ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 78

บทที่ 78 อาศัยความมืด (1)

หลังจากส่งจางฉีเวยออกไปแล้ว จินเฟิงก็ขอให้จงอู่เรียกสวีเซียวมาพบ

ทั้งสองคุยกันในกระโจมใหญ่ กางแผนที่และโต๊ะทรายจำลองประกอบการสนทนาเป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วยาม จนกระทั่งเวลาจุดตะเกียงมาถึงสวีเซียวถึงได้ออกมาจากกระโจม

หลังออกมาจากกระโจมของจินเฟิง สวีเซียวก็ไม่มีเวลาได้พักกินข้าว เขานำทหารหลายร้อยนายขึ้นไปบนเนินเขาทางด้านซ้าย เพราะต้องเปลี่ยนเวรกับทหารที่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตัดไม้และทำเครื่องยิง

ในคืนนั้นภายในค่ายเชลยศึกคึกครื้นมาก

ทาสชาวฮั่นแต่ละคนจะได้รับผ้าป่านคนละหนึ่งผืนและวอวอโถว อาหารที่ทำจากแป้งข้าวโพดชนิดหยาบ

แม้ว่าผ้าป่านจะมีขนาดไม่ใหญ่แต่ก็สามารถปกปิดความอับอายจากร่างกายที่เปลือยเปล่าได้

และแม้วอวอโถวจะทั้งหยาบและแข็ง แต่ก็เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดที่พวกเขาเคยกินตลอดปีที่ผ่านมา

สิ่งที่สำคัญคือนายทหารได้บันทึกข้อมูลทะเบียนราษฎรเอาไว้ และจะปล่อยให้พวกเขากลับบ้านหลังจากการตรวจสอบแล้ว

ด้วยความที่มีทาสชาวฮั่นจำนวนมาก มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะสร้างห้องกักกันแยก ดังนั้นกองทัพเต๋อหนิงจึงตัดต้นไม้มาสร้างวงล้อมในที่โล่ง เพื่อให้ทาสชาวฮั่นได้อยู่อาศัยเป็นการชั่วคราว

ก่อนที่ผลการยืนยันตัวตนจะถูกส่งกลับมา พวกเขาจะต้องอยู่ที่นี่ภายใต้การดูแลของกองทัพเต๋อหนิง ถูกมัดมือและเท้าด้วยเชือก

โชคดีที่กองทัพเต๋อหนิงไม่ได้ผูกเชือกจนรัดแน่นเกินไป แต่ผูกเอาไว้เหมือนโซ่ที่ผู้ถูกมัดยังสามารถเดินเหินและกินอาหารได้ แต่การเดินไม่ค่อยสะดวกนักและหากไม่ระวังก็จะสะดุดเชือกเอาง่าย ๆ

เมื่อผูกเชือกเสร็จ ทางกองทัพเต๋อหนิงก็แจ้งกับพวกเขาว่า ใครก็ตามที่กล้าแก้มัดเชือกโดยไม่ได้รับอนุญาตจะถูกประหารชีวิต

ทาสชาวฮั่นไม่มีปัญหากับเรื่องนี้

เมื่อเทียบกับการได้รับการช่วยเหลือแล้ว ความไม่สะดวกเพียงอย่างเดียวไม่ได้ทำให้พวกเขาคิดมาก

นอกค่ายเชลยศึก จางฉีเวยเอ่ยถาม “ได้ข้อมูลของหน่วยสอดแนมมาบ้างหรือไม่?”

“แม่ทัพไม่ต้องกังวล สำเนียงการพูดของชาวตั่งเซี่ยงแตกต่างจากพวกเราชาวจงหยวน ย่อมหาตัวพวกเขาได้ไม่ยาก”

รองผู้บัญชาการกองทัพกล่าวว่า “เราพบช่างฝีมือทั้งหมดยี่สิบหกคน แต่มีสองคนพยายามแกล้งทำเป็นใบ้เพื่อปะปนเข้ามา แต่ข้าจะฆ่าพวกเขาทั้งคู่”

อันที่จริง เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสองคนนี้เป็นช่างฝีมือหรือเป็นใบ้จริง ๆ หรือไม่

แต่ไม่ต้องสนใจหรอก

อย่างไรก็ตาม มีทาสชาวฮั่นมากมาย ดังนั้นการตายของทั้งสองจึงไม่ได้เป็นเรื่องที่จับสังเกตได้ง่าย

“อย่างไรเสีย เจ้าก็ระวังให้ดี และเพิ่มเวรกลางคืนเป็นสองเท่าก็แล้วกัน”

เชลยศึกและทาสชาวฮั่นกิน ดื่ม และขับถ่ายในค่ายเชลยศึก ดังนั้นกลิ่นบริเวณโดยรอบจึงแย่มาก จางฉีเวยสั่งการเสร็จจึงรีบจากไปพร้อมกับบีบจมูกของตนเอาไว้

แต่ในขณะเดียวกัน ทาสชาวฮั่นกลับคุ้นเคยกับกลิ่นเหม็นมานานแล้ว และค่ายเชลยศึกแห่งนี้ก็ถือว่ามีชีวิตชีวากว่าที่ที่พวกเขาจากมามาก

บางคนหัวเราะเสียงดังเพราะกำลังจะได้กลับบ้านเกิด ในขณะที่บางคนร้องไห้เบา ๆ เพราะญาติของตนเสียชีวิตในตั่งเซี่ยง

จนกระทั่งกลางดึกค่ายเชลยศึกจึงเงียบลงในที่สุด

ทาสชาวฮั่นเหนื่อยกับการร้องไห้และหัวเราะ พวกเขาจึงนอนลงบนพื้นเป็นกลุ่มและผล็อยหลับไป

ทหารของกองทัพเต๋อหนิงที่รับผิดชอบปกป้องค่ายต่างก็ง่วงเหงาหาวนอน บางคนก็เอนกายพิงเสาและงีบหลับไปเช่นกัน

ในช่วงเวลาตีสี่ตีห้า เป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดของวัน และเป็นช่วงเวลาที่ผู้คนมักจะรู้สึกง่วงนอนด้วย

กองทัพเต๋อหนิงไม่ใช่กองกำลังเลือดเหล็กที่มีระเบียบวินัยทางทหารที่เข้มงวดตั้งแต่แรก ทหารส่วนใหญ่ที่รับหน้าที่เฝ้ายามต่างก็นอนหลับพิงเสา เหลือเพียงสองคนเท่านั้นที่ตื่นอยู่ และกำลังเล่นหมากรุกใต้คบเพลิง

แม้แต่คบเพลิงส่วนใหญ่ก็ยังดับและไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อเติมเชื้อเพลิงให้กับมัน

ในมุมหนึ่งของรั้วที่แสงไฟส่องไม่ถึง ทาสชาวฮั่นหนุ่มที่มีหูเพียงข้างเดียวก็ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ

เขามองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังและค่อย ๆ ยืนขึ้น

ทาสชาวฮั่นนอนเบียดกันมากเสียจนชายที่มีหูข้างเดียวชนเข้ากับคนข้าง ๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มีเด็กอายุสิบสองหรือสิบสามปีรู้สึกตัวและขยี้ตาพร้อมกับเอ่ยถาม “พี่เฮยโก่ว จะไปห้องส้วมหรือ?”

“อืม”

เฮยโก่วทำได้เพียงพยักหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน