ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 126

บทที่ 126 ตระกูลย่อย

“ทุกคนเงียบเสียงแล้วฟังข้า”

จินเฟิงยกมือขึ้น จากนั้นทั้งโรงอาหารก็เงียบลงอีกครั้ง

คราวนี้ไม่มีใครซ่อนตัวอยู่และพึมพำอีกต่อไป พวกเขาทั้งหมดมองไปที่จินเฟิงด้วยสายตาคาดหวัง

“ปัญหาไม่ใช่เพราะการทำงานของพวกเจ้า แต่เป็นเพราะพวกโจร”

จินเฟิงกล่าวว่า “พี่เถี่ยจือเข้าไปในอำเภอเพื่อส่งสินค้าและเมื่อวานนี้เขาได้พบกับโจรในถงซาน พวกเขาถูกดักปล้นเกวียนและของทั้งหมดไป ตอนนี้เรามีเก๋อหมาอยู่ในโกดังพอใช้แค่ไม่กี่วันเท่านั้น ข้าเลยมาแจ้งระงับการทำงานก่อน แล้วพวกเราจะเริ่มงานกันใหม่หลังจากที่ทำข้อตกลงกับพวกโจรแล้ว”

เมื่อถังตงตงได้ยินสิ่งที่จินเฟิงพูด นางก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง

จินเฟิงพูดในตอนบ่ายว่าเขาจะไม่เจรจากับพวกโจร แต่เหตุใดจู่ ๆ ถึงพูดแบบนั้น?

แต่ถังตงตงรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาถาม นางระงับความอยากรู้อยากเห็นและคิดว่าเมื่อการประชุมสิ้นสุดลงนางจะลองถามเขาอีกที

“จินเฟิง แล้วจะเจรจาได้เมื่อใดหรือ?” ซานเสิ่นจือเอ่ยถาม “เพราะสมาชิกทุกคนในครอบครัวข้าล้วนทำงานในโรงงาน”

“ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าไม่รู้เสียหน่อยว่าพวกโจรนั้นมีนิสัยอย่างไร? ข้าเองก็มิอาจรับปากได้ว่าจะใช้เวลากี่วัน”

จินเฟิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “อีกทั้งคราวนี้พวกโจรก็แข็งแกร่งมาก พวกเขาไม่เพียงแต่ปล้นสิ่งของเท่านั้น แต่ยังทุบตีพี่เถี่ยจือและคนอื่น ๆ ด้วย หู่จือได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกระดูกโผล่พ้นเนื้อออกมา ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายจะเจรจาสำเร็จหรือไม่ ทุกคนกลับไปรอข่าวคราวก่อนเถิด ถ้ากลับมาเริ่มงานได้ข้าจะแจ้งให้ทราบอีกที”

“พวกโจรนี่ทำเกินไปจริง ๆ!”

ชาวบ้านคนหนึ่งสาปแช่ง “จินเฟิง ข้าได้ยินมาว่าในถงซานมีโจรไม่มากนัก เหลียงจื่อนำคนหลายสิบชีวิตมาฝึกที่ภูเขาด้านหลังมิใช่หรือ? เหตุใดเราไม่นำกำลังคนไปต่อสู้กับโจรกลุ่มนี้เล่า?”

“ใช่แล้ว ข้าได้ยินมาว่าค่าจ้างของเหลียงจื่อและคนอื่น ๆ ค่อนข้างสูง จินเฟิงเลี้ยงดูพวกเขาเพื่อให้ต่อสู้กับโจร เหตุใดเมื่อมีเหตุเกิดขึ้นจึงไม่ส่งพวกเขาไป?”

“จะเพราะเหตุใดเล่า ก็คงกลัวน่ะสิ!”

“ขี้ขลาด!”

“เหลียงจื่ออยู่ที่ใด? ให้คำอธิบายแก่เราหน่อยสิ!”

ชาวบ้านหลายคนระบายความโกรธต่อจางเหลียงและทหารผ่านศึกที่รักษาความสงบเรียบร้อยในบริเวณใกล้เคียง

“เงียบ!”

จินเฟิงหยิบฆ้องที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาเคาะอย่างแรงหลายครั้ง “อย่าตำหนิพี่เหลียง ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากไป ข้าไม่ยอมให้พวกเขาไปเอง”

นี่ไม่ใช่คำโกหกของจินเฟิง เพราะเมื่อจางเหลียงได้ยินว่าหลิวเถี่ยถูกดักปล้น เขาก็พาทหารผ่านศึกไปหาจินเฟิงเพื่อขอทำการต่อสู้ทันที แต่จินเฟิงปฏิเสธ

“จินเฟิง เหตุใดเจ้าไม่ปล่อยให้เหลียงจื่อกับพวกไปต่อสู้กับพวกโจรเล่า?”

ทุกคนมองไปที่บัณฑิตหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ

“เพราะว่าพวกโจรที่ถงซาน คือโจรเขาเถี่ยกว้าน!”

จินเฟิงเน้นย้ำ

จากนั้นคนงานที่ขุ่นเคืองเมื่อครู่ก็กลายเป็นใบ้ทันที

หลายคนมีสีหน้าหวาดกลัว

โจรเขาเถี่ยกว้านคือโจรที่เข้ามายึดครองที่อำเภอจินชวนและทิ้งความหวาดกลัวไว้ในใจของชาวบ้าน

พวกเขาคิดมาเสมอว่าพวกโจรจากเขาเถี่ยกว้านน่ากลัวยิ่งกว่าหน่วยราชการเสียอีก

เพราะพวกโจรไม่มีเหตุผล

ทุกปีเวลาที่พวกเขามาเก็บส่วยข้าว มีใครบ้างไม่กลัวตายและหายใจได้เต็มปอด?

หากเป็นเพียงกลุ่มโจรเล็ก ๆ พวกชาวบ้านก็คงจะลงมือต่อสู้ แต่หากคิดฆ่าโจรจากเขาเถี่ยกว้าน ผลที่ตามมานั้นร้ายแรงเกินไป!

แม้ว่าคนในหมู่บ้านจะไม่ได้ถูกสังหารทั้งหมด แต่ผู้คนจำนวนมากอาจจะต้องตายด้วยน้ำมือของพวกโจรเขาเถี่ยกว้าน

ใครจะไปรู้ พวกเขาอาจตกเป็นหนึ่งในคนที่ต้องถูกฆ่าก็ได้?

“ข้าได้เตรียมค่าจ้างไว้แล้ว พวกเจ้ามารับได้เลยแล้วก็กลับบ้านเพื่อรอรับการแจ้งข่าวอีกที”

จินเฟิงโบกมือแล้วเดินออกจากโรงอาหาร

คราวนี้ไม่มีคนงานคนใดพูดอะไรเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน