ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง

“คุณคิดว่าตำรวจเขาจะเชื่อหรือว่าคุณถูกข่มขืนในเมื่อสภาพของคุณไม่มีอะไรขาดวิ่นแม้แต่ชิ้นเดียว”“คนบ้า ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” หญิงสาวดันอกเขาแต่ก็เหมือนไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ชายหนุ่มไม่สนใจกับคำพูดของหญิงสาวแม้แต่น้อยเขาจ้องมองใบหน้าเนียนอย่างหลงใหล“คุณทำให้ผมโมโหนะอิน” หญิงสาวชะงักเมื่อเขาเรียกชื่อเธออย่างคนสนิท“ใช่ไปยั่วโมโหคุณตั้งแต่เมื่อไร ฉันอยู่ของฉันดีๆคุณต่างหากที่เขามาวุ่นวายกับฉันเอง”“อย่ามาเถียงนะ” เขาตวาด“ฉันไม่สำคัญสำหรับคุณไม่ใช่หรือปล่อยฉันซิแล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก” หญิงสาวมองจ้องตาเขาเขม็ง ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวจ้องลึกลงไปในแววตา มณีอินจึงเป็นฝ่ายหลบสายตาคมของเขา“ทำไมไม่อยากเห็นหน้าผมมากขนาดนี้เลยหรือไง” ชายหนุ่มเสียงแข็งขึ้นมาอีกครั้ง“ใช่ ทั้งรังเกียจทั้งขยะแขยงด้วยซ้ำ ปล่อย” หญิงสาวสั่ง“ได้ ผมจะดูซิว่าปากกับใจของคุณมันตรงกันหรือเปล่า” “คุณจะทำอะไร อย่านะจามาล...” เสียงของหญิงสาวกลืนหายเข้าไปในลำคอเพราะถูกปิดด้วยปากของชายหนุ่ม ผ้าคลุมเตียงถูกดึงออกจากตัวของหญิงสาวด้วยความชำนาญของอีกฝ่ายและตามด้วยเสื้อผ้าของเขาเอง ในเวลาไม่ถึง 2 นาทีร่างทั้งสองก็เปล่าเปลือย