ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 257

บทที่ 257 วางแผนเข้าเมืองหลวง

ผู้คุ้มกันเองก็สังเกตเห็นหน้าไม้ของเหล่าทหารผ่านศึก เมื่อพวกต้าหลิวและทหารผ่านศึกเหนี่ยวไกออกไป ตัวเขาก็หมอบลงอยู่ที่พื้นแล้ว

เป็นผลให้ลูกธนูของทหารผ่านศึกทั้งหมดที่ยิงออกมาไร้ความหมาย

ลมหายใจต่อมา ผู้คุ้มกันก็กระโดดตัวขึ้นและทำการโจมตีต่อไป

อาเหมยที่เตรียมตัวมาเป็นอย่างดีลอยตัวขึ้นเตะผู้คุ้มกันที่หน้าอก

ผู้คุ้มกันผู้นั้นไม่ได้คาดคิดว่าจะมีผู้มากฝีมืออยู่ในกลุ่มของจินเฟิง นั่นทำให้เขาถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว

“บัดซบ!”

ม่านตาของผู้คุ้มกันหรี่ลงเล็กน้อย

เมื่อได้ปะทะกับผู้มีฝีมือเช่นนี้ ย่อมกำหนดชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ได้ในทันที

ในจังหวะที่เขาตีลังกาพลิกตัวกลับ เขาก็รู้ดีว่าตนเองแพ้แล้ว

และในจังหวะที่จะกลับมาตั้งตัวอีกครั้ง ทหารผ่านศึกก็ยกหน้าไม้ขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทำให้ลูกธนูพุ่งเข้ามาหาเขาทันที ผู้คุ้มกันของโจวเหวินเหยวียนลอยตัวขึ้นไปในอากาศ เขาทำได้เพียงป้องกันตัวด้วยดาบยาวที่โบกสะบัดอย่างสุดกำลัง

น่าเสียดายที่ดาบยาวสามารถป้องกันได้เพียงร่างกายส่วนบน ทว่าขาซ้ายยังคงถูกลูกธนูโจมตี

และศิลปะการต่อสู้หรือความสามารถของเขาส่วนใหญ่ก็อยู่ที่ขา หากขาข้างหนึ่งไม่สามารถใช้การได้ กำลังของเขาจะลดลงอย่างมาก

เมื่อร่างหล่นลงมาที่พื้น อาจารย์ชวีก็อดที่จะโซเซไม่ได้

และในเวลานี้ การยิงรอบที่สองของทหารผ่านศึกก็มาถึงแล้ว

ผู้คุ้มกันไม่มีเวลาตอบโต้จึงถูกลูกธนูอีกดอกหนึ่งยิงเข้าที่คอ!

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

ผู้คุ้มกันจับที่คอของตนเองแล้วล้มลงกับพื้นทันที

ตัดภาพมาที่อีกฝั่ง คนตกปลาลากเรือลงแม่น้ำแล้ว

ก่อนที่อาหลานและพวกจะไปถึง โจวเหวินเหยวียนก็กลิ้งเข้าไปในเรือเรียบร้อย

คนตกปลารีบพายเรือไปกลางแม่น้ำทันที

อาหลานรีบวิ่งไปอีกฝั่งแล้วยกหน้าไม้เล็งไปที่คนตกปลา แต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้ยิงลูกธนูออกไป

จินเฟิงบอกว่าเราไม่สามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบ ไม่เช่นนั้นจะถูกลงโทษอย่างรุนแรง

ขณะที่กำลังลังเล คนตกปลาก็รีบเอาตัวลงนาบไปกับพื้นเรือ จนนางไม่สามารถหาเป้ายิงได้

น้ำในแม่น้ำสายเล็กนี้ไหลเร็วอยู่ประมาณหนึ่ง เรือจึงสามารถแล่นออกจากระยะยิงของหน้าไม้ได้ในเวลาไม่นาน ผ่านไปสักพักคนตกปลาก็กล้าที่จะโผล่หัวออกมา

ในที่สุด โจวเหวินเหยวียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในขณะที่เขามองดูอาหลานและคนอื่น ๆ ห่างออกไปเรื่อย ๆ

“บ้าชะมัด ปล่อยให้เขาหนีไปได้อย่างไรกัน!”

จินเฟิงพาคนไปที่ริมแม่น้ำและถอนหายใจ

อย่างไรเสีย ตอนนี้เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะถึงแม้จะอยากไล่ตามเพียงใด เขาก็ไม่สามารถไล่ตามได้อยู่ดี

“ท่านอาจารย์ เขาต้องกลับเข้าเมืองหลวงเป็นแน่ หรือไม่ให้พวกเขาพาคนไปดักรอเขาที่เมืองหลวงดีหรือไม่?”

ต้าหลิวเองก็รู้สึกเสียดายที่ครั้งนี้ไม่สามารถไล่ตามโจวเหวินเหยวียนได้ทัน

“ข้ากลัวว่าพวกเจ้าจะไม่มีชีวิตรอดกลับมาน่ะสิ”

แม้ว่าจินเฟิงจะแอบหวั่นไหวไปกับความคิดนี้ แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะส่ายหัว

“ตระกูลโจวให้การสนับสนุนกองทัพมากกว่าตระกูลชิ่งของเราเสียอีก และเขาก็มีพรรคพวกอยู่ในกวานจงมากมาย โจวเหวินเหยวียนต้องไปพบพวกเขาเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างแน่นอน”

ชิ่งมู่หลานเหลือบมองต้าหลิว “ต้าหลิว เจ้าควรล้มเลิกความคิดนี้โดยเร็วที่สุด”

“ครั้งนี้ถือว่าเราได้ประกาศศึกกับตระกูลโจวโดยสมบูรณ์แล้ว ดูเหมือนว่าข้าต้องเตรียมการโดยเร็ว”

จินเฟิงมองไปที่แม่น้ำ แต่ความคิดของเขาพุ่งตรงไปที่เมืองหลวง

แผนของชายหนุ่มคือค่อยเป็นค่อยไปทีละขั้นตอน วางแผนบริหารจัดการในกวางเหยวียนและจินชวนเสียก่อน จากนั้นจึงพิจารณาว่าจะเข้าสู่เมืองหลวงหรือไม่

ในตอนนั้นแม้ว่าจะมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น มันก็จะไม่กระทบกับรากฐานที่ได้วางเอาไว้

น่าเสียดายที่การปรากฏตัวของโจวเหวินเหยวียนขัดขวางแผนการของเขาโดยสิ้นเชิง

หลังจากนี้ตระกูลโจวจะต้องพุ่งเป้ามาที่จินเฟิงเป็นรายต่อไปอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่มีเส้นสายหรือผู้ที่จะแจ้งเบาะแสในเมืองหลวงด้วยซ้ำ เขากับชายตาบอดแตกต่างกันตรงไหน?

ในเมืองหลวงมีแต่ผู้ที่มีอิทธิพลและยังถือว่าเสี่ยงเกินไป มันอาจทำให้แผนการของจินเฟิงพังทลายลงได้ง่าย ๆ

ม้าศึกทั้งหมดต้องได้รับการพักผ่อน อีกทั้งตอนนี้ฟ้าก็ใกล้มมืดลงแล้ว หากกลับไปที่กวางเหยวียนเลยในตอนนี้ก็คงไม่เหมาะเท่าไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน