ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 980

"ทุกคนมาได้จังหวะพอดี!"

"สองคนนี้บอกว่ารู้จักกับท่านประธานของพวกเรา แถมยังโทรศัพท์ไปบอกให้เขามาหาที่นี่ พวกเราจะคอยดูอยู่ที่นี่แหละ ดูสิว่าตกลงเป็นเรื่องจริงไหม ถ้าหากไม่ใช่เรื่องจริง งั้นก็ต้องไล่พวกเขาออกไปจากที่นี่ซะ!"

พนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นผู้คนล้อมวงเข้ามา ก็ได้เอ่ยพูดเสียงดัง

"พูดเป็นเล่นไปได้ ท่านประธานของพวกเราเป็นคนมีชื่อเสียงติดอันดับของประเทศโวกั๋ว จะมาเจอง่ายๆ ได้ยังไง"

"เท่าที่ฉันดูนะ ไล่พวกเขาออกไปเลยดีกว่า ไม่รู้เป็นคนบ้ามาจากที่ไหน!"

หลังจากพนักงานรักษาความปลอดภัยพูดจบ คนอื่นๆ ก็ได้ชี้ไม้ชี้มือไปที่เฉินเกอและไป๋เสี่ยวเฟยด้วยความสงสัย แม้แต่พวกเขาที่ทำงานอยู่ในบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป ยังมีโอกาสได้เจอท่านประธานน้อยมาก พวกเขาได้ยินมาว่าท่านประธานนั่งเครื่องบินไปเจรจาธุรกิจแทบทุกวัน

เห็นเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวของท่านประธานจอดอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกบริษัทเป็นบางครั้งเท่านั้น ถึงขนาดที่ว่ามีคนไม่น้อยที่ทำงานในบริษัทมาหลายปี แต่ยังไม่เคยเจอกับจางจ้านต้งเลย เห็นแค่รูปถ่ายบนผนังในห้องโถงเท่านั้น

"เฉินเกอ จางจ้านต้งคนนั้นจะลงมาเมื่อไหร่?" ไป๋เสี่ยวเฟยถูกพวกเขาวิจารณ์จนหน้าแดง ถ้าไม่ใช่เพราะมีเฉินเกออยู่ข้างๆ คงเกิดเรื่องขึ้นมาแล้ว เขาคงหาเรื่องคนพวกนี้ไปนานแล้วล่ะ ตอนนี้ได้แค่ฟังพวกเขาพูด แต่ตัวเองกลับพูดไม่ออกสักคำ จึงทำให้รู้สึกอึดอัดมาก

"อีกสักพักแหละ" เมื่อเทียบกับไป๋เสี่ยวเฟย เฉินเกอไม่ได้เห็นคนพวกนี้อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ผ่านไปสิบกว่านาที ประตูของตึกได้ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยผลักออกกะทันหัน ชายวัยกลางคนที่สวมสูทเข้ารูป แต่งผมอย่างเนี้ยบคนหนึ่งได้วิ่งเข้ามาด้านใน ตอนที่เดินลงพื้นต่างระดับเกือบล้มลงไปบนพื้นอีกด้วย

เมื่อเห็นเขา ทุกคนที่ล้อมวงกันอยู่ก็พากันอึ้งไปเลย

คนที่โผล่มาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นจางจ้านต้ง ท่านประธานแห่งบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปของพวกเขานั่นเอง

ตอนแรกบางคนยังมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นใคร เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นตัวจริงมาก่อน เคยเห็นแค่รูปภาพบนผนังเท่านั้น จนถึงตอนที่จางจ้านต้งเดินมาถึงตรงหน้า พวกเขาถึงตั้งสติขึ้นมาได้ว่าคนคนนี้เป็นใคร

"น้องเฉินเกอ ไม่เจอกันหลายปีเลยนะ!" จางจ้านต้งใช้มือจับชายสูทเอาไว้ พลางสาวเท้ามาตรงหน้าเฉินเกอ เห็นคนหนุ่มที่คุ้นเคยคนนี้ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก

"ลูกน้องพวกนี้ของพี่ ไม่เชื่อว่าประธานผู้สูงส่งอย่างพี่จะรู้จักกับคนอย่างผม" เฉินเกอหัวเราะฮ่าฮ่า แล้วพูดหยอกล้อ

"ฉันบอกทุกคนเอาไว้นะ ท่านนี้คือคุณเฉิน เป็นเพื่อนที่สำคัญมากของฉัน ต่อไปถ้าหากกล้าขวางเขาเอาไว้ด้านนอกอีก พวกนายก็ไม่ต้องทำงานที่บริษัทนี้แล้ว!"

สามารถสร้างอาณาจักรธุรกิจขนาดใหญ่อย่างนี้โดยเริ่มจากมือเปล่าได้ ถึงแม้จะมีโชคช่วยอยู่บ้าง แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือความสามารถที่น่าตกใจของจางจ้านต้ง เขาเข้าใจคำพูดของเฉินเกอขึ้นมาทันที และได้หันไปมองพนักงานเหล่านั้น พลางตำหนิเสียงต่ำ

"เข้าใจแล้วครับ เข้าใจแล้วค่ะ......" ทั้งสิบกว่าคนนั้นต่างพากันตกใจจนไม่กล้าขยับตัว

ใครจะไปคิดว่าสองคนที่ดูธรรมดาอย่างนี้ จะรู้จักกับท่านประธานของพวกเขา ถ้าไม่ได้เห็นเองกับตา ใครจะกล้าเชื่อกันล่ะ

"น้องเฉินเกอ เชิญด้านในเถอะ" ได้ยินพวกเขาตอบรับ จางจ้านต้งถึงได้หันไปพูดกับเฉินเกออย่างพึงพอใจ "นายมาได้จังหวะพอดีเลย ฉันเพิ่งบินกลับมาจากสหพันธรัฐต้าซีเมื่อเช้านี้เอง ถ้าหากมาเร็วกว่านั้นหลายชั่วโมง เกรงว่าจะทำให้นายต้องรอนานแล้วล่ะ"

"ไม่กระทบการพักผ่อนของพี่เหรอ?" เฉินเกอยิ้มพลางเอ่ยถาม

"ไม่กระทบเลย ไม่กระทบอยู่แล้ว ฉันรอให้นายมาหาตลอด อยากไปเยี่ยมเยียนนายสักหน่อย แต่น่าเสียดายที่ยุ่งมากเกินไปจริงๆ และนายก็อาจจะไม่ได้อยู่ที่ไหนเป็นหลักแหล่ง ฉะนั้นจึงรออยู่อย่างนี้มาตลอด รอไปรอมาก็ผ่านไปหลายปีเลยทีเดียว นายอย่าถือสาเด็ดขาดนะ!"