ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 28

ยามีนะจึงนั่งเล่นและเปิดดูรูปภาพที่หญิงสาวไปถ่ายตามสถานที่ต่างอย่างเพลินตาและมาสะดุดกับภาพๆ หนึ่งเข้า เด็กสาวขยายภาพให้ใหญ่ขึ้นและก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายหญิงในรูปพอดีกับที่มณีอินเดินออกมาจากห้องน้ำ ยามีนะหันไปมองและถามอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง

“พี่ไปเห็นเขาสองคนที่ไหนคะ” มณีอินอ้ำอึ้งพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเอาเสียเลย

“ตอนที่พี่ไปถ่ายภาพอาคารบ้านเรือนแถวชานเมืองนะ” หญิงสาวเดินเข้ามานั่งลงบนเตียง

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกพี่จามาลคะ” เด็กสาวถาม

“มันไม่ใช่เรื่องของพี่และอีกอย่างพี่ก็ไม่อยากเห็นคนที่รักกันมากต้องมาผิดใจกัน อาจจะเป็นคนหน้าเหมือนก็ได้นะยามีนะ” หญิงสาวบอก

“ผู้หญิงและผู้ชายคู่นี้หนูจำได้ดี หนูจะไปบอกพี่จามาล”

“บอกแล้วได้อะไร ยามีนะไม่เห็นหรือว่าพวกเขารักกันมากแค่ไหน เขาไม่เชื่อพี่หรอกมีแต่จะหาว่าพี่ตัดต่อภาพขึ้นมานะซิ รู้ไหมว่าพี่ชายของยามีนะให้พี่มาทำงานที่นี่เพราะอะไร” หญิงสาวกล่าวเสียงเครือ

“เพราะอะไรคะ” เด็กสาวถาม

“เพราะเขาต้องการแก้แค้นพี่ที่เป็นตัวการให้พี่สาวของพี่ยกเลิกการหมั้นกับเขาท่ามกลางแขกมากมายนะซิ” หญิงสาวบอก ยามีนะอ้าปากค้าง

“แสดงว่าที่ป้าซาฮาบอกว่าพี่ชายแค้นสาวไทยก็หมายถึงพี่นะหรือคะ”

“ใช่” หญิงสาวพยักหน้า

“ไม่ได้พี่ชายทำแบบนี้ไม่ถูก มีนะจะไปพูดกับพี่ชายให้รู้เรื่อง”

“อย่านะ ปล่อยไปเถอะอีกไม่กี่วันงานพี่ก็จะเสร็จแล้วพี่จะกลับเมืองไทยเลยคงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว อีกอย่างถ้าไปบอกพี่ชายเราตอนนี้พรุ่งนี้เราก็อดไปเที่ยวกันนะซิ” หญิงสาวบอก ยามีนะทำท่าทางครุ่นคิด

“จริงด้วยงั้นเอาไว้ทีหลังก็ได้แต่มีนะไม่ยอมให้พี่ชายถูกสวมเขาแบบนี้แน่ ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายเห็นกงจักรอย่างฟีน่าเป็นดอกบัวไปได้” เด็กสาวบอก

“เราลงไปทานข้าวกันดีกว่านะได้เวลาพอดีเลย” มณีอินลุกขึ้นจูงมือเด็กสาวออกมาจากห้อง

รถเก่าประจำคฤหาสน์หลังใหญ่แล่นออกมาอย่างช้าๆจากโรงรถและเมื่อพ้นประตูก็รีบเร่งความเร็ว

ออกมาอย่างไว สองสาวที่นั่งอยู่ในรถต่างหัวเราะชอบใจในความท้าทายครั้งนี้โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีรถเก๋งสีดำขับตามมาห่างๆ

“ใช่แน่นะโว้ย” ชายหนุ่มมีเคราถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ใช่ซิว่ะ สวยแบบนี้จำง่ายจะตาย” เจ้าคนขับหันมาตวาดใส่

“อย่ามัวพูดมากเลยนั่นพวกมันเลี้ยวเข้าไปทางโน่นแล้ว” เจ้าคนที่นั่งคู่กับเจ้าคนมีเคราชี้บอก มันจึงเร่งความเร็วตามเพื่อไม่ให้คราดสายตา

“นายให้จับผู้หญิงคนสวยคนเดียว แล้วอีกคนเราจะทำยังไงดีว่ะ”

“โธ่ไอ้โง่ก็เอาไปด้วยซิว่ะเผลอๆเราจะได้ชิมของดีๆกันนะโว้ย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“เอ่อ ข้าเห็นด้วยแต่ตอนนี้ตามมันไปก่อนให้ถึงที่เปลี่ยวๆก่อนแล้วค่อยลงมือ” เจ้าคนร้ายทั้งสามกระหยิ่มในใจ

มณีอินรู้สึกผิดสังเกตกับรถเก๋งคันสีดำที่วิ่งตามเธอมา หญิงสาวจึงรีบเลี้ยวเข้าไปทางซอยที่ตัดออกไปทางถนนใหญ่อีกทางหนึ่งได้ เธอจำได้ตอนที่มากับมนัส และมันก็เป็นอย่างที่หญิงสาวคิดรถคันนั้นยังตามมา ยามีนะมองหน้าหญิงสาวที่นั่งข้างๆอย่างสงสัยเพราะทางที่มาไม่ใช่ทางที่เธอบอกเมื่อครู่

“พี่อินเราจะไปไหนกันหรือคะ ทางนี้ไม่ใช่ทางที่มีนะบอกนะคะ” เด็กสาวติง

“เรากำลังถูกตามค่ะคุณยามีนะ” หญิงสาวบอก ยามีนะหน้าตาตื่นรีบหันซ้ายหันขวาอย่างตกใจ