ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 185

บทที่ 185 แร่ทังสเตน

ลึกเข้าไปในถ้ำ กวานเสี่ยวโหรวและสตรีคนอื่น ๆ รวมไปถึงทหารหญิงกำลังพูดคุยเกี่ยวกับพวกโจรเมื่อครู่ ทันใดนั้นก็เห็นจินเฟิงวิ่งพรวดพราดเข้ามา

“ท่านอาจารย์ แม้ว่าพวกข้าจะเป็นทหาร แต่ท่านคงลืมไปว่าพวกข้าเป็นทหารหญิง?”

ชิ่งมู่หลานพูดด้วยความโกรธ

“สามี…”

กวานเสี่ยวโหรวเองก็ตกตะลึงไปเช่นกัน

จากนั้นจินเฟิงก็เห็นว่าทหารหญิงถอดชุดเกราะออกหมดแล้ว และเสื้อผ้าของพวกนางก็ยังไม่แห้งดีด้วยซ้ำอีกทั้งยังแนบไปกับร่างกายของพวกนางอีก

เมื่อเห็นจินเฟิงเข้ามา ทหารหญิงหน้าบางหลายคนนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น และบางคนก็เริ่มสวมชุดเกราะอย่างเร่งรีบ

“ข้าต้องขอโทษทุกคนด้วย พอดีข้ามีเรื่องด่วนนิดหน่อย”

จินเฟิงรู้ว่าตนเองบุ่มบ่ามเกินไป ดังนั้นเขาจึงรีบเอ่ยขอโทษ

“เรื่องด่วนหรือ?” ชิ่งมู่หลานถามอย่างสงสัย “มีเรื่องด่วนอะไร”

“เสี่ยวเอ๋อเอาหินมาให้ข้าแล้วบอกว่าในถ้ำนี้เต็มไปด้วยหินสีดำ ข้าจะเข้าไปดู”

จินเฟิงเอ่ยพร้อมแบฝ่ามือเพื่อเผยให้อีกฝ่ายเห็นหินที่อยู่ในมือเขา

“มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับหินก้อนนี้อย่างนั้นหรือ?” ชิ่งมู่หลานถาม

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดดาบของเจ้าจึงมีสีดำ อีกทั้งยังแข็งและคมกว่าดาบอื่น ๆ?”

จินเฟิงกล่าวต่อ “เป็นเพราะหินเหล่านั้น!”

สิ่งที่บัณฑิตหนุ่มถืออยู่คือแร่ทังสเตนก้อนหนึ่ง

ตอนที่จินเฟิงเก็บข้าวของที่อดีตช่างตีเหล็กทิ้งไว้ เขาบังเอิญพบแร่ทังสเตนสองสามชิ้นจากกองสิ่งของที่ยังไม่ได้ทิ้ง ต่อมาเมื่อเขาสร้างดาบให้ชิ่งไหว เขาก็พยายามเติมผงแร่ทังสเตนลงไป และก็ได้คาร์ไบด์มาโดยไม่ตั้งใจ จินเฟิงจึงนำคาร์ไบด์นี้ไปสร้างดาบทมิฬ

แม้ว่าคาร์ไบด์ที่จินเฟิงสังเคราะห์ได้จะไม่ผ่านมาตรฐานเนื่องจากเงื่อนไขทางเทคนิคที่จำกัด แต่ดาบทมิฬที่ผลิตขึ้นมาก็เพียงพอที่จะเอาชนะดาบที่ต้าคังมีอยู่ทั้งหมดได้

คุณสมบัติที่เด่นที่สุดของคาร์ไบด์คือแข็งแรงและทนทานต่อการสึกหรอ ในยุคสมัยใหม่มักใช้ทำดอกสว่านและเครื่องตัด

ด้วยดอกสว่านที่ทำจากคาร์ไบด์ จินเฟิงสามารถสร้างเครื่องมือกลแบบไฮดรอลิกหรือพลังงานลมแบบดั้งเดิม นั่นไม่เพียงเพิ่มความเร็วในการผลิตเท่านั้น แต่ยังช่วยให้การสร้างเครื่องมือของเขามีความแม่นยำในระดับหนึ่งอีกด้วย

นั่นเป็นเหตุผลที่บัณฑิตหนุ่มตื่นเต้นมาก

และชิ่งมู่หลานก็ตื่นเต้นยิ่งกว่าเขาเสียอีก

“ดาบทมิฬทำมาจากมันหรือ?”

“ใช่!”

จินเฟิงหยิบคบเพลิงขึ้นมา จากนั้นก็นั่งยอง ๆ และสังเกตหินในถ้ำอย่างระมัดระวัง นอกจากนี้ เขายังหยิบหินขึ้นมาสองก้อนและนำมากระแทกกันสองสามครั้ง จากนั้นก็หยิบอีกก้อนขึ้นมาและวางไว้ใต้คบเพลิงเพื่อสังเกตอย่างรอบคอบ

“มู่หลาน เจ้าช่วยคิดวิธีที่ทำให้ข้าสามารถครอบครองเขาลูกนี้ได้หรือไม่?”

จู่ ๆ จินเฟิงก็เงยหน้าขึ้นมองชิ่งมู่หลาน

เพราะไม่ชอบติดหนี้บุญคุณคน ชายหนุ่มจึงไม่ค่อยขอความช่วยเหลือจากชิ่งมู่หลาน แต่คราวนี้เขามีความหวังในใจจริง ๆ

ทังสเตนมีอยู่ทั่วไปในธรรมชาติ และพบได้ในหินหลายชนิด แต่มีปริมาณน้อยจนไม่สามารถหลอมได้

หินในถ้ำนี้มีความแวววาวของโลหะอย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกว่ามันมีทังสเตนสูงมาก

ทังสเตนมักจะอยู่ลึกใต้ดิน การเจอทังสเตนที่ไม่ต้องขุดนั้นหาได้ยากยิ่ง จินเฟิงไม่รู้ว่าหากพลาดครั้งนี้ไป ในอนาคตเขาจะเจอมันอีกหรือไม่

แม้ว่าเขาจะต้องเป็นหนี้บุญคุณชิ่งมู่หลาน เขาก็ต้องเอาทังสเตนนี้มาให้ได้!

แต่ชิ่งมู่หลานกลับเกาหัวแล้วถามว่า “ครอบครองหรือ? เจ้าหมายถึงอะไร?”

“ข้าแค่อยากจะครอบครอบยอดเขานี้เพื่อทำการขุดแร่ที่ว่า” จินเฟิงอธิบาย

“เจ้าอยากขุดเหมืองก็ขุดสิ ใครจะมาสนใจเจ้ากันเล่า?”

“ไม่ต้องทำเรื่องขอครอบครองกับทางการหรือ?” จินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจ

“หากเจ้าต้องการแร่จากภูเขานี้จริง ๆ ยิ่งไม่ควรแจ้งทางการ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน