ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 1

บทที่ 1 ราชวงศ์ต้าคัง

หลังจากที่นั่งอยู่บนตอไม้ได้ราว ๆ ครึ่งชั่วโมง จินเฟิงก็ต้องยอมรับความจริงที่ว่า…

เขาได้เดินทางข้ามเวลามาแล้ว

เดินทางจากศตวรรษที่ 21 ย้อนมาสู่ระบบศักดินาอันล้าหลัง

“เทวดาฟ้าดิน ท่านกำลังมองมาที่ผมอยู่หรือเปล่า?”

จินเฟิงแหงนหน้ามองท้องฟ้า พร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความขมขื่น

ในชีวิตที่แล้ว จินเฟิงมาจากหมู่บ้านบนภูเขาที่ยากจนข้นแค้น เขาเพียรพยายามอย่างหนักจนสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ หลังจากนั้นก็ขยันทำงานเก็บเงินเพื่อส่งตัวเองเรียนต่อในระดับปริญญาโทและปริญญาเอกจนจบการศึกษา หลังจากเรียนจบ เขาก็กลายเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงด้านวิศวกรเครื่องกล มีรายได้หลักล้านต่อปี

ประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาของเขาเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครหลายคน แม้แต่จินเฟิงเองก็คิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จในชีวิตแล้วเช่นกัน

ไม่คิดเลยว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นหลังจากที่เขาเพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่วัน โดยเรื่องไม่คาดฝันนั้นเป็นผลมาจากการทำงานล่วงเวลาติดต่อกันของเขาเอง…

ตอนนี้เขาได้ย้อนเวลามายังสมัยราชวงศ์ต้าคัง และได้มาอยู่ในร่างของช่างตีเหล็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง

“คนที่ชื่อจินเฟิงโชคร้ายแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า?”

ใช่แล้ว เขาได้เข้ามาอยู่ในร่างของช่างตีเหล็กที่มีชื่อว่าจินเฟิงเหมือนกันจะว่าไปจินเฟิงคนนี้มีชะตากรรมที่น่าเวทนากว่าเขาเสียอีก

เพราะในขณะที่จินเฟิงผู้นี้เพิ่งเกิด เขาและพ่อแม่ก็ต้องหนีสงครามไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขาที่ชื่อว่าซีเหอวาน ยิ่งไปกว่านั้น แม่ของเขาก็มาด่วนจากไปตั้งแต่เขายังอยู่ในวัยหัดเดิน

ขณะที่พ่อของจินเฟิงรู้ดีว่าการศึกษาคือทางออก เขาจึงกัดฟันส่งเสี่ยวจินเฟิงไปเรียน โดยหวังว่าสักวันหนึ่งลูกชายจะมีความรู้ความสามารถ มีเกียรติยศและชื่อเสียงจนเป็นที่เชิดหน้าชูตาแก่วงศ์ตระกูลได้

แต่น่าเสียดายที่จินเฟิงผู้นี้ไม่มีหัวด้านการเรียนเลยสักนิด ขนาดส่งไปศึกษาหาความรู้อย่างหนักถึงสิบปี เขาก็ยังไม่สามารถสอบซิ่วไฉ*[1]ได้

สุดท้าย ความเจ็บป่วยก็ได้พรากชีวิตพ่อของเขาไปเมื่อปีที่แล้ว และทรัพย์สินที่เหลือในครอบครัวก็ถูกจินเฟิงใช้ไปจนหมด

ตลอดระยะเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา เขากินข้าวต้มเพียงวันละมื้อเท่านั้น ความหิวโหยนี้ทำให้เขาหน้ามืดจนเดินชนเข้ากับเสา

ถูกต้อง การเดินชนเสาในครั้งนั้นทำให้จินเฟิงแห่งศตวรรษที่ 21 ข้ามเวลามายังสมัยราชวงศ์ต้าคัง…

“พี่ชายแซ่จิน ขบวนส่งตัวเจ้าสาวจากศาลาว่าการใกล้จะมาถึงแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านให้ข้ามาแจ้งท่าน รีบไปที่ทางเข้าหมู่บ้านเถอะ”

เด็กชายอายุราวสิบสองหรือสิบสามปีตะโกนเรียกเขาอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน เมื่อแจ้งข่าวเสร็จอีกฝ่ายก็รีบแจ้นไปโดยไม่สนว่าจินเฟิงจะได้ยินหรือไม่

“ขบวนส่งตัวเจ้าสาวเหรอ?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ข้อมูลในหัวของจินเฟิงก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

การเผชิญกับภาวะสงครามหลายปีติดต่อกันทำให้ประชากรชายในสมัยราชวงศ์คังลดลง เพื่อกระตุ้นการเติบโตของประชากร ทางราชสำนักจึงประกาศให้บุรุษที่มีอายุครบสิบแปดปี และสตรีที่มีอายุครบสิบเจ็ดปี เข้าพิธีแต่งงาน มิเช่นนั้นจะต้องเสียภาษีเพิ่มขึ้นสามในสิบส่วน

การลดลงของประชากรชายทำให้แรงงานขาดแคลน การจัดเก็บภาษีในยุคนี้โหดเอาเรื่อง ทั้งยังมีโจรท้องถิ่นที่คอยขูดรีดเงินจำนวนมากกับชาวบ้าน ราษฎรทั่วไปจึงตกที่นั่งลำบาก แน่นอนว่า เก้าในสิบส่วนของประชากรไม่สามารถจ่ายภาษีนี้ได้

ตามข้อมูลทะเบียนราษฎร จินเฟิงเป็นช่างฝีมือ เขาจึงไม่ต้องรับราชการทหาร ทว่าภาษีที่ต้องจ่ายนั้นหนักกว่าภาษีของครอบครัวที่ทำการเกษตรหรือครอบครัวที่เป็นพรานป่า ซึ่งตัวจินเฟิงเองก็จ่ายภาษีเพิ่มจากเดิมสามส่วนไม่ไหวเช่นกัน

เมื่อถึงวัยแต่งงาน ศาลาว่าการจะเรียกเก็บภาษีในช่วงต้นปี และภายในปีนั้น ราษฎรที่ได้แต่งงานจะต้องส่งเรื่องแจ้งพวกเขา

ในซีเหอวาน จินเฟิงขึ้นชื่อเรื่องความเกียจคร้านและเอ้อระเหยลอยชาย ในอนาคตคงได้อดตายแน่ ๆ ใครมันจะบ้ายกลูกสาวให้มาแต่งงานกับเขา?

แต่ไม่เป็นไร ถึงแม้ในสมัยราชวงศ์คังจะไม่มีสิ่งใดน่าสนใจนัก ทว่าก็มีสตรีมากมายที่รอคอยการแต่งงาน

ช่วงสิ้นฤดูใบไม้ผลิและสิ้นฤดูใบไม้ร่วง ศาลาว่าการจะจัดขบวนส่งตัวเจ้าสาวสองครั้ง เพื่อส่งสตรีที่อายุถึงเกณฑ์แต่ยังไม่มีคู่ครองไปตามหมู่บ้านและเมืองต่าง ๆ ให้ฝ่ายชายเป็นฝ่ายเลือกเจ้าสาว

ไม่ว่าชายผู้นั้นจะแข้งขาพิการหรือมีดวงตามืดบอด ตราบใดที่เขาเลือก สตรีผู้โชคร้ายก็จะต้องแต่งงานและมีทายาทสืบสกุลต่อไป

“นี่คือภรรยาที่ออกโดยทางการงั้นเหรอ? หรือเสมียนแห่งต้าคังก็จะเดินทางข้ามเวลามาเช่นกัน สวัสดิการนี้ไม่เลวเลยจริง ๆ”

จินเฟิงเพิ่งเดินทางข้ามเวลามา ตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องแม้แต่คำเดียว นี่เขาต้องออกไปดูตัวแล้วเหรอ เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ จินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ

ขบวนส่งตัวเจ้าสาวอะไรนั่น เขาไม่ได้รอคอยเลยสักนิด

สตรีที่มาพร้อมกับขบวนส่งตัวเจ้าสาว ล้วนเป็นหญิงสาวที่มาจากหมู่บ้านต่าง ๆ ได้ยินมาว่าพวกนางคือกลุ่มสตรีที่เหลือตกค้าง พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นคนที่ไม่ถูกเลือกนั่นแหละ ได้ยินแบบนี้ ก็พอจะเดาได้แล้วว่าเพราะอะไร

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ต้องเลือกหนึ่งในพวกนางอยู่ดี

บุรุษมีสิทธิ์เลือก แต่ไม่มีสิทธิ์ไม่เลือก

กล่าวคือ ไม่ว่าวันนี้จะพอใจหรือไม่ก็ต้องหาหญิงสาวสักคนไปเป็นภรรยาให้ได้ ไม่เช่นนั้นจะโดนขูดรีดภาษีและถูกส่งตัวไปเสี่ยงตายในสนามรบ

จินเฟิงทำได้เพียงข่มความหิวของตนไว้และเดินไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน