ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 1

เมื่อซือลั่วลืมตาขึ้น เธอก็มองเห็นหลังคาอันทรุดโทรมกับมุ้งของเตียงที่ทำจากผ้าม่าน

ที่นี่คือที่ไหนกัน

“คราวหน้าถ้าอยากตายอีกก็ไม่มีใครช่วยเจ้าแล้ว!”

น้ำเสียงติดจะเย็นชาดังขึ้นมา เมื่อมองไปทางต้นเสียงก็พบบุรุษรูปงามผู้หนึ่ง เขามีคิ้วเรียวยาวราวกับดาบ ดวงตามีประกายเหมือนดวงดาว จมูกสูงโด่ง ริมฝีปากบางเฉียบเม้มแน่น กำลังมองเธอด้วยสายตาที่เย็นเยียบ

ซือลั่วลุกขึ้นนั่งทันใด มองปราดเดียวไปรอบทิศ

บ้านโบราณกับผู้ชายที่ใส่ชุดโบราณ

ซือลั่วหยิกต้นขาตนเองอย่างแรงทีหนึ่ง เจ็บจนจะตายแล้ว นี่ไม่ใช่ความฝัน ถ้างั้นก็มีปัญหาแล้วสิ

“ฉันเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน”

ซือลั่วจำได้ว่าเธอไปตรวจสอบฐานการเพาะปลูก ระหว่างเดินทางกลับก็พบกับวัดเก่าแปลกๆ แห่งหนึ่งจึงอยากไปดูสักหน่อย ทว่ารถกลับมีปัญหา เบรกไม่อยู่จนหัวทิ่มตกหน้าผา

หัวใจของซือลั่วจมดิ่งลง แทบไม่อยากจะเชื่อกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เธอผลุดลุกลงจากเตียง วิ่งมาอยู่หน้าโต๊ะไม้แล้วคว้ากระจกบนโต๊ะขึ้นมาส่องดูก็มองเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยโดยสิ้นเชิง

แม่นางน้อยผู้นี้อายุราวสิบกว่าขวบ ผิวพรรณค่อนข้างขาว มีเครื่องหน้างดงามและผมยาวสยายซึ่งแตกต่างจากตัวตนเดิมของเธอโดยสิ้นเชิง

ซือลั่วตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะต้องยอมรับกับความจริงนี้ว่าเธอได้เกิดใหม่ในร่างของผู้อื่นแล้ว

“เหอะ!”

มีคนเค้นเสียงทีหนึ่ง

หนึ่งเดือนก่อน เจ้าของร่างเดิมตกหลุมรักบัญฑิตซิ่วไฉ*ผู้หนึ่งในเมือง (คำอธิบาย ตำแหน่งบัญฑิตของผู้ที่สอบเข้ารับราชการในระบบเคอจวี่ หากสอบผ่านในระดับอำเภอจะได้เป็นซิ่วไฉ) เพื่อที่จะได้ครองรักกับซิ่วไฉผู้นี้ นางจึงคิดจะให้เว่ยฉงซีหย่ากับนาง แต่เว่ยฉงซีปฏิเสธ เจ้าของร่างเดิมจึงกระโดดน้ำและไม่ได้รับการช่วยเหลือจนตาย

ตอนนี้ซือลั่วกลายเป็นว่าจิตตก*มากจริงๆ แล้ว (คำอธิบาย เป็นการเล่นคำพ้องเสียง เนื่องจากชื่อของนางเอกอ่านออกเสียงว่าซือลั่ว 施落 ออกเสียงเหมือนกับคำว่า失落 ที่แปลว่า จิตตก หดหู่) อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองครั้งหนึ่ง เพียงเพื่อที่จะเห็นเว่ยฉงซีนั่งอยู่บนรถเข็นและมองนางมาอย่างเย็นชา บนใบหน้าไม่ปิดบังความรู้สึกขยะแขยงและความโกรธเลยแม้แต่น้อย

ซือลั่วหัวเราะแห้งๆ ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของนางในตอนนี้อย่างไร แต่ทว่านางเป็นคนมองโลกในแง่ดี ในเมื่อมาเกิดใหม่แล้วก็จงสงบใจอยู่ที่นี่ให้เป็นสุขเถิด ในเมื่อพระเจ้าให้โอกาสนางในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ นางก็ควรรู้สึกยินดีในความโชคดีนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เว่ยฉงซีหล่อจริงนะเนี่ย นางก็ไม่นับว่าเสียเปรียบอะไร

ซือลั่วรีบสงบสติอารมณ์ จากนั้นลุกขึ้นยืน ลูบผมแล้วลูบผมอีก นางรวบเก็บผมที่ยาวขนาดนี้ไม่เป็น พอมองไปรอบๆ ที่แท้ก็มีปิ่นปักผมสีทองอันหนึ่งอยู่บนเตียง นางวิ่งไปอย่างมีความสุข ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย จากนั้นนางก็เอาปิ่นปักผมซ่อนไว้ในแขนอย่างระมัดระวัง ถึงอย่างไรนางก็ไม่รู้วิธีใช้มันอยู่ดีถ้าเก็บไว้ก็ยังขายเอาเงินได้

เมื่อเก็บปิ่นปักผมเรียบร้อย ซือลั่วคุ้นกล่องไปมาสารพัดจนในที่สุดก็พบที่คาดผมเก่าๆ อันหนึ่ง เมื่อคาดผมเสร็จแล้วหันกลับมานางก็พบว่าเว่ยฉงซียังคงมองนางด้วยสายตาเย็นชาจนหนาวเหน็บอยู่

นางลอบถอนหายใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเว่ยฉงซีที่อยู่บนรถเข็นค่อนข้างน่าสงสาร คนในตระกูลตายอย่างอนาจแถมท่านอ๋องน้อยผู้สูงส่งก็ถูกผู้คนเหยียบย้ำลงไปในโคลนในชั่วข้ามคืน แล้วยังมาเจอตัวปัญหาอันดับหนึ่งอย่างเจ้าของร่างเดิมอีก...