ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 889

ความกังวลของเฉินอู่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

แม้ว่าเฉินเตี๋ยนชางจะจับตัวพ่อแม่และพี่สาวของเฉินเกอไปที่เกาะโยวหลง แต่ช่วงระยะเวลานี้ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากใจ พร้อมทั้งดูแลพวกเขาอย่างดี มันถึงเป็นโรคทางใจของเขามาโดยตลอด

อย่ามองว่าเฉินเตี๋ยนชางรับปากจะให้เขาเป็นผู้สืบตำแหน่งของตระกูลเฉิน ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงเด็กที่เฉินเตี๋ยนชางเก็บมาเลี้ยง แต่ในตัวของเฉินเกอนั้นมีเลือดของตระกูลเฉินอยู่

ถ้าไม่กำจัดเฉินเกอล่ะก็ ไม่แน่สักวันหนึ่งเฉินเกออาจจะมาแทนที่ตำแหน่งของเขา

"พวกนายสองคนเข้ามาหน่อย" เมื่อคิดไปครู่หนึ่ง เฉินเกอเดินไปที่ประตูห้อง พูดกับลูกน้องคนสนิทสองคนที่ยืนอยู่ด้านนอก

"พี่เฉินอู่" ทั้งสองคนรีบเดินเข้ามา พร้อมกับปิดประตูห้อง

"ข่าวที่เฉินเกอมาถึงเกาะกง พวกนายรู้แล้วใช่มั้ย?" เฉินอู่ยื่นบุหรี่ให้กับพวกเขาคนละหนึ่งมวน ตัวเองก็จุดขึ้นมาหนึ่งมวน นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้แล้วถาม

"ทราบแล้วครับ" ทั้งสองมองสบตากัน

"พรุ่งนี้พวกนายไปที่เกาะกง ไปกำจัดเฉินเกอด้วยตัวเอง จำไว้ต้องลงมืออย่างรวดเร็ว ทางที่ดีที่สุดอย่าให้คนอื่นเห็น" เฉินอู่หรี่ตาพูดด้วยเสียงต่ำ

"แต่พี่เฉินอู่ ความหมายของหัวหน้าเผ่าคือให้ทดสอบความสามารถของเฉินเกอ โดยที่ไม่ทำร้ายเขา?" ทั้งสองคนสงสัยอย่างมาก พวกเขาที่เป็นลูกน้องคนสนิทของเฉินอู่ ก็ต้องรู้คำสั่งของเฉินเตี๋ยนชางอยู่แล้ว

"ฉันให้พวกนายไปกำจัดเฉินเกอ ฟังไม่เข้าใจคำพูดของฉันหรือไง?" เฉินอู่ขมวดคิ้วในทันที "พูดกับพวกนายตามตรง การที่เฉินเกอมีชีวิตอยู่มันเป็นภัยคุกคามต่อฉัน ขอเพียงให้เขาหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้ ฉันถึงจะรับตำแหน่งผู้สืบทอดของตระกูลเฉินได้อย่างมั่นคง"

"เข้าใจแล้ว" เฉินอู่พูดเช่นนี้ เขาทั้งสองก็เข้าใจความหมายแล้ว

"ในเมื่อเข้าใจแล้วก็ไปเตรียมตัวได้เลย ฉันหวังว่าพรุ่งนี้จะได้ยินข่าวดีจากพวกนาย เลี้ยงพวกนายมาตั้งหลายปี ได้เวลาช่วยฉันคลี่คลายปัญหาแล้ว!" เฉินอู่ใช้แรงสูบบุหรี่ไปหนึ่งคำ บุหรี่เผาไหม้ไปครึ่งมวน เขาโบกมือไล่

"ครับ!" ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรมาก พวกเขารู้ว่าเวลานี้เฉินอู่กำลังโมโห

หลังจากที่ทั้งสองออกไปแล้ว เฉินอู่ถึงรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย ลูกน้องคนสนิทที่เลี้ยงมากับมือ ฝีมือไม่เบา อีกอย่างเขากำลังคิดที่จะส่งพวกเขาไปร่วมงานประลองฝีมือของผู้ฝึกตน ขอเพียงได้อันดับที่ดีในงาน ตำแหน่งที่อยู่ในตระกูลเฉินของเขาก็จะยิ่งสูงขึ้น

เช่นนี้แล้วก็จะสามารถกุมตำแหน่งของหัวหน้าเผ่าไว้ในมืออย่างแน่นขึ้นไป

"เฉินเกอ หากนายอยู่ที่หัวเซี่ยตลอด ฉันก็จะไม่สนใจนายเลย แต่เมื่อนายอยากจะมาหาเรื่องที่เกาะโยวหลง ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะทำให้นายกลับไปไม่ได้อีก เฉินอู่กำขาโต๊ะ เมื่อออกแรง ขาโต๊ะก็แหลกละเอียดไปเลย

——

เฉินเกอไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องเมื่อวานเลย

ตรงกันข้ามชาวบ้านทั่วไปบนเกาะกงต่างก็ระมัดระวังตัว พวกเขารู้ว่าหลานชายของหัวหน้าเผ่าอาศัยอยู่บนเกาะ และหลานชายคนนี้ดูเหมือนจะมีความแค้นกับตระกูลเฉิน

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ต้องลำบากพวกนายแล้ว" เฉินเกอเรียกศิษย์ตำหนักสวนหยางทั้งหมดมาตรงหน้าตัวเอง กล่าวกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"วางใจเถอะพี่เฉิน มีพวกเราอยู่ ยังไงก็สามารถจับตาเกาะนี้ได้อย่างทั่วถึง ไม่ว่าใครเข้ามา เราจะรายงานพี่คนแรก!" ทุกคนต่างพยัก และพูดก็พร้อมเพรียงกัน