ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 184

บทที่ 184 ที่หลบฝน

“หัวหน้า เราไล่ตามมาสองลี้แล้ว เหตุใดเรายังไม่พบท่านอาจารย์อีก?”

ทหารผ่านศึกพูดอย่างกังวล “จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?”

พวกเขาควบม้าลงมาจากภูเขาและใช้เวลาไปไม่น้อย

“หุบปากของเจ้าซะ!”

ทหารผ่านศึกอีกคนตะโกนและสบถออกมา “ท่านอาจารย์ไปพร้อมรถม้า พวกโจรที่วิ่งด้วยสองขาไม่สามารถตามเขาทันได้อย่างแน่นอน มันจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นได้?”

“หัวหน้า ดูนั่นสิ ทางนั้นเหมือนมีโจร!”

ทหารผ่านศึกชี้ไปที่เนินเขาแล้วกล่าว

เถี่ยฉุยมองตามทางที่ทหารผ่านศึกคนนั้นชี้และเห็นคนหลายชีวิตวิ่งขึ้นไปบนเนินเขาข้างถนนเส้นหลัก

“หัวหน้า ต้องการไล่ล่าพวกเขาหรือไม่?”

ตอนนี้พวกโจรอยู่ห่างจากพวกเขาเกือบร้อยจั้ง หากพวกเขาต้องการไล่ล่าจริง ๆ พวกเขาอาจจะยังตามทันได้

“ไม่ต้อง หากไล่ตามพวกเขาแปลว่าพวกเราต้องทิ้งม้า นั่นใช้เวลานานเกินไป ตอนนี้เราต้องหาท่านอาจารย์ให้เจอ”

เถี่ยฉุยคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจไปหาจินเฟิงก่อน

“ถือว่าพวกมันโชคดีไป!”

ทหารผ่านศึกมองดูแผ่นหลังของโจรแล้วควบม้าตามเถี่ยฉุยไป

อย่างไรก็ตาม รถม้าไม่ได้เร็วเท่ากับการขี่ม้าตัวเดียวเดี่ยว ๆ พวกเขาไล่ตามไปอีกหนึ่งลี้ ในที่สุดก็เห็นรถม้า

จินเฟิงได้ยินเสียงกีบม้าด้านหลัง เมื่อมองย้อนกลับไปและเห็นว่าเป็นเถี่ยฉุยเขาจึงหยุดรถม้าลง

“พวกโจรแยกย้ายกันไปหรือยัง?” จินเฟิงถาม

“พวกเขาหนีไปหมดแล้ว!” เถี่ยฉุยพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณความคิดอันชาญฉลาดของท่านอาจารย์”

“เช่นนั้นก็กลับกันเถิด” จินเฟิงเงยหน้าขึ้นและมองท้องฟ้า “ท้องฟ้ามีเมฆมากและมืดครึ้ม ฝนอาจกำลังจะตกในไม่ช้า”

“รับทราบ!”

ทหารผ่านศึกคอยตามประกบรถม้าและกลับไปยังตำแหน่งที่ต่อสู้กันอีกครั้ง

ชิ่งมู่หลาน ทหารหญิง และกวานเสี่ยวโหรวกำลังรออยู่ริมถนน ในขณะที่ทหารผ่านศึกที่เหลือกำลังมองศพที่ยังไม่ถูกกลุ่มโจรขนไป

“เหตุใดพวกเจ้าจึงลงมาที่นี่?”

เถี่ยฉุยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“พวกโจรลงมาจากภูเขาหมดแล้ว และพวกโหวจื่อก็กำลังเฝ้าดูอยู่…”

ชิ่งมู่หลานกล่าว

จินเฟิงมองไปตามทิศทางของชิ่งมู่หลาน แน่นอนว่าเขาเห็นโหวจื่อนั่งยอง ๆ บนกองดินเล็ก ๆ และมองลงมา

ถัดจากกองดินตรงนั้น มีทางคดเคี้ยวสูงชันทอดลงมาจากภูเขา

“พวกโจรเป็นเพียงอันธพาลที่ไร้ระเบียบวินัย เมื่อพวกเขาถูกฆ่าและสูญเสียความกล้าหาญไป พวกเขาจะไม่กล้ากลับมาอีก”

จินเฟิงถามว่า “ตอนนี้สามารถระบุได้แล้วหรือยังว่าเป็นโจรกลุ่มใด?”

กองโจรจำนวนมากจะมีรอยสักบนร่างกาย นั่นไม่เพียงแต่ช่วยเพิ่มความเป็นกลุ่มเป็นก้อนของพวกโจร แต่ยังป้องกันการแปรพักตร์อีกด้วย

กองโจรจำนวนมากไม่ยอมรับคนที่มีรอยสัก

“พวกเขาไม่มีรอยสักบนร่างกาย ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นโจรกลุ่มใด”

ทหารผ่านศึกที่รับผิดชอบในการตรวจสอบศพเอ่ยตอบ

“อาวุธล่ะ?” จินเฟิงยังคงถามต่อ “การที่จะเป็นมือธนูนั้นไม่ง่ายเพราะต้องผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี หากมีมือธนูมากกว่ายี่สิบคนโผล่ออกมาจากถ้ำโจร พวกเขาต้องไม่ใช่โจรธรรมดาอย่างแน่นอน”

นี่คือเหตุผลที่จินเฟิงฝึกให้ทหารผ่านศึกใช้หน้าไม้

เพราะการจะเป็นมือธนูที่มีคุณสมบัติเหมาะสม ต้องผ่านการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องหลายปี ทว่าหน้าไม้ที่เขาพัฒนาขึ้นนั้นมีความรวดเร็ว แม่นยำ

ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็สามารถกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญได้ภายในไม่กี่วัน

“ล้วนเป็นขวานและดาบยาวที่หาซื้อได้ตามตลาด ส่วนธนูและลูกธนูน่าจะทำเอง อีกทั้งยังมีไม้กระบองอีกหลายแบบ” ทหารผ่านศึกตอบ

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องดังอยู่ไม่ไกล และท้องฟ้าก็มืดลงเรื่อย ๆ

จินเฟิงรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่ามีบางอย่างน่าสงสัยเกี่ยวกับการซุ่มโจมตีในวันนี้ แต่เขาไม่สามารถหาเบาะแสที่เป็นประโยชน์ได้ในยามนี้

เขาเงยหน้าขึ้นและมองดูเมฆดำหนาทึบ พูดอย่างช่วยไม่ได้ “ฝนใกล้ตกแล้ว รีบไปกันเถอะ เราต้องหาที่พักแรมให้ได้ก่อนที่ฟ้าจะมืดลง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน