ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 958

"เป็นไปไม่ได้!"

เมื่อเห็นการตายอย่างอนาถของแร้งด้วยตาตัวเอง สีหน้าของเฉินอาหมันก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้แต่ดวงตาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาเป็นถึงหนึ่งในผู้ฝึกตนชั้นสุดยอดของวงศ์ตระกูล เหตุใดจึงพ่ายแพ้ในเงื้อมมือของเฉินเกออย่างน่าสังเวช

ถ้าจะบอกว่าเฉินเกอเติบโตอยู่ในตระกูลตั้งแต่เด็ก ได้ฝึกฝนวรยุทธ์เช่นเดียวกับเขา เขาก็สามารถเข้าใจได้ ถึงอย่างไรพรสวรรค์ของทุกคนก็แตกต่างกัน

แต่เขาก็รู้ดีว่า เฉินเกอเป็นลูกที่ถูกตระกูลเฉินทอดทิ้ง ใช้ชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์มาโดยตลอด แม้ว่าจะมีผู้ฝึกตนอยู่ในโลกมนุษย์ แต่ก็มีศักยภาพอ่อนแอมาก แล้วจะสามารถถ่ายทอดความสามารถที่แข็งแกร่งเช่นนี้ให้เฉินเกอได้อย่างไร

ส่วนเขานั้นได้ฝึกฝนวรยุทธ์ชั้นสุดยอดของตระกูลเฉินมาโดยตลอด เมื่อประมือกับเฉินเกอในตอนนี้ ไม่เพียงแต่สังหารอีกฝ่ายไม่ได้ แม้แต่บาดเจ็บยังไม่มีสักนิด

"เอ๊ะ? คุณหมายถึงอะไรเป็นไปไม่ได้?" เฉินเกอก้มหน้ามองเขา แล้วถามเบาๆ

"เหตุใดคุณถึงแข็งแกร่งแบบนี้ มันไม่สมจริงเลย!" เฉินอาหมันกัดฟันกรอด จ้องหน้าเฉินเกออย่างโกรธเกรี้ยว

"คุณยังไม่รู้อะไรอีกมาก ผมไม่สามารถอธิบายให้คุณฟังทุกเรื่องได้หรอก" เฉินเกอหัวเราะลั่นแล้วพูดต่อว่า "เล่าเรื่องของตระกูลเฉินที่คุณรู้ให้ผมฟัง เห็นแก่ที่เราใช้แซ่เดียวกัน ผมจะไว้ชีวิตคุณสักครั้ง แค่จะทำลายพลังวิชาของคุณเท่านั้น"

"ผม..."

ถ้าจะบอกว่าเมื่อครู่เฉินอาหมันยังคงเด็ดเดี่ยว เช่นนั้นในตอนนี้ก็เริ่มหวั่นไหวแล้ว

ถึงอย่างไรการสังหารเฉินเกอก็ไม่ใช่ภารกิจที่ผู้นำตระกูลมอบหมายให้เขาทำ แต่เป็นคำสั่งลับจากเฉินอู่ ถ้ายังยืนกรานไม่พูด ก็มีแต่ตายกับตาย ถ้าพูดออกไป อย่างน้อยก็ได้รับความปลอดภัยในตอนนี้ แม้ว่าผู้นำตระกูลจะรู้ มันก็เป็นเรื่องของอนาคต

บางทีอาจจะเห็นแก่ที่เฉินอู่ชี้แนะตน ไม่ทำให้ตนลำบากเกินไป

"ผมจะให้เวลาคุณคิดทบทวนสิบนาที" เฉินเกอควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู มันเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว อีกสองชั่วโมงจะมีทหารจากหน่วยรบมาลาดตระเวนรอบๆ จำเป็นต้องคลี่คลายสถานการณ์ให้เรียบร้อยก่อนที่พวกเขาจะมาถึง

สิบนาทีผ่านไปเรื่อยๆ

ไม่นานเวลาก็หมดลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะพูด เฉินเกอก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ อันที่จริงตอนนี้เขาก็ได้ข้อมูลของเผ่าไห่ต้องมาแล้ว รู้ว่าความลับของเกาะโยวหลงเป็นเพียงเรื่องของเวลา

สิบนาทีผ่านไป เฉินอาหมันหรี่ตาลง เอื้อมมือเข้าไปบีบคอของเฉินอาหมัน

ฝ่ายหลังถูกเฉินเกอสกัดจุดไว้ ได้แต่มองตาปริบๆ ไม่สามารถใช้มาตรการป้องกันใดๆ

ในสายตาของเฉินอาหมันเห็นมือของเฉินเกอใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงภาพอันน่าสังเวชที่แร้งถูกเฉินเกอเหยียบหน้าอกเมื่อครู่ ในช่วงเวลาก่อนตาย เขาเกิดกลัวขึ้นมา

"อย่า เดี๋ยวก่อน!" ในขณะที่ฝ่ามือของเฉินเกอกำลังจะสัมผัสลำคอของเขา เฉินอาหมันก็กลืนน้ำลาย พูดด้วยเสียงสั่น