ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 242

บทที่ 242 กลับไปเชิญท่านอาจารย์!

ตามคำสั่งของเซียวตูเว่ย รัศมีเก้าสิบจั้งจากตลาดนายหน้าถูกปิดกั้นทั้งหมด

จากนั้นกลุ่มทหารของท้องถิ่นก็รีบเข้าไปในร้านค้าและบ้านเรือนต่าง ๆ เพื่อทำการรื้อค้น

เมื่อทหารท้องถิ่นปิดทาง ทหารผ่านศึกจึงไปรวมกลุ่มกันที่ร้าน

หลังจากนั้นภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว เซียวตูเว่ยก็เข้ามาพร้อมกับกองทหารท้องถิ่น

หากต้องการตั้งหลักในกวางเหยวียน นอกเหนือจากการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับจวิ้นโส่วแล้ว ยังต้องเข้ากันได้ดีกับทหารท้องถิ่นที่เฝ้าประตูเมืองด้วย และถังเสียวเป่ยก็ได้มอบหมายงานสร้างมิตรภาพที่ดีกับทหารท้องถิ่นให้ต้าหลิว

ทั้งสองได้กินข้าวด้วยกันสองครั้งและยังเคยไปที่หอนางโลมด้วยกันสองหนอีกด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

เมื่อเซียวตูเว่ยพบหน้าต้าหลิว เขาจึงเอ่ยถามออกมาตรง ๆ “สหายต้าหลิว นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เจ้าไม่ได้ปกป้องแม่นางเสียวเป่ยทุกย่างก้าวหรือ? นางถูกลักพาตัวไปได้อย่างไรกัน?”

“ตอนนั้นข้าอยู่ที่ประตูทางเข้าและมีคนจัดงานมงคล…”

ต้าหลิวเล่าเรื่องอย่างร้อนใจ

เขาไม่เห็นชายสวมหน้ากากด้วยซ้ำและก็ไม่รู้อะไรมากนัก

ในขณะที่เขากำลังเล่า อาหลานและทหารหญิงซึ่งมีมือเปื้อนไปด้วยเลือดก็ทยอยกลับมา

“ไล่ตามทันหรือไม่?”

แม้ว่าต้าหลิวจะคาดเดาไว้อยู่แล้ว แต่เขาก็ยังถามอาหลานด้วยน้ำเสียงที่มีความหวัง

“ไม่ อีกฝ่ายกระทำการได้อย่างแยบยลมาก ข้าไม่พบร่องรอยใด ๆ เลย”

อาหลานเล่าพร้อมกับส่ายหัว

จากนั้น ภายใต้การซักถามของเซียวตูเว่ย อาหลานก็เล่าถึงกระบวนการต่อสู้กับชายชุดดำ

“เขาสามารถกระโดดข้ามกำแพงสูงเป็นสิบจั้งได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่ยังมีแม่นางเสียวเป่ยอยู่บนหลังโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเป็นมืออาชีพจริง ๆ!”

ต้าหลิวขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วครอบครัวที่จัดงานมงคลนั่นล่ะ ข้าว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่นะ เซียวตูเว่ยพอจะระบุได้หรือไม่ว่าเป็นครอบครัวของผู้ใด”

กำลังคนของพวกต้าหลิวมีจำกัด ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงรีบไปยังทางแยกต่าง ๆ ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พวกเขาจึงไม่ได้ส่งคนไปไล่ตามขบวนส่งตัวเจ้าสาว

“เรื่องนี้ไม่ยาก ข้าจะส่งคนไปสอบถามเอง”

หลังจากที่เซียวตูเว่ยพูดจบ เขาก็ถามว่า “ว่าแต่ ผู้ดูแลร้านเล่า?”

ร้านนี้เป็นร้านที่ขายตัวข้ารับใช้ให้จินเฟิง แต่ขณะนี้ผู้ดูแลร้านร่างท้วมได้ไปซุกตัวอยู่ที่มุมห้อง เขาตัวสั่นด้วยความกลัวและเต็มไปด้วยความขมขื่น

จินเฟิงเป็นคนที่โหดเหี้ยมและกล้าที่จะต่อกรแม้แต่กับจวิ้นโส่ว ถังเสียวเป่ยถูกลักพาตัวในร้านของเขา หากจินเฟิงมาถึง เขาต้องโดนเล่นงานอย่างหนักเป็นแน่

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เจ้าของร้านทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ตรงมุมห้องและเฝ้าอธิษฐานเงียบ ๆ ในใจ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

น่าเสียดายที่สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ เซียวตูเว่ยเรียกชื่อเขา และผู้ดูแลร้านร่างท้วมก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินออกไป

หลังจากถามคำถามทั่วไปแล้ว เซียวตูเว่ยก็ขอให้ทหารนำตัวผู้ดูแลร้าน ลูกจ้าง และผู้คุมในลานออกไปก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปดูในคุก

อันที่จริง เซียวตูเว่ยคิดว่าเรื่องนี้คงไม่เกี่ยวข้องกับผู้ดูแลร้าน แต่ถังเสียวเป่ยถูกลักพาตัวในร้านของอีกฝ่าย เขาจึงไม่สามารถตัดประเด็นใด ๆ ทิ้งได้และเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เจ้าของร้านออกไปจนกว่าจะพบตัวถังเสียวเป่ย

ต้าหลิวและอาหลานก็เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่แย้งอะไร

“ใช่แล้ว ยังมีตระกูลโจวอีก!”

ทันใดนั้นอาหลานก็พูดว่า “ไม่กี่วันก่อนแม่นางเสียวเป่ยได้ทุบตีนายน้อยโจวเต๋ออู้ ตระกูลโจวน่าจะมีความแค้นต่อนางและอาจคิดที่จะแก้แค้นก็เป็นได้”

เมื่อต้าหลิวได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที เขากำลังจะพาทหารผ่านศึกไปหาตระกูลโจวเพื่อเข้าพบใครสักคน

“ตระกูลโจวเป็นตระกูลที่ร่ำรวย พวกเขาไม่ยอมให้พวกเจ้าค้นจวนพวกเขาได้ตามอำเภอใจหรอก”

เซียวตูเว่ยหยุดต้าหลิว “ไม่ต้องกังวลไป จวิ้นโส่วได้คิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ก่อนส่งข้ามาที่นี่ เขาได้ไปที่จวนตระกูลโจวพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง”

“เช่นนั้น ข้าต้องส่งคนตามไปดูเสียหน่อย” ต้าหลิวไม่อาจเชื่อใจใครได้อีกต่อไป “โหวจื่อ ไปช่วยจวิ้นโส่วร่วมค้นหาเร็ว!”

เซียวตูเว่ยยิ้มอย่างขมขื่น แต่คราวนี้เขาไม่ได้หยุดต้าหลิว

ในขณะเดียวกัน ทหารท้องถิ่นก็ยังทำการค้นหาต่อไปเช่นกัน

ทางทหารท้องถิ่นรีบเข้าไปในตลาดนายหน้า บ้านของชาวบ้านละแวกใกล้เคียง และเริ่มค้นหาอย่างมุ่งมั่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน