่อเห็นเฉินเกอเข้าไป หลายคนที่กำลังตกปลาอยู่ก็รีบมารวมตัวกันตรงหน้าเฉินเทียนจ้าวและถามด้วยเสียงเบา

"ไม่ต้องกังวลไป รอให้แล่นออกไปสักพักก่อน ฉันจะหาโอกาสดู" เฉินเทียนจ้าวเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าและเปลี่ยนเป็นสีหน้าเหี้ยมเกรียม

"ไม่ว่าเจ้าหนุ่มนี่จะมีสถานะเป็นยังไง แต่ในเมื่อเขาเป็นผู้ฝึกตน ก็ไม่สามารถปล่อยให้เขารอดไปได้"

"ครับ!" ฝูงชนกระซิบอีกครั้ง

ตลอดทั้งวัน เฉินเกอแทบจะนั่งอยู่ในห้องโดยสารของเรือและมองดูสถานการณ์ในทะเล

จนกระทั่งท้องฟ้าถูกปกคลุมอีกครั้ง เฉินเกอก็หยิบบุหรี่ออกมา เตรียมจะจุดสูบสักสองอึด แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้หยิบไฟแช็กออกมา ตัวเรือก็กระแทกบางอย่างเข้าทั้งลำ

บุหรี่ในปากของเฉินเกอก็ตกลงไปบนเรือด้วยเช่นกัน

"น้องชายท่าไม่ค่อยดีแล้ว จู่ๆ เรือก็ชนแนวปะการัง พวกเราจำเป็นต้องหยุดซ่อมบำรุงเร่งด่วน" เฉินเทียนจ้าวรีบเข้ามาทันทีและเอ่ยพูดด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล

"ชนแนวปะการัง?" เฉินเกอเงยหน้าขึ้นและถาม

"ใช่ ท้องฟ้ามืดเกินไป พวกเราไม่ได้มาที่นี่บ่อยนักเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา แต่ว่านี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แค่ไปที่เกาะที่อยู่ไม่ไกลเพื่อซ่อมเรือก็ได้แล้ว" เฉินเทียนจ้าวพยักหน้าซ้ำๆ

"ต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือไม่?" เฉินเกอจุดบุหรี่และเดินออกจากห้องโดยสาร

ขณะที่เขาพูด สายตาของเฉินเกอก็มองไปรอบๆ แน่นอนว่าเขาเห็นตัวเรือที่เอียงอย่างชัดเจน อีกทั้งบนดาดฟ้ายังมีรอยน้ำอยู่ไม่น้อย ลูกเรือหลายคนกำลังยุ่งอยู่กับการวิดน้ำลงทะเล

"นายไม่ต้องช่วยเหลืออะไรแล้ว" เฉินเทียนจ้าวส่ายหัว เขาเหยียดมือและชี้ไปที่เกาะใกล้เคียง "ที่นั่นมีเกาะเล็กๆอยู่ พวกเราหยุดอยู่ที่นั่น คาดว่าเราน่าจะซ่อมเรือได้เสร็จภายในคืนเดียว เพียงแต่เกรงว่าคืนนี้เราคงต้องค้างคืนที่นั่นแล้ว"

"อย่างนั้นก็ลำบากพวกนายแล้ว" เฉินเกอพูดเรียบๆ

เนื่องจากเฉินเทียนจ้าวไม่เอ่ยปาก เฉินเกอจึงยืนนิ่งอยู่บนดาดฟ้าไม่เคลื่อนไหวอะไร